|
درسته، پنج ساله که دارم تو انتظار می سوزم. تو تنهاییام به یادش اشک می ریزم و کسی نیست که بتونه قلب شکسته و نگاه غم زدمو اون طور که باید درک کنه.
برای خاکسپاری حضور نداشتم و حاضر نبودم پامو تو قبرستون بذارم. عمو محمد اصرار کرد؛ نرفتم! بی بی اشک و ناله سر داد و بازم نرفتم. همه گفتن عشقت دیگه مرده، به چی دل خوش کردی؟ بدون کوچک ترین مکثی جوابشونو می دادم که آرشام من زنده است؛ توی قلبم زنده است! می گفتن جنازشو پلیس پیدا کرده و این لوازم باهاش بوده که حالا توی دستای توست؛ می گفتم مرگ آخر هر چیز نیست، مرگ نمی تونه عشقشو توی قلبم از بین ببره. تا وقتی این ضربانو تو سینم حس می کنم و نفس می کشم، عشقش رو هم تو سینم حفظ می کنم.
خوب یادمه سه ماه بعد بود که یه شب با کابوس بدی از خواب پریدم. آرشام لب یه پرتگاه ایستاده بود و منم رو به روش بودم؛ خواب عجیبی بود. بدون اینکه لبامون تکون بخوره با هم حرف می زدیم. من صداشو می شنیدم و اونم همین طور. بهم گفت مراقب خودت باش، نمی خوام هیچ وقت تو چشمای نازت که یه روز آرامش من بود غم بشینه. خواستم جوابشو بدم که یه سنگ از زیر پاش سر خورد و آرشام به سمت پرتگاه مایل شد. جیغ کشیدم و خواستم به سمتش بدوم، ولی پاهام به زمین چسبیده بود. نگاهشون کردم، دو تا دست اونا رو نگه داشته بود. خواستم برگردم تا بینم اون کیه، ولی با صدای فریاد آرشام نگاهمو سمت پرتگاه چرخوندم. آرشام دیگه اونجا نبود و پرت شده بود پایین!
از ته دل جیغ کشیدم و صداش زدم. جوری تو خواب داد می کشیدم که بی بی و عمو محمد هراسون اومدن بالای سرم. خیس عرق از خواب پریدم و نفس نفس می زدم. وحشت زده اطرافو نگاه کردم؛ بی بی بغلم کرد و با زمزمه هاش سعی داشت آرومم کنه. با دیدن اون کابوس حالم یه جوری شده بود و می ترسیدم. با اینکه هنوز منتظرش بودم، ولی می ترسیدم که خوابم حقیقت داشته باشه و آرشام ...
به خودکشی فکر کردم، بارها و بارها! هیچ ترسی از مرگ نداشتم، اما کسی به مرگ فکر می کنه که از «انتظار» خسته شده باشه؛ کسی که «امید» ی به بازگشت عشقش نداشته باشه؛ کسی که مرگ عزیزشو باور کرده باشه! ولی من باور نداشتم، من حتی پامو تو قبرستون نمی ذاشتم چون ایمان داشتم که عشقم زنده است.
مثل دیوونه ها یه گوشه می نشستم و با خودم حرف می زدم. پلاک «الله» جلوی چشمام تکون می خورد و من خیره به اون. تصویر صورت آرشامو پیش چشمم می دیدم که این پلاکو به گردنش داشت؛ انگار که دارم با آرشام حرف می زنم و مرتب اسمشو زیر لب زمزمه می کردم.
اون اوایل چند تا تماس ناشناس داشتم که عمو محمد سیم کارتمو عوض کرد. دیگه با هیچ کس در ارتباط نبودم. شش ماه از مرگ آرشام گذشته بود که عمو محمد و بی بی تصمیم گرفتن به خاطر من مدتی رو خونه ی برادرشون تو مشهد بگذرونن. با همون حال زارم اصرار کردم این کار رو نکنن، ولی عمو محمد می گفت این به نفع همه است، مخصوصا من!
مرغ و خروسا و گوسفنداشونو فروختن به اهالی روستا و راهی شدیم. کسی تو خونه زندگی نمی کرد و خانواده ی برادرش تهران بودن؛ ولی خونه اسباب اثاثیه داشت. یه خونه ی کوچیک، ولی کامل! خونشون با حرم فاصله داشت، ولی با اتوبوس ده دقیقه بیشتر راه نبود. هفته ای سه بار می رفتم و تو صحنش می نشستم؛ به گنبد طلاییش خیره می شدم و با تموم غمی که تو دلم داشتم از خدا می خواستم به حرمت امامش بهم صبر بده تا بتونم به انتظار عشقم بنشینم. تو دلم نجوا می کردم «خدایا دلمو گرم کن، سرمای وجودمو از بین ببر و بهم امید و استقامت بده!»
یک سال و نیم گذشته بود که یه شب تو خواب عمو محمد قلبش درد گرفت تا رسوندیمش بیمارستان تموم کرد. این تقدیر لعنتی با مرگ عمو محمد دومین ضربش رو هم بهم زد. بی بی هر شب سر نماز گریه می کرد و شاهد غصه خوردناش بودم
و من هر شب تو بستر خواب بی صدا به یاد یگانه عشقم اشک می ریختم! همین طور به یاد مردی که اونو مثل پدر خودم می دونستم، مردی که درسته از پوست و گوشت و خونش نبودم اما از پدرمم بیشتر دوستش داشتم و جای خالیشو با تموم وجود حس می کردم.
به خاطر خاکسپاری عمو محمد برگشته بودیم شمال؛ وصیت کرده بود کنار پدر و مادرش دفنش کنن و بی بی به وصیتش عمل کرد.
دو ماه گذشته بود؛ یه روز که از کنار ساحل برمی گشتم خونه تو مسیر در حال قدم زدن بودم که یه ماشین کنارم زد رو ترمز؛ فکر کردم مزاحمه و بی تفاوت از کنارش رد شدم، ولی با شنیدن صدای زنی که از پشت سر صدام می زد، ایستادم. برگشتم و با دیدن پری که با لبخند به طرفم می اومد، متعجب سر جام موندم. دیدن بهترین دوستم، اونم بعد از این همه مدت!
بردمش خونه و با بی بی آشناش کردم؛ خبر نداشت چی به روزم اومده و وقتی دید حتی یه لبخند کوچیک هم روی لبام نمی شینه و تو سکوت فقط نگاهش می کنم، کنجکاو شد بدونه توی این مدت چیا بهم گذشته.
باهاش درد و دل کردم و همه ی اتفاقاتو براش مو به مو تعریف کردم. پری پا به پام اشک ریخت و با غصه بغلم کرد. بهم گفت پدرش یک سالی می شه که در اثر سکته ی مغزی فوت شده و اونو مادرش تنها تو تهران زندگی می کنن. واسه کاری مجبور می شه بیاد شمال که اتفاقی منو می بینه و ...
در مورد کیومرث ازش پرسیدم که گفت چون تو کار خلاف بوده بالاخره گیر پلیس میفته؛ جرمش قاچاق مواد بوده و خلافای سنگین تری هم انجام می داده. ظاهرا همون موقع که دستگیرش می کنن تو خونش دو کیلو شیشه داشته و با این اوصاف جرمش سنگین تر از قبل می شه و حکم اعدام واسش می برن.
وقتی داشت اینا رو واسم تعریف می کرد هیچ غم و ناراحتی توی چهره ش ندیدم. خوشحال نبود، ولی ناراحتم نبود! کیومرث کم اذیتش نکرده بود؛ خدا جای حق نشسته! همیشه گفتن خدا حق بنده هاشو شاید دیر بگیره، ولی سخت می گیره و کیومرث چوب کاراشو خورد!
شمارمو بهش داده بودم و ماهی دو سه بار بهم سر می زد و هر روز تلفنی با هم در ارتباط بودیم. بی بی رو خیلی دوست داشت و بی بی هم همون طور که به من محبت نشون می داد، اونو هم مثل دختر خودش دوست داشت. پری اصرار داشت خونه رو بفروشیم و برای همیشه بریم تهران زندگی کنیم تا این جوری به اونام نزدیک باشیم. بی بی قبول نمی کرد و می گفت اینجا رو دوست داره؛ اما پری هم دختر یه دنده ای بود و بالاخره بعد از دو ماه تونست بی بی رو راضی کنه.
خونه رو فروختیم و رفتیم تهران، ولی خونه های اونجا خیلی خیلی گرون تر از شمال بود و پول ما برای خرید یه خونه ی کلنگی توی پایین ترین نقطه ی تهران کافی بود، ولی پری اجازه نمی داد و واقعا دختر لجبازی بود! تا اینکه اصرار کرد بریم خونه ی اونا که این بار علاوه بر بی بی، منم قبول نکردم.
پری گفت خونشون یه ساختمون مجزا پشت ساختمون اصلی داره که می تونن اونو بهمون «اجاره» بدن. رو این حساب هیچ کدوم حرفی نداشتیم و این جوری برای ما هم بهتر بود که دیگه تنها نباشیم. خونشونو عوض کرده بودن و دیگه توی خونه ی سابقشون زندگی نمی کردن.
روزها و ماه ها پشت سر هم می گذشتن؛ پری تو یه شرکت خصوصی مشغول به کار بود. بهم پیشنهاد کرد منم یه جا مشغول شم، ولی من مثل اون نبودم و تو هیچ کاری مهارت نداشتم؛ از طرفی دیگه حوصله ی درس خوندنم نداشتم. نه ذهنم می کشید و نه دیگه تواناییشو داشتم. منی که این همه گوشه گیر و ساکت شده بودم، چطور می تونستم به فکر موفقیت و تحصیل باشم؟!
همیشه از رنگای تیره استفاده می کردم که پری می گفت تو که رفتن آرشامو باور نداری پس چرا لباسای تیره می پوشی؟ می گفتم نمی خوام شاد باشم و هیچ رنگ شادی رو تو تنم ببینم؛ کسی که عاشقانه دوستش داشتم کنارم نیست. همیشه آدم برای مرگ کسی رخت عزا به تن نمی کنه و لباسای تیره ی من هم محض عزاداری نبود. من تیره می پوشیدم چون عزیزم و کنارم نداشتم، چون شاد نبودم، چون تو سیاهی غرق شده بودم. کسی هم جز آرشام نمی تونست ناجی من باشه!
یه مقدار پول از فروش خونه و مرغ و خروسا و گوسفندا تو بانک بود که با همون زندگیمونو می گذروندیم، ولی تا کی باید سربار این پیرزن درد کشیده می بودم؟ حالا که کمی به خودم اومده بودم خجالت می کشیدم و تا به اینجا هم منو مثل دختر خودش دونست و کمکم کرد، ولی دیگه نمی خواستم این طور ادامه بدم.
پری وقتی فهمید دنبال کار می گردم سریع بهم پیشنهاد منشیگری توی همون شرکتی رو داد که خودشم اونجا کار می کرد. به کمک پری تونستم مشغول به کار بشم. یک ماه آزمایشی که با توجه به رضایت رییسم، به صورت دایم توی شرکت موندم.
پلاک آرشامو هیچ وقت از خودم دور نمی کردم و همیشه به گردنم بود. حلقشو انداخته بودم تو انگشتم، درست توی انگشت اشارم و چون گشاد بود می ترسیدم وقتی حواسم نیست یه جا بیفته و گم بشه. تا اونو نمی بوسیدم و جلوی چشمام نمی ذاشتم، خوابم نمی برد. قبل از خواب اون طور که خودش دوست داشت به خودم عطر می زدم و روی تختم دراز می کشیدم و
تو دلم باهاش حرف می زدم؛ هنوزم اون شیشه ای که بهم داده بود رو داشتم! ولی دیگه عطری توش نبود، برای همین هر ماه یه شیشه ازش می خریدم.
من با یاد آرشام زندگی می کردم و هیچ وقت احساس نکردم که اونو برای همیشه از دست دادم؛ حتی از انتظار هم ناامید نشدم!
قبل از خواب چشمامو می بستم و باهاش حرف می زدم. صورتشو با چشمای بسته می دیدم، پشت پرده ای از سکوت! همون چهره ی مغرور و جذاب!
هر شب خودمو آرشام رو توی رویاهام کنار هم می دیدم؛ رویاهایی که شبیه به واقعیت بود، واقعیتی که آرزوم بود یه روز تحقق پیدا کنه و حالا پنج سال گذشته.
از اون روزی که ترکم کرده و من به انتظارش نشستم همه چیز تغییر کرده؛ دیگه من اون دختر شاد و سرزنده نیستم و رد پای گذر زمان روی چهره ی رنج کشیده ی بی بی به وضوح دیده می شه.
پنج سال از عمرمو به دست تندباد زمانه سپردم، به انتظار روزی که تمومی رویاهام به حقیقت تبدیل بشه و به هیچ کس اجازه نمی دادم از مرگ آرشام حرف بزنه. بی بی به این موضوع واقف بود و همیشه دلداریم می داد. پری هم کمتر بهش اشاره می کرد، ولی هر بار محض نصیحت یه چیزی می گفت که تا می دید از حرفش ناراحت شدم دیگه ادامه نمی داد.
مادرشو صدا می زدم، لیلی جون! اسمش لیلی بود و دوست داشت این طوری صداش کنیم؛ زن فوق العاده مهربونی بود. دوست و همسایه ی دلسوز بی بی و واقعا رابطشون با هم خوب بود. چند بار در مورد فرهاد از پری پرسیدم؛ اینکه هنوز اونو دوست داره یا نه! و در کمال تعجب دیدم با پوزخند جوابمو داد که حتی بهش فکرم نمی کنه. می گفت یه حس زودگذر بوده؛ گفت فرهاد هیچ وقت عاشق اون نمی شده و پری هم گدای عشق نیست و اگه بناست روزی عاشق بشه به کسی دل می بنده که اونم پری رو بخواد. می گفت از عشق یک طرفه متنفره!
از فرهاد هیچ خبری نداشتم؛ دوست داشتم تو بی خبری از من بمونه، چون با حضورش یاد گذشته ها میفتادم. آرشام هیچ وقت دوست نداشت اونو کنارم ببینه، حتی وقتی باهاش حرف می زدم نسبت بهش حسادت می کرد. نمی دونم، شاید کارم درست نباشه ولی من هنوزم به آرشام وفا دارم و از چیزایی که یک روز اون ازشون خوشش نمی اومد دوری می کنم. پری وقتی حرفامو می شنید می زد زیر خنده و می گفت دیوونه ای به خدا! دختر مگه فرهاد چکارت کرده؟ و جواب من تنها بهش سکوت بود، سکوتی سرد!
من دیوونه بودم، یه دیوونه ی عاشق! دیوونه ی کسی که هیچ وقت مرگشو باور نکردم و به انتظار اومدنش نشستم. چون بهم قول داد؛ چون قسم خورد!
آرشام مردی نبود که زیر قولش بزنه؛ حتی شده یه نشونه از خودش بهم می ده و تا خودش بهم ثابت نکنه هیچ وقت هیچ چیزو باور نمی کنم ... هیچ وقت!
|
صفحه 17 از 20: « پیشین 1 ... 16 18 19 20 پسین »