دیالوگ های ماندگار

قيصر:فكر كردي چي ننه؟ كسي از مردن ما ناراحت ميشه؟ نه ننه... سه دفه كه آفتاب بيفته لب اين ديفار و سه دفه كه اذون مغربو بگن، همه يادشون ميره ماكيبوديم و واسه چي مرديم، همون جوري كه ما يادمون رفته... اين دوره زمونه كسي حوصله قصه شنفتن نداره[ قيصر- مسعود كيميايي ]

قيصر:خان دايي، اين پيرهن خوني رو بده به ننه‌ام. بگو خوب بوش كنه تا داغ دلش آروم بگيره... بگو قيصر گفت دو تا ديگه هم برات ميارم![ قيصر- مسعود كيميايي ]

قیصـــر:.. احترامت واجبه خان دایی!اما حرف از مردونگی نزنکه هیچ خوشم نمی آد.کی واسه من قد یه نخود مردونگی رو کرد تا من واسش یه خروار رو کنم؟!... این دنیا واسه من همیشه کلک بوده و نامردی.به هرکی گفتم نوکرتم با خنجر کوبید تو این جیگرم ...[ قیصـــر - مسعود کیمیایی ]

خان‌دايي به فرمون:اول منو بزن بعد برو... واسه پهلوونخواريه فرمون! نيگام نكن يه پوست و استخون شدم... يه وقتي توي هر زورخونه‌اي ميرفتم برام زنگ ميزدن، آجر رو از ديوار مي‌كشيدم بيرون... اماحالا چي؟[ قيصر- مسعود كيميايي ]

قيصر:اگه قراره هر كي پير ميشه دلش هم كوچيك بشه،خدايا منو پيرم نكن، چون اصلا حوصله‌شون نه‌رم[ قيصر- مسعود كيميايی ]

رضا:آزردمت انگشتک؟ دوست داری آتش از اسلحه بچکانی یا مرکب از قلم نئین؟ خون می طلبی یا جوهر؟ انگشت کی در این میان باشه گران قدرتری، خوشنویس یا تفنگچی؟[ هزاردستان - علی حاتمی ]

ابراهيم و اسماعيل، هر دو در يك تن بودند، با من، پس گفتم، ابراهيم، اسماعيلت را قربان كن، كه وقت، وقت قربان كردن است. قرباني كردم در اين قربانگاه، و جوهر اين دفتر، خون اسماعيل است، پسري كه نداريم، دريغ كه گوسفندي از غيب نرسيد براي ذبح، قلم ني، از نيستان مي‌رسيد ني در كفم روان، ني خود، نفير داشت، نفس از من بود، نه نغمه، من مي‌دميدم چون دم زدن دم به دم[ هزاردستان - علي حاتمي ]

اين چه جني بود كه با بسم‌الله ظاهر شد؟ تازه در باء بسم‌الله دفتر بودم، اين دفتر، دفتر آخر شد. نكنه سيگار رو از طرف تاجش آتيش زدم. نكنه خط نوشتن موقوفه، موقوف كردن در اين ولايت رسمه، راديو هم چيزي نگفته، ما جنگ رو از راديو شنيديم. نكنه اين پسري كه راديو گفت به جاي پدر نشسته خط نوشتن رو موقوف كرده. عاقبت كار آدمي مرگه. حسنك هم بر دار شد، حسنك كه تن در داد به دار، صاحب‌اختيار خودش بود، من كيم كه مال وقفي رو هبه كنم؟ والا اگر جان، جان من بود، پيشكش مي‌كردم به آن پزشك شاگرد شيطان، كه تا با يك آمپول هوا، فاتحه‌اش رو بخونه. حقيقتا چه نخبه‌گانند اين جاني‌ها كه از هواي مايه زندگي، مرگ بي‌صدا مي‌سازند [ هزار دستان . علی حاتمی ]

اي خياط! اگر مي‌تواني رختي به قامتم بدوز كه آستين‌ها، دست‌ها رو نه دست به سينه كنه، نه دست به كمر، حالا كه عاجزي پس دو نوع امتحان مي‌كنيم، يكي به جهت شرفيابي، قربان خاك پاي جواهر آساي مباركت گردم، يكي هم جهت احضار آدم‌ها. آهاي پدرسوخته‌ها كجائين؟[ هزاردستان - علي حاتمي ]

اصغر(اصغر نقي‌زاده):كجا رفتي دلاور ؟سعيد( علي دهكردي):تو آكواريومم . چرا نمي‌آييد تماشا؟اصغر :كفر نگو ، اين كاخ سلطنته ، دلم مي‌خواست تو ركابت باشم ... بگي بخون ، مي‌خونم ، بگي برقص ، مي‌رقصم ، بگي بمير ... به خدا مي‌ميرم .[ از كرخه تا راين - ابراهيم حاتمي كيا ]