انجمن لوتی: عکس سکسی جدید، فیلم سکسی جدید، داستان سکسی
شعر و ادبیات
  
صفحه  صفحه 35 از 36:  « پیشین  1  ...  33  34  35  36  پسین »

Mehdi Soheili | مهدی سهیلی


زن

 
واپسین نگاه

واي ... صد واي ... اختر بختم
پدرم، آن صفاي جانم مرد
مرگ آن مرد، ناتوانم كرد
چكنم؟ بعد از او توانم مرد
هر پدر، تكيه گاه فرزندست
***
ناله، بي او چگونه سر نكنم؟
او بمن شوق زندگاني داد
نيست شد تا مرا توان بخشيد
پير شد، تا بمن جواني داد
او خداوند ديگر من بود
***
پدرم لحظه هاي آخر عمر
نگه خويش در نگاهم دوخت
بمن آن ديدگان مرگزده
بيكي لحظه، صد سخن آموخت
نگهش مات بود و گويا بود.
***
واپسين لحظه، با نگاهي گفت:
واي، عفريت مرگ، پيدا شد
آه ... بدرود، اي پسر، بدرود !
دور، دور جدائي ما شد
اي پسر جان! پدر ز دست تو رفت.
***
نگه بي فروغ او ميگفت:
نور چشمان من، خدا حافظ !
واپسين لحظه ها ديدارست
پسرم! جان من - خداحافظ
تو بمان، زندگي براي تو باد.
***
آفتاب منست بر لب بام
شمع عمرم رود به خاموشي
قصه تلخ زندگاني من
ميرود در دل فراموشي
تو، پدر را زياد خويش مبر.
***
چون پدر را بخاك بسپاري
پا نهي بي اميد در خانه
نيست بابا، وليك ميشنوي
بانگ او را بصحن كاشانه
من چه گونه دل از تو برگيرم؟
***
باد باد آنزمان كه شب، همه شب
از برايت فسانه ميخواندم
همره لاي لاي مادر تو
تا بخوابي، ترانه ميخواندم
واي ! آن عهد ها گذشت، گذشت.
***
در جهاني كه بس تماشا داشت
شد تمام اين زمان سياحت من
زندگاني بجز ملال نبود
مرگ، آرد پيام راحت من
زندگاني ما پس از مرگ است.
***
همره ناله هاي آرامم
خستگي از تنم فرو ريزد
واپسين ناله هاي خسته ي من
بانگ شاديست كز جگرخيزد
پسرم! اشك غم چه ميريزي؟
***
پسرم، اشك گرم را بگذار
در دل كلبه هاي سرد، فشان
از رخ كودكان خاك نشين -
با همين سيل اشك، گرد فشان
حق پرستي به خدمت خلق است.
***
پسرم! دوستدار مادر باش
او براي تو يادگار منست
همچو جان پدر عزيزش دار
كو چراغ شبان تار منست
غافل از حال او مباش، مباش
***
مادرت گوهري گرانقدرست
بانگ بر او مزن، گهر مشكن
دل من بشكند ز آزارش
جان بابا، دل پدر مشكن
هيچكس نازنين چو مادر نيست.
***
زندگي پاي تا سر افسانه است
مادر دهر، قصه پردازست
عمر ما و تو قصه اي تلخست
تلخ انجام و تلخ آغازست
قصه يي ناشنيدنش خوشتر
***
بسته شد دفتر حيات پدر
ديگر اين داستان بسر آمد
قصه ما بسر رسيد و كنون -
نوبت قصه ي پسر آمد
قصه ي عمر تو بسر نرسد.
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
     
  
زن

 
نقش خدا

دردمندان را دوايي نيست در ميخانه ها
ساده دل آنكس كه پيمان بست با پيمانه ها

مست توحيدم نه مست باده انديشه سوز
سر خوشي ها را نجويم از در ميخانه ها

عكس روي باغبان پيداست در هر برگ گل
سير كن نقش خدا را در پروانه ها

داستان اهل دنيا را به دنيا دار گوي
گوش من آزرده شد از جور اين افسانه ها

گر كه جويي روشني، در خاطر بشكسته جوي
رونق مهتاب باشد در دل ويرانه ها

سر بپاي بينوايان منهم تا زنده ام
چون خدا را ديده ام در كنج محنت خانه ها
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
     
  
زن

 
نامرد

به نامردمان مهر كردم بسي
نچيدم گل مردمي از كسي

بسا كس كه از پا در افتاده بود
سراسر توان را زكف داده بود

نه نيروش در تن، نه در مغز، راي
دو دستش گرفتم كه خيزد بپاي

چو كم كم به نيروي من پا گرفت
مرا در گذرگاه، تنها گرفت ـ

بحيلت گري خنجري از پشت زد
بخونم ز نامردي انگشت زد

شكستند پشتم نمكخوار گان
دورويان بيشرم و پتيارگان

گره زد بكارم سر انگشتشان
تبسم بلب، تيغ در مشتشان

ندارم هراسي ز نيروي مشت
مرا ناجوانمردي خلق، كشت

محبت به نامرد، كردم بسي
محبت نشايد به هر ناكسي

تهي دستي و بيكسي درد نيست
كه دردي چو ديدار نامرد نيست
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
     
  
زن

 
نگاهی در سکوت

خداوندا! به دلهاي شكسته
به تنهايان در غربت نشسته

به آن عشقي كه از نام تو خيزد
بدان خوني كه در راه تو ريزد

به مسكينان از هستي رميده
به غمگينان خواب از سر پريده

به مرداني كه در سختي خموشند
براي زندگي جان مي فروشند

همه كاشانه شان خالي از قوت است
سخنهاشان نگاهي در سكوت است

به طفلاني كه نان آور ندارند ـ
سر حسرت ببالين ميگذارند

به آن « درمانده زن » كز فقر جانكاه ـ
نهد فرزند خود را بر سر راه

بآن كودك كه ناكام است كامش
ز پا ميافكند بوي طعامش

به آن جمعي كه از سرما بجانند
ز « آه » جمع، « گرمي » ميستانند

به آن بيكس كه با جان در نبرد است
غذايش اشك گرم و آه سرد است

به آن بي مادر از ضعف خفته ـ
سخن از مهر مادر ناشنفته

به آن دختر كه ناديدي گناهش
عبادت خفته در شرم نگاهش

به آن چشمي كه از غم گريه خيز است
به بيماري كه با جان در ستيز است

به داماني كه از هر عيب پاك است
به هر كس از گناهان شرمناك است ـ

دلم را از گناهان ايمني بخش
به نور معرفت ها روشني بخش
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
     
  
زن

 
نیایش

خدايا ، بنده اي درد آ شنايم
بسر افتاده اي بي دست وپايم

ز غمها سينه ام درياست، دريا
گواهم گريه هاي هايهايم

به در گاه تو مي نالم به زاري
مرا بگذار با اين ناله هايم

مرا در آتش عشقت بسوزان
مكن زين شعله ي سركش رهايم

از اين آتش، دلم را شعله ور كن
بسوزان، سوز دل را بيشتركن

به آه در گلو بشكسته، سو گند
بسوز سينه هاي خسته سوگند

به غم پرورده ي محنت نصيبي
كه در خون جگر بنشسته، سوگند

به اشك مادري كز داغ فرزند ـــ
فرو ريزد برخ پيوسته سوگند

به بيماري كه در هنگامه ي مرگ ـــ
برآيد ناله اش آهسته ، سوگند

به آن برگشته ايام نگون بخت
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
     
  
زن

 
موی سپید

ديشب آئينه رو به رويم گفت:
كاي جوان ! فصل پيري تو رسيد
از دل موي هاي شبرنگت ـــ
تارهايي به رنگ صبح ، دميد
از درخت ، جلوه ي زمان شباب ـــ
همچو مرغي ز دام جسته، پريد
روي پيشاني تو دست زمان
خط پيري سه چار بار كشيد

بي خبر! جلوه شبابت كو؟
چهره همچو آفتابت كو؟

واي ، آمد خزان زندگي
وز كف من، گل جواني رفت.
كام نابرده ، كام ناديده
خوشترين دوره كامراني رفت
زرد روئي بماند و از كف من
چهره گلگون ارغواني رفت
رفت عمرم چو تندباد، ولي ـــ
همه با رنج و سخت جاني رفت
روزگار جواني ام طي شد
وين ندانم، كي آمد و كي شد؟
آه ، اين زندگي كه من ديدم ـــ
حسرتي ، محنتي ، عذابي بود
بهره ي من ز جان ساقي عمر
خون دل بود، اگر شرابي بود
خشك هر طرف دويدم ليك ـــ
چشمه زندگي ، سرابي بود
خانه اي را كه ساختم ز اميد ـــ
چون حبابي بر روي آبي بود
زندگاني، چو تند باد گذشت
زندگاني نبود، خرابي بود!

گر كه با زندگي، جواني نيست
نقش زيباي زندگاني چيست؟

آشنانيان عمر من بودند:
رنجها ، دردها، جدائيها
غير بيگانگي نبردم سود ـــ
ز آشنايان و آشنائيها
هر گلندام و گلرخي ديدم ـــ
داشت بوئي ز بي وفائيها
دل چو آئينه با صفا كردم ـــ
شد عيان نقش بي صفائيها

با جفا پيشگان وفا كردم
دل به بيگانه، آشنا كردم

ياد باد آن زمان كه روز و شبان ـــ
داشتم گوشه ي فراموشي
شام من بود، در سر زلفي
صبح من بود در بنا گوشي
مست بودم ، ز نرگس مستي
گرم بود، ز گرم آغوشي
خوشه چين بودم ، از رخ ماهي
بوسه چين بودم، از لب نوشي
بر دلم نور عشق مي دادند ـــ
چشم گويان ، لبان خاموشي

از گلستان من بهار، گذشت
شادي و رنج روزگار گذشت
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
     
  
زن

 
موسی

اي خدا!بشنو ز «طور» سينه ام فرياد تلخم را
برسرم سنگيني كوه است
سينه ام «سينا» ي اندوه است
اي پناه بي پناهان!
من چو «موسی» در ميان قوم خود تنهاي تنهايم
بر فراز كوه غمها اشك در پاي تو ميريزم
سينه مالان ميخزم برقله هاي شعر-
تا به اعجاز سخن،اين مرده جانان را بر انگيزم
بارالها!
در كوير روحشان ره كوره اي از دين و دانش نيست
باچنين غربت خدايا با كدامين كس در آميزم؟
***
اي سخن را زندگي از تو!
شعر من «الواح» گويائي در چنگم
شعر من گوياترين «فرمان» من،كز «آتش طور» دلم خيزد
ليكن اين آلودگان كور باطن را-
هيچ نيرو برنينگيزد
***
در سخن دارم «يد بيضا» ولي اين قوم خفاشند
معجزم را در سخن ناديده ميگيرند
اين جماعت،راهشان تا شهر دل دور است
چون«كليم» از آستينم ميتراود نور
اي دريغ اين گرگ طبعان چشمشان بيگانه با نور است
ميدمم جان در سخن ها
از «عصائي» اژدها سازم
ليكن اينان معجزم را سحر انگارند
اي خدا اين جمع،چشم عقلشان كور است
***
كردگارا،اين بد انديشان كج پندار
همچو «قارون» جز طلا حرفي نميدانند
غير نقش سيم و زر نقشي نمي جويند
جز بت زرين،خدائي را نميخوانند
***
بي همانندا!
اين سيه انديشگان راه گم كرده-
چشم دل بر «سامري» دارند
تابجنباند بدست شعبده «گوساله ي زر»را
آن زمان چون بندگان برخاك ميافتند
ازطلا معبود ميسازند
آزمودم بارها اين زر پرستان ثناگر را
هرزمان بانگ طلا در گوششان پيچد
مي نهند ازبهر سجده برزمين سر را
***
دادخواها!
اين سيهكاران بد فرجام را جز زر خدائي نيست
جز بسوي «سامري» از اين جماعت رد پائي نيست
گر در آميزم سخن رابا صفاي چشمه ي مهتاب
از سخن،اين تيره جانان را صفائي نيست
***
اي خدا!بشنو ز «طور» سينه ام فرياد تلخم را
برسرم سنگيني كوه است
سينه ام «سينا» ي اندوه است
اي پياه بي پناهان!
من چو «موسی» در ميان قوم خود تنهاي تنهايم
بر فراز كوه غمها اشك در پاي تو ميريزم
سينه مالان ميخزم بر قله هاي شعر-
تا به اعجاز سخن اين مرده جانان را بر انگيزم
بار الها!
در كوير روحشان ره كوره اي از دين و دانش نيست
باچنين غربت خدايا با كدامين كس در آميزم؟
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
     
  
زن

 
من و پاییز

تو هم، همرنگ و همدرد مني اي باغ پائيزي !
تو بي برگي و منهم چون تو بي برگم
چو مي پيچد ميان شاخه هايت هوي هوي باد ـ
بگوشم از درختان هاي هاي گريه مي آيد
مرا هم گريه ميبايد ـ
مرا هم گريه ميشايد
كلاغي چون ميان شاخه هاي خشك تو فرياد بردارد
بخود گويم كلاغك در عزاي باغ عريان تعزيت خوان است
و در سوك بزرگ باغ، گريان است
***
بهنگام غروب تلخ و دلگيرت ـ
كه انگشتان خشك نارون را دختر خورشيد ميبوسد
و باغ زرد را بدرود ميگويد ـ
دود در خاطرم يادي سيه چون دود ـ
بياد آرم كه: با « مادر » مرا وقتي وداع جاوداني بود
و همراه نگاه ما ـ
غمين اشك جدائي بود و رنج بوسه بدرود .
***
تو هم، همرنگ و همدرد مني اي باغ پائيزي !
دل هر گلبنت از سبزه و گلها تهي مانده ـ
و دست بينواي شاخه هايت خالي از برگ است
تنت در پنجه مرگ است
مرا هم برگ و باري نيست
ز هر عشقي تهي ماندم
نگاهم در نگاه گرم ياري نيست.
***
تو از اين باد پائيزي دلت سرد است ـ
و طفل برگها را پيش چشمت تير باران ميكند پائيز
كه از هر سو چو پولكهاي زرد از شاخه ميريزند
تو ميماني و عرياني ـ
تو ميماني و حيراني .
***
الا اي باغ پائيزي
دل منهم دلي سرد است
و طفل برگهاي آرزويم را
دست نااميدي تير باران ميكند پائيز
ولي پائيز من پائيز اندوه است ـ
دلم لبريز اندوه است .
چنان زرينه پولكهاي تو كز جنبش هر باد ميبارد ـ
مرا برگ نشاط از شاخه ميريزد
نگاه جانپناهي نيست ـ
كه از لبهاي من لبخند پيروزي بر انگيزد
***
خطا گفتم، خطا گفتم
تو كي همرنگ و همدرد مني اي باغ پائيزي ؟!
ترا در پي بهاري هست ـ
اميد برگ و باري هست
همين فردا ـ
رخت را مادر ابر بهاري گرم ميشويد ـ
نسيم باد نوروزي ـ
تنت را در حرير ياس مي پيچد ـ
بهارين آفتاب ناز فروردين ـ
بر اندامت لباس برگ ميپوشد ـ
هنرور زرگر ارديبهشت از نو ـ
بر انگشت درختانت نگين غنچه ميكارد ـ
و پروانه، مي شبنم ز جام لاله مينوشد ـ
دوباره گل بهر سو ميزند لبخند ـ
و دست باغبان گلبوته ها را ميدهد پيوند .
در اين هنگامه ها ابري بشوق اين زناشودي ـ
به بزم گل، تگرگ ريز، جاي نقل ميپاشد ـ
و ابري سكه باران به بزم باغ ميريزد
درختان جشن مي گيرند
ز رنگارنگ گلها ميشود بزمت چراغاني
وزين شادي لبان غنچه ها در خنده ميآيد
بهاري پشت سر داري ـ
تو را دل شادمان بايد
***
الا اي باغ پائيزي !
غمت عزم سفر دارد
همين فردا دلت شاد است ـ
ز رنج بهمن و اسفند آزاد است
تو را در پي بهاري هست
اميد برگ و باري هست
ولي در من بهاري نيست
اميد برگ و باري نيست .
***
تو را گر آفتاب بخت نوروزي
لباس برگ ميپوشد
مرا هرگز اميد آفتابي نيست
دلم سرد است و در جان التهابي نيست
تو را گر شادمانه ميكند باران فروردين ـ
مرا باران بغير از ديده تر نيست .
تو را گر مادر ابر بهاري هست ـ
مرا نقشي ز مادر نيست .
***
تو كي همرنگ و همدرد مني اي باغ پائيزي ؟!
تو بزمت ميشود از تابش گلها چراغاني
ولي در كلبه تاريك جان من ـ
نشان از كور سوئي نيست
نسيم آرزوئي نيست
گل خوش رنگ و بوئي نيست
اگر در خاطرم ابريست ابر گريه تلخست ـ
كه گلهاي غمم را آبياري ميكن شبها
اگر بر چهره ام لبخند مي بيني
مرا لبخند انده است بر لبها
تو كي همرنگ و همدرد مني اي باغ پائيزي ؟!
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
     
  
زن

 
مرغ عرشی


اي شمع خاموش ـــ
اي بخت خفته ـــ
اي مادرم، اي بوستان رفته برباد ـــ
اي بلبل بي نغمه در چنگال پائيز ـــ
اي مرغ عرشي كز پس عمري اسيري ـــ
سوي خدا با جاطري شاد ــ
پرواز كردي زين قفس، آزاد آزاد
جاي تو خالي
پنداشتي آن مهر ها را بردم از ياد؟ -
نه ... اين فسانه است -
هرگز فراموشت نخواهم كرد، مادر !
***
اي واي بر من
تا با تو بودم
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
     
  
زن

 
ماهیگیر

در روزگاران خوشايند جواني ـ
اين زندگي در چشم من درياچه اي بود
درياچه اي آرام و روشن ـ
درياچه اي پيروزه گون و آسمان رنگ
درياچه اي با رقص خوش آهنگ « قو» ها
آكنده بود آغوش اين درياچه سبز ـ
از ماهيان سرخ رنگ « آرزو » ها
***
من آن زمان « صياد » نيرومند بودم
هر روز و هر شب چون عقابي تيز پرواز ـ
با « دام » خود دنبال ماهي ها دويدم
چون مرغكان دنبال « ماهي » پر كشيدم
تا قعر دريا پيش ماهي ها رسيدم
اما بيكبار
حتي بيكبار ـ
در « تور » ـ تصويري هم از « ماهي » نديدم .
***
يكعمر بگذشت
از چشم من بگريخت خورشيد جواني ـ
بي باده شد پيمانه هاي زندگاني ـ
مهتاب پيري گرد سيمين بر سرم ريخت ـ
آمد بديدارم زمان ناتواني .
***
امروز هم اين زندگي در ديده من
درياست ـ دريا
اما چه دريائيست ؟ دريائي كف آلود
درياي ابر اندود و پر طوفان و پر موج
دانم كه ماهي هاي سرخ « آرزو »‌ها ـ
صدها هزاران در دل درياچه خفته است
دانم كه در هر گوشه درياي پر موج
دور از نگاه من، بسي « ماهي » نهفته است
***
اما چه حاصل ؟
امروز، من « صياد » پيرم
در چنگ نيرومند پيري ها اسيرم
من پير ماهيگير بي تاب و توانم
با دست لرزان ـ
با پاي خسته ـ
امروز، آن صياد نيرومند ديروز ـ
از پا نشسته
نيروي ديدنها ز چشمم رخت بسته
از هر نسيم و موج، ميلغزم بسختي
بس « تار‌» ها از « تور» صيد من گسسته
در دستهايم قوت « پارو زدن » نيست
از سوي ديگر ـ
بس « تخته »‌ها از « قايق » عمرم شكسته
با خويش ميگويم كه: افسوس ـ
صياد نيرومند ديروز ـ
امروز « پير » است
درياي من درياي پر موج و شرير است
با اينچنين « دريا » و اين « فرتوتي » من ـ
ديگر شكار ماهيان آرزوها ـ
بسيار دير است
بسيار دير است .
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
     
  
صفحه  صفحه 35 از 36:  « پیشین  1  ...  33  34  35  36  پسین » 
شعر و ادبیات

Mehdi Soheili | مهدی سهیلی

رنگ ها List Insert YouTube video   

 ?

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

 

 
DMCA/Report Abuse (گزارش)  |  News  |  Rules  |  How To  |  FAQ  |  Moderator List  |  Sexy Pictures Archive  |  Adult Forums  |  Advertise on Looti
↑ بالا
Copyright © 2009-2024 Looti.net. Looti.net Forum is not responsible for the content of external sites

RTA