انجمن لوتی: عکس سکسی جدید، فیلم سکسی جدید، داستان سکسی
علم و دانش
  
صفحه  صفحه 28 از 53:  « پیشین  1  ...  27  28  29  ...  52  53  پسین »

Countrys | کشور ها


مرد

 
بالکارسه


  • بالکارسه (به اسپانیایی: Balcarce)‏ شهری در کشور آرژانتین، ایالت بوئنوس آیرس است که در سال ۲۰۰۹ میلادی، حدود ۳۵٬۱۵۰ نفر جمعیت داشته است.

زندگی نفش کش میخواد
هر مشکلی طرفت میاد
تورو میکشه به سمت خودش
پاره نمیشی فقط کش میاد

.
زندگیت یه جزیره بود
قدم زدن در مسیر تو
که با لبخند بم بگی همه ی اینا وظیفه بود؟
یزدیتو...!!
     
  
مرد

 
بانفیلد
۳۴°۴۵′ جنوبی ۵۸°۲۳′ غربی


  • بانفیلد (به اسپانیایی: Banfield)‏ شهری در کشور آرژانتین، ایالت بوئنوس آیرس است که در سال ۲۰۰۹ میلادی، حدود ۲۲۳٬۸۹۸ نفر جمعیت داشته است.

زندگی نفش کش میخواد
هر مشکلی طرفت میاد
تورو میکشه به سمت خودش
پاره نمیشی فقط کش میاد

.
زندگیت یه جزیره بود
قدم زدن در مسیر تو
که با لبخند بم بگی همه ی اینا وظیفه بود؟
یزدیتو...!!
     
  
مرد

 
اولاواریا
۳۶°۵۴′ جنوبی ۶۰°۲۰′ غربی


  • اولاواریا (به اسپانیایی: Olavarría)‏ شهری در کشور آرژانتین، ایالت بوئنوس آیرس است که در سال ۲۰۰۹ میلادی، حدود ۸۳٬۷۳۸ نفر جمعیت داشته است.


زندگی نفش کش میخواد
هر مشکلی طرفت میاد
تورو میکشه به سمت خودش
پاره نمیشی فقط کش میاد

.
زندگیت یه جزیره بود
قدم زدن در مسیر تو
که با لبخند بم بگی همه ی اینا وظیفه بود؟
یزدیتو...!!
     
  
مرد

 
بوئنوس آیرس
۳۴°۳۶′۱۲″ جنوبی ۵۸°۲۲′۵″ غربی


نام مستعار


نشان
  • ملکه ال‌پلالتا، پاریس آمریکای جنوبی، پایتخت تانگو، شهر کتاب‌ها، پاریس پامپاس، پایتخت فرهنگی آمریکای لاتین

بوئنوس آیرس

  • بوئنوس آیرس پایتخت کشور آرژانتین و بزرگ‌ترین شهر و بندر آن است. این شهر در ساحل جنوبی ریو دو لاپلاتا، و بر روی ساحل جنوب شرقی قاره آمریکای جنوبی، و مقابل شهر ساکرامنتو، اروگوئه واقع شده‌است.
  • بوئنوس آیرس که به شدت تحت تأثیر فرهنگ اروپا قرار گرفته، به خاطر معماری، زندگی شبانه، و فعالیتهای فرهنگی اش سرشناس است. این شهر همچنین یکی از ثروتمندترین شهرهای آمریکای لاتین است، که در آن بیشتر طبقه متوسط اجتماعی و نیز ساکنانی که دارای تحصیلات عالی هستند، زندگی می‌کنند.
  • بوئنوس آیرس پس از درگیریهای داخلی در قرن نوزدهم، در ۱۸۸۰ از ایالت بوئنوس آیرس خارج شد تا توسط دولت فدرال اداره شود. محدوده‌های شهر نیز گسترش یافت تا شامل شهرهای سابق بلگرانو و فلورس شود.
  • گاهی ازاین شهر به عنوان «پایتخت فدرال» یاد می‌کنند تا آن را از ایالتی با این نام متمایز سازد. در اصلاحات ۱۹۹۴ قانون اساسی آرژانتین، این شهر یک شهر خودمختار معرفی گردید، از این رو عنوان رسمی آن «شهر خودمختار بوئنوس آیرس» است.

تاریخچه
  • دریانورد اسپانیایی، خوآن دیاز دسولیس نخستین مرد اروپایی بود که در سال ۱۵۱۶، به ریودولاپلاتا رسید، اما ماموریت وی در اثر حمله‌ای که در آن به وسیله قبیله بومی چارووا یا گوآرانی کشته شد، زود به پایان رسید.
  • این شهر در ابتدا تحت عنوان «شهر بانوی ما با هوای مطبوع» توسط یک جوینده طلای اسپانیایی به نام پدرو د مندوزا، بنیانگذاری شد. این نام توسط کشیش مندوزا که یک پیرو پروپاقرص «ویرجین دو بوناریاً (» بانوی ما از نسیم‌های ملایم") از کالیاری، ساردینیا بود، انتخاب شد. امروزه، مکان شهر مندوزا بخش سان تلمو در جنوب بخش مرکزی شهر واقع است.
  • بیشتر حملات مردم بومی اقامت کنندگان در این ناحیه را بریون راند و در سال ۱۵۴۱ این مکان خالی از سکنه شد. اقامت دوم (و دائمی) در سال ۱۵۸۰ از سوی خوآن دگارای صورت گرفت که از شهر آسانسیون (هم اکنون پایتخت پارگوئه) در کنر رود پارانا لنگر انداخت.


قصر بارولو در خيابان دومايو
  • از همان روزهای اولیه، موفقیت بوینس آیرس به تجارت بستگی داشت. بیشتر طی قرون ۱۷ ام و ۱۸ ام، اسپانیا اصرار داشت که تمام تجارت با اروپا ابتدا از شهر لیما، پرو بگذرد تا مالیات در آنجا جمع آوری شود. این طرح موجب آشفتگی تجار بوینس آیرس شد، و یک گروه پویای صنعتی و مخالف (علیه آنها) تشکیل شد. شگفتی نداشت که این عمل موجب القاء ناراحتی در میان «بندر نشینان» نسبت به مقامات اسپانیائی گردید.
  • چارلز سوم از اسپانیا، با احساس بی ثباتی به سرعت محدودیتهای تجاری را رفع نمود و بالاخره در اواخر سالهای ۱۷۰۰ بوینس آیرس را به عنوان یک بندر باز (آزاد) اعلام نمود. این اقدامات آرام کننده، اثر مطلوب خود را نداشت و «بندرنشینان»، که برخی از آنها از ایدئولوژی انقلاب فرانسه آگاه بودند، حتی بیشتر متمایل بودند تا از اسپانیا مستقل شوند.
  • طی حملات بریتانیا به ریودولاپلاتا، نیروهای بریتانیا دوبار در سال ۱۸۰۶-؛ ۱۸۰۷ به بوینس آیرس حمله نمودند، اما توسط شبه نظامیان محلی عقب رانده شدند. سرانجام در ۲۵ می۱۸۱۰، زمانی که اسپانیا مشغول جنگ شبه قاره‌ای بود و پس از بحثهایی آرام، شهروندان در بوینس آیرس با موفقیت فرمانفرمای اسپانیایی را خلع نموده و یک دولت ایالتی تأسیس نمودند. این تاریخ هم اکنون به عنوان یک تعطیل ملی (روز انقلاب می) جشن گرفته می‌شود. استقلال رسمی از اسپانیا تنها در سال ۱۸۱۶ اعلام گردید.
  • از لحاظ تاریخی، بوینس آیرس از لحاظ ایده‌های لیبرال و تجارت آزاد، مرکز اصلی آرژانتین بوده‌است، در حالی که بسیاری از ایالا به ویژه در شمال غرب، از دیدگاه محافظه کارتر کاتولیک نسبت به مسائل سیاسی و اجتماعی حمایت می‌کنند. بسیاری از تنشها در طول تاریخ آرژانتین و با شروع درگیری‌های فدرالگرا- مرکز گرا در قرن ۱۹ ام رخ داده که به این دیدگاه‌های متضاد برمی گردد.
  • این شهر در قرن۱۹ ام، در دو مناسبت (خاص) دچار محاصره‌های دریایی شد: اولی از سال ۱۸۳۸ تا ۱۸۴۰ به وسیله فرانسه، و بعدی از طریق اتحاد انگلیسی- فرانسوی از سال ۱۸۴۵ تا۱۸۴۸. هر دو محاصره در تسخیر این شهر ناکام ماندند، و قدرت‌های بیگانه سر انجام از خواسته‌هایشان منصرف شدند.
  • طی بیشتر سالهای قرن ۱۹، موقعیت سیاسی این شهر به عنوان یک موضوع حساس حفظ شد. این شهر به عنوان پایتخت ملی برای بسیاری از مردم، قبلاً مرکز ایالت بوینس آیرس شده بود، و به مدت هفت سال از سال ۱۸۵۳ تا ۱۸۶۰، این شهر مرکز ایالات جدا شده بوینس آیرس بود. این موضوع بیشتر در میدان جنگ مطرح شد، تا این که این مسئله در سال ۱۸۸۰ درحالی که این شهر پایتخت اعلام شده ملی| فدرال شدن بوینس آیرس شد، از ایالتی با همین نام جدا شد، و کرسی دولت فدرال گردید، که در آن شهردار توسط رئیس جمهور منصوب شد. امروزه، کاخ سرخ، مرکز دولت ملی و رئیس جمهوری است.


نقشه بوينس آيرس در دهه 1530
  • احداث راه آهن حدود پایان قرن نوزدهم قدرت اقتصادی بوینس آیرس را که مواد خام را به داخل کارخانه‌ها سرایز می‌نمود، افزایش داد و این شهر به یک شهر پایتختی و چند فرهنگی تبدیل شد که با پایتختهای اصلی اروپایی رقابت می‌کرد. مثلاً، تئاترو کلون، یکی از عالی‌ترین عرصه‌های اپرا در جهان بود. خیابانهای اصلی این شهر در آن سالها ساخته شدند، و طلیعه قرن بیستم شاهد احداث بلندترین ساختمانهای جدید آمریکای جنوبی و اولین شبکه سریع ترابری| تراموا در این شهر بود.
  • تا دهه ۱۹۲۰، بوینس آیرس به یک مقصد دلخواه برای مهاجرین از اروپا تبدیل شد، و علاوه بر آن از ایالات فقیر تر و کشورهای همسایه، و حلبی آبادهای بزرگی در اطراف نواحی صنعتی شهر شروع به رشد کردند که به مشکلات بزرگ اجتماعی منجر شد.
  • بوینس آیرس گهواره پرونیسم بوده: تظاهرات افسانه‌ای کنونی در ۱۷ اکتبر ۱۹۴۵ که در میدان می‌برگزار شد. کارگران صنعتی از کمر بند بزرگ‌تر صنعتی بوینس آیرس تاکنون از ایده اصلی پرونیسم پشتیبانی نموده‌اند، و میدان می‌به مکانی برای تظاهرات و بسیاری از حوادث سیاسی کشور تبدیل گردید.
  • در ۱۶ ژوئن ۱۹۵۵، قیام نظامی موجب برکناری رئیس جمهور پرون شد، سه ماه بعد (نگاه به «انقلاب آزادیخواهی») منطقه میدان می‌بمباران شد، که منجر به کشته شدن ۳۶۴ غیرنظامی گردید (نگاه به «بمباران در میدان می»). این تنها دفعه‌ای بود که شهر از هوا مورد حمله قرار گرفت. در دهه ۱۹۷۰، لین شهر دچار مبارزه بین جنبشهای انقلابی جناب چپ (توده‌ای‌ها، ارتش انقلابی خلق E.R.P و F.A.R) و گروه شبه نظامی جناح راست (اتحاد ضد کمونیست آرژانتین) شد که توسط ایزابل پرون حمایت می‌شد که در سال ۱۹۷۴ پس از مرگ خوآن پرون رئیس جمهور آرژانتین شد.
  • کودتای نظامی سال ۱۹۷۶، به رهبری خورخه رافائل ویدلا، تنها این درگیری را تشدید نمود؛ بین ۱۰۰۰۰ تا ۳۰۰۰۰ نفر ناپدید شدند، و مردم طی سالهای استقرار گروه‌های مخفی، توسط نظامیان ربوده و کشته می‌شدند.
  • بر اساس برخی برآوردها، تا حدود ۱۰۰۰۰۰ فر در مراکز غیرقانونی بازداشت و اردوگاه‌های متمرکز طی آن سالها نگهداری می‌شدند. تظاهرات ساکت مادرانشان (مادران میدان می) به عنوان تصویری بارز از زحماتی است که آرژانتین طی آن سالها متحمل شده‌است. در دو مناسبت پاپ ژان پاول دوم از این شهر دیدار نموده‌است، یکی در سال ۱۹۸۲، در طی آغاز جنگ فالکلند-مالویناس، و دیدار دوم در سال ۱۹۸۷ که جمعیتی در آن گرد آمده بودند که تاآن زمان، آن شهر به خود ندیده بود.
  • در ۱۷ مارس ۱۹۹۲، بمبی در سفارت اسرائیل در بوینس آیرس منفجر شد که ۲۹ کشته و ۲۴۲ مجروح داشت. انفجار دیگری در ۱۸ ژولای ۱۹۹۴، درساختمان مسکونی چند سازمان یهودی رخ داد که ۸۵ کشته و تعداد بیشتری نیز مجروح به دنبال داشت.
  • در سال ۱۹۹۶، تحت اصلاحات قانون اساسی آرژانتین در سال ۱۹۹۴، این شهر رژیم خودگردان خود را به دست آورد، و اولین انتخابات شهرداری خود را برگزار نمود (عنوان رسمی آن به «رئیس حکومت» تغییر یافت). برنده آن (که بعداً رئیس جمهور شد) فرناندو دلاروآ بود.
  • در ۳۰ دسامبر ۲۰۰۴، آتش سوزی در تالار کنسرت جمهوری کرومانیون اتفاق افتاد که تقریباً ۲۰۰نفر در آن کشته شدند، و بزرگ‌ترین تراژدی غیر طبیعی در تاریخ آرژانتین بود. شهردار آنیبال ایبارا، به دلیل مسئولیتش در قبال غیر اجباری کردن مقررات ایمنی، و نیز به اصطلاح موضع سیساسی متزلزلش توسط قوه مقننه (مجلس) استیضاح| استیضاح شد، و در ۶ مارس ۲۰۰۶ برکنار گردید. معاون وی، خورخه تلرمن که از دسامبر۲۰۰۵ به عنوان شهردار فعالیت می‌کرد، این مقام را برعهده گرفت.

زندگی نفش کش میخواد
هر مشکلی طرفت میاد
تورو میکشه به سمت خودش
پاره نمیشی فقط کش میاد

.
زندگیت یه جزیره بود
قدم زدن در مسیر تو
که با لبخند بم بگی همه ی اینا وظیفه بود؟
یزدیتو...!!
     
  
مرد

 
دولت و سیاست


مقر دولت
  • در سال ۱۹۹۶، تحت اصلاحات قانون اساسی آرژانتین در سال ۱۹۹۴، این شهر رژیم خودگردان خود را به دست آورد، و اولین انتخابات شهرداری خود را برگزار نمود (عنوان رسمی آن به «رئیس حکومت» تغییر یافت). برنده آن (که بعدها رئیس جمهور شد) فرناندو دلاروآ بود.
  • آنیبال ایبارا، جانشین دلاروزا، در دو انتخابات برنده شد، اما در ۶مارس ۲۰۰۶، در نتیجه آتش سوزی در تالارکنسرت جمهوری کرومانیون که به کشته شدن ۲۰۰نفر انجامید، وی استیضاح شد و نهایتاً برکنار گردید. خورخه تلرمن که تا دسامبر ۲۰۰۵ به عنوان شهردار فعالیت نموده بود، این پست را برعهده گرفت.

هیئت نمایندگان ملی
  • در بوینس آیرس سنای آرژانتین وجود دارد که توسط سه سناتور (از اوت۲۰۰۶، رودولفو ترانیو، ماریا لیوزامون و ویلما ایبارا) ادره می‌شود. علاوه بر این، شهروندان بوینس آیرسی ۲۵ نفر از نمایندگان ملی را برای مجمع نمایندگان آرژانتین انتخاب می‌نمایند.

بخش‌ها

  • این شهر به ۴۸ «بخش» (نقاط حومه) برای مقاصد اداری تقسیم می‌شود.
  • این تقسیم بندی اصولاً بر مبنای «بخش‌هاًی (بلوک‌ها) کلیسای کاتولیک بوده، اما از دهه ۱۹۴۰ تاکنون دچار یک سری از تغییرات شده‌است.
  • طرح جدیدتر شهر را به ۱۵» بلوک «تقسیم کرده‌است. تعدادی از بارزترین و معروفترین»بخش "ها عبارت‌اند از لابوکا، سان تلمو، رکولتا، پالرمو، و پوئرتو مادرو.

جمعیت
  • مردم بوئنوس آیرس به عنوان «ویکت: پورتنیو| پورتنیوس» (بندر نشینان) معروفند، که بر اهمیت عمده تاریخی این بندر در توسعه شهر و کشور اذعان دارد.
  • حومه نشینان آن «بندر نشین» و برخی اوقات «بوینس آیرسی» (نام مردمی ایالت بوینس آیرس) نامیده می‌شوند.

داده‌های سرشماری

رشد جمعیت از سال 1740 تاکنون
  • بر طبق سرشماری، این شهر درست ۲,۷۷۶,۱۳۸ نفر جمعیت دارد، در حالی که کلانشهر بزرگ‌تربوینس آیرس بیش از ۴/۱۲ میلیون سکنه دارد. جمعیت خود شهر ازاواخر دهه ۱۹۶۰ در اثر نرخ پایین موالید و مهاجرت کند به حومه شهر، راکد مانده‌است.

اصالت (نژاد)
  • بیشتر «بندرنشینان» دارای ریشه‌های اروپایی و بطور عمده با اعقاب اسپانیایی و ایتالیایی هستند که بیشتر از گالیچیای (اسپانیا)، نواحی باسک اسپانیا و کالابریایی، لیوریایی، و نواحی پدیمونت و ناپل ایتالیا می‌باشند.
  • دیگر نژادهای اروپایی در آن عباتند از آلمانی، پرتغالی، لهستانی، ایرلندی، فرانسوی، کرواسی و انگلیسی.
  • در دهه ۱۹۹۰، موج کوچکی از مهاجرت از سوی رومانی و اوکراین در آن وجود داشت.
  • اقلیت کوچکی از گروه قدیمی مردم دورگه نیز که حضورشان به روزهای استعماری اسپانیا باز می‌گردد نیز وجود دارند. جمعیت «دورگه» و اسپانیایی‌تبار در شهر بطور عمده درنتیجه مهاجرت هم از ایالات و هم از کشورهای نزدیک همچون بولیوی، پرو و پاراگوئه از نیمه دوم قرن بیستم افزایش یافته‌است...... جوامع مهم عربی (بیشتر سوری- لبنانی) و ارمنی نقش مهمی را در بازرگانی و زندگی شهری از شروع قرن بیستم در این شهر داشته‌اند.
  • جمعیت جامعه یهودیان بوینس آیرس، به حدود ۲۵۰هزار نفر می‌رسد که بزرگ‌ترین جامعه یهودی در آمریکای لتین است. بیشتر آنها از تیره اشکنازی اروپای غربی، با اقلیت اسپانیایی سفاردیم و بیشتر از اعقاب سوری هستند.
  • اولین جامعه عمده آسیایی| آسیا در بوینس آیرس، ژاپنی‌ها هستند، از جمله تعداد عمده‌ای از اوکیناوا؛ از دهه ۱۹۷۰ جریان مهجرت مهمی از سوی چین و کره به این منطقه وجود داشته‌است (" همچنین نگاه کنید به: آسیایی- آرژانتینی‌ها).

مذهب
  • بیشتر ساکنان آن مسیحیان کاتولیک رمی هستند. بوینس آیرس کرسی اسقفی پایتختی کاتولیک رمی (که سراسقف آرژانتین است) و نیز چند سلسله مراتب از ارتودوکس شرقی و آنگلیکان است. کلیساهای انجیلی بطور پیوسته از دهه ۱۹۸۰ در این کشور افزایش یافته‌اند.
  • جوامع قابل توجه یهودیت|یهودی و مسلمان به مدت ۱۰۰ سال است که در این شهر وجود داشته‌اند. بوینس آیرس موطن بزرگ‌ترین جامعه یهودی آمریکای لاتین می‌باشد.

اقتصاد
  • بوئنوس آیرس شاهراه اقتصادی، صنعتی، بازرگانی و فرهنگی آرژانتین است. بندر آن یکی از پرکارترین نمونه‌ها در جهان است. جمع آوری مالیات در گذشته سبب مشکلات سیاسی در تاریخ آرژانتین شده است؛ رودخانه‌های قابل کشتیرانی از طریق ریودولاپلاتا این بندر را به شمال شرق آرژانتین؛ برزیل، اروگوئه و پاراگونه متصل می‌کند. در نتیجه، آن به عنوان یک شاهراه توزیع برای ناحیه وسیعی از منطقه جنوبشرقی قاره محسوب می‌شود.
  • «پامپا هومدا» در غرب بوینس آیرس، حاصلخیزترین ناحیه کشاورزی آرژانتین است. (برخلاف آن ناحیه خشک جنوبی پامپا، بیشتر به عنوان مراتع گله‌ها استفاده می‌شود) گوشت، لبنیات، غلات، تنباکو، پشم و فرآورده‌های پوستی در ناحیه بوینس آیرس تولید و فرآوری می‌شوند. دیگر صنایع مهم اتومبیل سازی، پالایش نفت، فلزکاری، ماشین سازی، و تولید منسوجات، مواد شیمیایی، پوشاک و نوشیدنی هستند.

فرهنگ
  • تئاتر کلون یکی از بزرگ‌ترین خانه‌های اپرای جهان است. در این اپرا گروه‌های متعدد ارکستر سمفونی و گروه‌های همخوانی وجود دارد. این شهر موزه‌های متعددی دارد که به تاریخ، هنرهای تجسمی، هنرهای نوین، هنرهای تزئینی، هنرهای عامه، هنر مقدس، هنرها و صنعتها، تئاتر و موسیقی عامه، و نیز خانه‌هایی محافظت شده از گردآوران هنری، نویسندگان، تدوینگران و هنرمندان، مربوط می‌شود. این مرکز ماوایی است برای کتابخانه‌های عمومی و انجمنهای فرهنگی و نیز بزرگ‌ترین محل تمرکز تئاترهای فعال در آمریکای لاتین. این شهر دارای یک باغ وحش و باغ پرورش گیاه بوینس آیرس معروف در جهان، تعداد زیادی پارک و میدان دارای مناظر، و علاوه برآن کلیساها و اماکن مذهبی از همه فرقه‌ها است که بسیاری از آنها از لحاظ معماری اهمیت شایان توجهی دارند.

زبان
  • آرژانتینی‌ها به لهجه خود در اسپانیایی به عنوان «کاسلانو» اشاره می‌کنند که در بوینس آیرس (و نیز در شهرهای دیگر نظیر روزاریو و مونته ویدئو، اروگوئه) با عناوین «ووسیو»، «ئیسمو» و نیز با تنفس ادا کردن یا انداختن سیلاب زبانی مختوم به «s-» شناخته می‌شود. این زبان به شدت تحت تأثیر گویشهای اسپانیولی اندلس و مورسیا قرار گرفته، و برخی اوقات به عنوان زبان ریوپلاتنز اسپانیایی شناخته می‌شود.
  • «لوفاردو» یا زبان زرگری در داخل جمعیت زندانی ریشه دارد، و و بین تمامی «بندرنشینان» شایع شده‌است. لوفاردو از گویشهای ایتالیایی، پرتقالی برزیلی، از ریشه آفریقایی و کارائیبی و حتی از انگلیسی گرفته شده؛ و شگردهایی را همچون واژگون سازی سیلابهای یک کلمه بکار می‌گیرد. امروزه، لوفاردو عمدتاً امروزه در شعرهای بزمی تانگو شنیده می‌شود؛ و زبان محاوره‌ای نسل‌های جوانتر از آن تکامل یافته‌است.
  • در اوایل قرن ۲۰ ام، آرژانتین میلیونها نفر مهاجر را جذب نمود، که تعدادی از آنها ایتالیایی بودند که بیشتر به گویش‌های محلی (بیشتر یناپلی، سیسیلی و ینوئا) تکلم می‌نمودند. سازگاری آنها با زبان اسپانیایی تدریجی بود، که یک زبان دورگه از گویش‌های ایتالیایی ایجاد می‌نمود و در زبان اسپانیایی کوکولیچ نامیده می‌شد، و بیشتر در اوایل قرن بیستم شنیده می‌شود؛ کاربرد آن در حدود دهه ۱۹۵۰ بوده، و امروزه بیشتر از آن یک یادگار باقی مانده‌است.
  • چون بسیاری از مهاجران اسپانیایی از گالیچیا بودند، تا حدی که اسپانیایی‌ها هنوز «گالیگوس» (گالیچیایی) نامیده می‌شوند، زبان گالیچیایی، سبک آشپزی و فرهنگ آنها حضور عمده‌ای در این شهر در بیشتر سالهای قرن بیستم داشته‌است. در سالهای اخیر، اعقاب مهاجران گالیچیایی در موسیقی سلتیک به سوی وسیله موسیقی پیشرفت سریع (یا جهش کوچک) هدایت شده‌اند (که درمیان سنتهای ولزی پاتگونیا در آرژانتین بارز است).
  • تا دهه ۱۹۶۰، زبان عبری اروپایی معمولاً در بوینس آیرس شنیده می‌شد، به خصوص در پوشش همسایگی بالوانرا و ویلا کرسپو. زبان کره‌ای و زبان چینی از دهه ۱۹۷۰ در این شهر بطور عمده مشاهده می‌شد. بیشتر مهاجران جدیدتر به سرعت زبان اسپانیایی را آموخته و با زندگی شهری سازگاری می‌یابند.

موسیقی
  • موسیقی تانگو در حومه‌های شهر متولد شد، به خصوص در روسپی خانه‌های بخش «خنینی لاواله» و در «آرابالز» (حومه‌های فقیرتر). حرکات مهیج رقص آن محترمانه به نظر نمی‌رسید تا آن که در دهه ۱۹۲۰ به وسیله جامعه پاریسی از طبقه بالا، هماهنگی یافت و سپس به تمام دنیا منتشر گردید. در بوینس آیرس، مدارس رقص تانگو (تحت عنوان «دانشکده») معمولاً کمتر تأسیس می‌شوند.
  • در آغاز دهه ۱۹۲۰، سبک موسیقی تانگو در بوینس آیرس به سبکی پیچیده تکامل یافت. در روزهای اوج خود، تانگو دارای ارکسترهای مشهور متعددی بود که توسط افرادی همچون آنیبال ترویلو و خوآن دآرینزو، هدایت می‌شد و خوانندگان آ«کارلوس گاردل و ادموندو ریورو بودند. تانگو در اثر سبک آستور پیازولا و توسعه سبک تانگوی نوین وی در اواخر قرن در مشهوریت جهانی خود از یک نوع احیای مجدد برخوردار گردید.
  • بوئنوس آیرس در ۱۱ دسامبرهر سال، «روز تانگو» سالانه برگزار می‌کند.
  • در سن تلمو، یکشنبه‌ها به نمایشهای تانگو در خیابانها و مرکز تجاری عتیقه جات در بازارهای اطراف میدان دورگو اختصاص می‌یابد. نمایشهای تانگو را در موسساتی همچون «انبار ال وییخو» ریوروس می‌توان یافت.

زندگی نفش کش میخواد
هر مشکلی طرفت میاد
تورو میکشه به سمت خودش
پاره نمیشی فقط کش میاد

.
زندگیت یه جزیره بود
قدم زدن در مسیر تو
که با لبخند بم بگی همه ی اینا وظیفه بود؟
یزدیتو...!!
     
  
مرد

 
متفرقه


خیابان جدید خولیو، پهنترین خیابان جهان. نام آن به افتخار روز استقلال آرژانتین(9ژولای، 1816) نهاده شد.
  • بوئنوس آیرس وطن نویسندگان آرژانتینی مانند لئوپولدو لوگونز، خورخه لوئیس بورخس، پاول گروساک، مانوئل موجیکا لاینز، آدولفو بیوی کازارس، ارنستو ساباتو، لئوپولدو مارکال، ویکتوریا اوکامپو، و خولیو کورتاسار (که بیشتر دوره نویسندگی اش را در پاریس گذرانده) است. شخصیتهای جهانی که در بوینس آیرس زندگی کرده‌اند عبارت‌اند از رنه گوسینکی، مارسل دوشامب، ویتولد گومبروویتز، جری ماسوسی، رومولا نیجینسکا، روزا چاکل، آنتوان دوسن اگزوپری و یوجین اونیل، و نیز تجاری چون ژان اس. رید و اریستوتل اوناسیس.
  • طی دوران جنگ داخلی اسپانیا و پس از آن، بوینس آیرس میزبان پناهندگان متعددی بوده از جمله فیلسوف خوزه اورتگا وای گاست و تصنیف گر، مانوئل دفالاکه بعدها به کوردوبا منتقل شدند.
  • لوکا پرودان در دهه ۱۹۸۰از انگلیس به این شهر آمد و عضوی از موسیقی راک آرژانتین شد.
  • دانشگاه بوئنوس آیرس یکی از موسسات سرآمد آموزشی در آمریکای جنوبی است، و پنج برنده جایزه نوبل تربیت نموده(ایجاد کرده) و برای دانشجویان از سراسر دنیا آموزش رایگان فراهم ساخته‌است.
  • بیشتر سالهای قرن بیستم، بوئنوس آیرس پایتخت فرهنگی جهان اسپانیولی زبان بوده، و بسیاری از «بندرنشینان» ثروتهای خود را به رخ کشورهای خارجی کشیده‌اند. این موجب شده تا نمونه افراد آرژانتینی به عنوان افرادی بالنده و مغرور شناخته شوند که در میان آمریکای لاتین شایع شده است؛ برخی (خصوصاً اهالی کشور اروگوئه) بین «بندرنشینان» و «ایالتی‌ها» (مردم ایالات)، که از این خصوصیت مستثنا هستند، تمایز قائل می‌شوند.
  • بوئنوس آیرس به ویژه در مدرسه (عالی) لاکانیان، یک مرکز اصلی برای تحلیل روانکاوی دارد.
  • شاهزاده ماکسیما از هلند در بوینس آیرس متولد شده که ماکسیما زورگوئیتا سروتی متولد ۱۷می ۱۹۷۱، همسر شاهزاده ویلم الکساندر از هلند، وارث بارز سلطنت در هلند می‌باشد.

جهانگردی
  • شهر دارای موزه‌ها، عمارات تاریخی، مراکز فروش، هتلها و کاباره‌های سیار فراوانی است.

حمل ونقل عمومی
  • بیشتر ساکنان بوینس آیرس و حومه‌های آن از حمل و نقل عمومی استفاده می‌کنند. ابداع بوینس آیرسیها نوعی وسیله نقلیه گروهی «کلکتیوو» است که نزد عموم ب نام «بوندی» خوانده می‌شود، اتوبوس کوچکی با شاسی یک کامیون و با ظرفیت۲۱تا۲۷ مسافر. کلکتیووهای متعدد و اتوبوسهای بزرگ‌تر عمومی در هرساعت در شهر تردد داشته و و در واقع دستیابی به تمام نواحی همسایه شهر را ممکن می‌سازند.
  • مترو بوئنوس آیرس (که از لحاظ محلی «ال سابته» از ریشه "" تراموا "" به مفهوم «زیر زمینی» گفته می‌شود) یک سیستم گسترده‌است که دسترسی به نقاط مختلف شهر را میسر می‌نماید. مترو شهر در سال ۱۹۱۳ افتتاح شد، و قدیمی‌ترین سیستم تراموا در نیم کره جنوبی و در جهان اسپانیولی زبان می‌باشد. ۲ این سیستم دارای ۵ خط از A تا E و km ۴۶ مسیر برای آنهاست. در برنامه توسعه، انتظار می‌رود تا سال ۲۰۱۱ به km ۸۹ افزایش یابد.

خطوط حمل و نقل
  • بوئنوس آیرس تا حدی برای شهری با این اندازه خلوت به شمار می‌رود. بزرگراه‌های عوارضی در اواخر دهه ۱۹۷۰ توسط شهردار سابق اوسوالدو کاسیتوره افتتاح گردید تا دسترسی سریع را به نواحی مرکزی و تجاری شهر مقدور ساخته و تعداد خودروهایی که به داخل شهر وارد می‌شوند، افزایش یابد. طی دوره کاسیاتوره، اعلام شد خیابانهای بخش اقتصادی مرکز شهر (نزدیک به یک کیلومتر مربع) برای تردد اتومبیلهای شخصی طی طول روز بدون محدودیت است. خیابانهای اصلی شهر عبارت‌اند از خیابان نهم ژولای (خولیو) به پهنای m۱۴۰، خیابان ریواداویا با عرض بیش از m۳۵، ' خیابان ریواداویا: پهن‌ترین خیابان ثبت شده قابل مقایسه با دیگر خیابانها و خیابان کورینتزاز مراکز فرهنگی مهم شهر.
  • در پی جهش اندک اقصادی دهه ۱۹۹۰ اقتصاد آرژانتین، بیشتر مردم به سفر با اتومبیل پرداخته و ترافیک افزایش یافت. بیشتر خیابانها در ساعات اوج دچار راه بندان شدند. منشاء دیگر ترافیک سفربسیاری از مردم در پایان هفته‌ها به نواحی حومه می‌باشد.
  • تاکسیهای سیاه و زرد در تمام ساعت در تمام خیابانها پرسه می‌زنند. بسیاری از آنها بدون مجوز می‌باشند (کنترلها بطور کامل اعمال نمی‌شود) بنابراین به مشتریان توصیه شده برای سفر با یک شرکت معتبر با شبکه رادیوئی تماس گیرند. سرویسهای ارزان قیمت کرایه‌ای کند که با نام «حلزونها» شناخته می‌شوند، در سالهای اخیر بیشتر رایج شده‌اند.

حمل و نقل ریلی
  • شبکه گسترده راه آهن آرژانتین کل بوینس آیرس را پوشش می‌دهد. سه ایستگاه اصلی برای سرویسهای مسافرتی با مسافت طولانی و نیز قطارهای متوالی روزانه عبارت‌اند از ایستگاه رتیرو، ایستگاه کانستیتوسیون، و ایستگاه وانس.
  • پروژه‌ای برای احداث راه آهن سریع السیر بوینس آیرس-روزاریو-کوردوبا در دست اقدام است که سه شهر پرجمعیت آرژانتین را به هم متصل سازد. مناقصه‌ها در اواسط سال ۲۰۰۶ انجام گرفت، و پیشنهادهایی از سوی چهار شرکت اروپایی عرضه شد که تحت مطالعه قرار دارد. احداث آن برای آغاز سال ۲۰۰۷ برنامه ریزی شده و تا ۲۰۱۰ پایان خواهد یافت.

فرودگاه‌ها
  • فرودگاه بین‌المللی بوینس آیرس، یا فرودگاه بین‌المللی وزارت راه و ترابری، درحومه ناحیه ازیزا واقع شده و اغلب صرفاً آن را «ازیزا» می‌نامند. فرودگاه پایگاه هوایی خورخه نیوبری در داخل محدوده شهر نزدیک رودخانه قرار داشته، و بیشتر ترافیک داخلی دارد.

ورزشها
  • فوتبال یک سرگرمی برای آرژانتینی‌ها است. بوینس آیرس دارای بزرگ‌ترین مرکزیت تیمهای فوتبال نسبت به هر شهری در جهان می‌باشد، که دارای بسیاری از تیمهایی می‌باشد که در لیگ‌های جهانی بازی می‌نمایند. یکی از رقابت بسیار معروف بین بوکاجونیورز و ریورپلات و یک مسابقه نیز بین دو تیمی است که دارای شرایطی هستند که از نظر روزنامه «آبزرور» «وقایع ورزشی سری ۱ ° N هستند که باید پیش از مرگ آنها را دید». دیگر باشگاه‌های اصلی عبارت‌اند از سان لورنزو دی آمایرو، باشگاه اتلتیکو ویلز سارسفیلد و باشگاه اتلتیکو هوراکن از پارکو پاتریسو.
  • دیگو آرماندو ماردونا، که در حومه فقیر نشین بوینس آیرس متولد شده و تاکنون به عنوان یکی از بزرگ‌ترین فوتبالیستهای جهان مورد تمجید قرار گرفته، دوره کاری خود را از تیم جونیورز آرژانتینوس آغاز نمود و سپس در بوکاجونیورز به بازی پرداخت (همچنین او در باشگاه‌های دیگری که عمدتاً طرف ایتالیایی هستند بازی نمود همچون اس اس سی ناپل).
  • بوئنوس آیرس در سه نوبت به عنوان شهر نامزد برگزاری بازیهای المپیک برگزیده شده‌است: برای بازیهای ۱۹۵۶ که به دلیل رای مخالف ملبورن آن را از دست داد؛ برای بازیهای المپیک ۱۹۶۸ که که نهایتاً در مکزیکوسیتی برگزار شد (برای اولین بار تنها بازیهایی بود که در آمریکای لاتین برگزارشد)؛ و المپیک تابستانی ۲۰۰۴ که میزبانی بازیها به آتنیها واگذارشد، آرژانتین تنها عضو کمیته بین‌المللی المپیک است که تاکنون میزبان هیچ بازی نبوده‌است.
  • اما، بوینس آیرس برای اولین بار میزبان بازیهای اتحادیه آمریکا سال ۱۹۵۱ بوده‌است، و همچنین شهر میزبان برای رویدادهای متعدد قهرمانی جهان : ۱۹۵۰ و ۱۹۹۰ مسابقات قهرمانی بسکتبال جهان، سالهای ۱۹۸۲ و ۲۰۰۲ والیبال قهرمانی جهانی| مسابقات قهرمانی والیبال مردان جهان و به یادماندنی‌ترین آنها جام جهانی فوتبال در سال ۱۹۷۸ بود که تیم ملی فوتبال آرژانتین در ۲۵ ژوئن ۱۹۷۸، تیم ملی فوتبال هلند را با نتیجه ۳ بر ۱ شکست داد.
  • پیست اتومبیلرانی اسکار آلفردو گالوز| اسکار گالوز میزبان ۲۰ نسخه از اتومبیلهای فرمول ۱ در مسابقه جایزه بزرگ بین سالهای ۱۹۵۳ و ۱۹۹۸ بوده است؛ علت عدم پیوستگی برگزاری مسابقه در آن به دلایل مالی بوده‌است. بیشتر در اواخر هفته این پیست پذیرای مسابقات محلی می‌باشد.
  • خوآن مانوئل فانگیو به عنوان یکی از بزرگ‌ترین شخصیتهای تاریخ مسابقه جایزه بزرگ محسوب می‌شود. دیگر رانندگان ماهر آرژانتین عبارت‌اند از خوزه فرویلان گنزالس و کارلوس روتمن.
  • عشق آرژانتینی‌ها به اسب‌ها را می‌توان به اشکال مختلف تجربه نمود: سوارکاری در «باشگاه سوارکاری آرژانتین در پالرمو بوینس آیرس| پالرمو»، ورزش چوگان در«کمپ آرژانتینی چوگان بازی» (که درست در تقاطع خیابان لبرتادور با پیست سوارکاری" قرار دارد)، و ورزش پاتو، که نوعی بسکتبال بر پشت اسب می‌باشد که به عنوان بازی ملی این کشور در سال ۱۹۵۳ در آن انجام می‌شود.
  • گیلرمو ویلاس اهل بوینس آیرس (که در ماردل پلاتا بزرگ شده‌است) یکی از تنیس بازان بزرگ دهه‌های ۱۹۷۰و ۱۹۸۰ بود، و تنیس را در میان تمام آرژانتینی‌ها رواج داد. دیگر ورزشهای رایج در بوینس آیرس، گلف، بسکتبال، راگبی ۱۵نفره، و هاکی میدانی هستند.

اینترنت
  • سرویس دهنده‌های اینترنت در بوئنوس آیرس ارتباطات از طریق شماره گیر تلفن، کابلی، و به وسیله ماهواره خط اشتراک نامتقارن دیجیتال ADSL را با اینترنت برقرار می‌کند. کاربران حومه پیوست، خط اشتراک ADSL با سرعتهای پایینتر را تجربه نموده‌اند، اما وضعیت آنها بطور مستمر در اثر سرمایه گذاری در امکانات تازه‌ای که در دست اقدام بوده، بهبود خواهد یافت.


عکس ماهواره‌ای ناسا از ناحیه ریودولاپلاتا. بوینس آیرس در سمت راست قابل مشاهده‌است.
زندگی نفش کش میخواد
هر مشکلی طرفت میاد
تورو میکشه به سمت خودش
پاره نمیشی فقط کش میاد

.
زندگیت یه جزیره بود
قدم زدن در مسیر تو
که با لبخند بم بگی همه ی اینا وظیفه بود؟
یزدیتو...!!
     
  
مرد

 
ایالت توکومان
۲۶°۴۹′۰۰″ جنوبی ۶۵°۱۳′۰۰″ غربی


  • ایالت توکومان ، یکی از ایالات 23 گانه آرژانتین، واقع در شمال غرب کشور می‌باشد که با ایالات سالتا ، کاتامارکا و سانتیاگو دل استرو مرز مشترک دارد . توکومان پرجمعیت‌ترین ایالت آرژانتین است .

مشخصات
  • مرکز : سان میگل ده توکومان
  • مساحت : ۲۲٬۵۲۴ کیلومترمربع
  • جمعیت : ۱,۳۳۸,۵۲۳ ( تا ۲۰۰۱ )
  • فرماندار : خوزه آلپروویچ

تاریخچه
  • پیش از ورود استعمارگران اسپانیایی به آمریکای جنوبی، ایالتی که اکنون توکومان نام دارد زیستگاه بومیان ( دیاگیتاس و کالچاکیس ) بود . این بومیان به زراعت اشتغال داشتند . در سال ۱۵۳۳ دیه گو ده آلماگرو وارد شمال غرب آرژانتین از جمله توکومان شد . در سال ۱۵۶۵ دیه گو ده ویارول شهر سان میگل ده توکومان را بنا کرد . پس ازآن ایالت توکومان با فرمانداری فرانسیسکو ده آگیره به وجود آمد . در سال ۱۶۸۵ سان میگل سالاس، شهر سان میگل را به سبب حملات مکرر بومیان مالونس ، ۶۵ کیلومتری مکان سابق بازسازی کرد .
  • استعمارگران اسپانیایی که تلاش می کردند بومیان شکست خورده را به سمت بوئنوس آیرس روانه کنند با مقاومت قبیله کوئیلمس روبرو شدند . این قبیله بعدها به سوی شهر کوئیلمس کنونی رهسپار شد . محموله‌های طلا و نقره که از حاکم نشین‌های وابسته به امپراتوری اسپانیا به سمت بوئنوس آیرس در حرکت بودند از توکومان می گذشت به همین سبب توکومان اهمیت بسیاری یافت .
  • ایجاد نایب السلطنه ریودلاپلاتا به معنای پایان انتقال محموله از پرو به بوئنوس آیرس بود . از آن پس توکومان شاهد ورود کالاهای بریتانیا از طریق گمرک خانه‌های تازه تاسیس بوئنوس آیرس بود . در سال ۱۷۸۳ منطقه توکومان تجزیه شد و توکومان ( کنونی ) تحت نظارت منطقه سالتا دل توکومان درامد .
  • در سال ۱۸۱۳ خوزه ده سان مارتین به توکومان آمد و مدرسه نظامی را تاسیس کرد . منطقه مذکورنیز یک سال بعد تجزیه شد و به ایالات کنونی تجزیه شد . به تاریخ ۹ جولای ۱۸۱۶ در کنگرهٔ توکومان، ایالات متحده ریودلاپلاتا استقلال خود را از اسپانیا اعلام کرد اما درگیری‌های داخلی، اتفاق ایالات و تبدیل آن به جمهوری آرژانتین را به تاخیر انداخت .
  • در پی شکست آرژانتین در راه استقلال، برنابه آرائوس، فرماندار و از اعضای هیأت حاکمه، در ۲۲ مارس ۱۸۲۰ تشکیل " جمهوری فدرال توکومان " را اعلام کرد اما با عقب نشینی ایالات کاتامارکا و سانتیاگو دل استرو ، یک سال بعد شکست خورد . آغاز سدهٔ ۲۰ همزمان با اعمال محدودیت‌های گمرکی و ورود خطوط راه آهن بود که اوضاع اقتصادی ایالت را به ویژه در تولید نیشکر بهبود داد . اما بحران قیمت نیشکر در دهه ۱۹۶۰ موجب شد تا رئیس جمهور وقت، خوان کارلوس اونگانیا , ۱۱ کارخانه شکر را تعطیل اعلام کند که چالشی جدی برای اقتصاد توکومان بود .
  • دهه ۱۹۷۰ اوضاع اقتصادی و سیاسی رو به وخامت گذاشت . به این ترتیب که علاوه بر بحران اقتصادی ای که دامن گیر منطقه بود، رئیس جمهور وقت ( ۱۹۷۵ )، ایزابل پرون، در ایالت توکومان اعلام وضعیت اضطراری نمود که به " عملیات استقلال " منجر شد . این عملیات از سوی ارتش آرژانتین برای سرکوب یک گروه چریکی و چپ گرا موسوم به " ارتش انقلابی خلق " ( ERP ) انجام شد . این گروه گواریست در تدارک یک محاصره عمومی در مناطق کوهستانی ایالت توکومان در نزدیکی مرز بولیوی بود . خشونت‌ها تا انتخاب فرماندار بعدی، آنتونیو دومینگز بوسی ( مارس ۱۹۷۶ )، و عزل ایزابل پرون ادامه داشت .

جغرافیا و اقلیم
  • با وجود مساحت کم، دو سیستم جغرافیایی در ایالت توکومان مشهود است : شرق ایالت در نزدیکی منطقه گران چاکو با اراضی هموار و غرب آن با دره‌های تنگ ( در شمال غرب ) و کوه‌های نوک تیز ( در جنوب شرق و نزدیکی پامپاس ) . سررو ال بولسون با ۵۵۵۰ متر بلندترین قله در شمال غرب توکومان قرار دارد . نواحی کوهستانی ایالت بارش سالانه ای معادل ۱۵۰۰ میلیمتر دارد در حالیکه این مشخصه برای دیگر نواحی ۶۰۰ میلیمتر است . به سبب پوشش گیاهی عالی، به توکومان لقب " باغ جمهوری " داده اند . از رودهای عمده ایالت رود سالی است که از آن برای آبیاری و تولید برق استفاده می‌شود . در ضمن سدهای ال کادیال بر رود سالی، امبالسه بر روی رود اوندو، لا آنگوستورا بر رود سوسا و اسکاپا بر رود ماراپا احداث شده اند .

اقتصاد
  • ایالت توکومان با تولید ناخالص داخلی برابر ۲/۷ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۶ و درامد سرانه ۵۴۰۰ از نظر اقتصادی در حال توسعه می‌باشد ( هفتمین ایالت ) . تکیه گاه اقتصادی ایالت بخش کشاورزی ( ۷ درصد اقتصاد ایالت ) و محصولاتی چون نیشکر ( ۶۰ درصد تولید ملی )، سویا، ذرت، لیمو، توت فرنگی حبوبات و کیوی می‌باشد از سایر فعالیت‌های اقتصادی توکومان، پرورش دام به ویژه برای مصارف داخلی است . تولیدات صنعتی ۱۵ درصد اقتصاد ایالت را تشکیل می دهد . از جمله آنها : صنایع غذایی، نساجی، الکل، شکر و صنایع متالورژیک می باشند .
  • در بخش خدمات، صنعت جهانگردی و مراکز فرهنگی و ورزشی منبع درامدزایی می باشند . جاذبه‌های توریستی و اماکن دیدنی ایالت عبارتند از :
  • آزادراه پانامریکن که دو شهر توکومان را به سانتیاگو دل استرو و بوئنوس آیرس را به هم متصل می‌کند .
  • پارک ملی کامپو ده لوس آلیسوس
  • ویرانه‌های شهر تاریخی کوئیلمس
  • دانشگاه‌ها : دانشگاه ملی توکومان، دانشگاه فنی، دانشگاه ایالتی توکومان، دانشگاه سان پابلو و دانشگاه توماس ده آکینو

تقسیمان سیاسی

  • ایالت به 17 بخش ( دپارتمان ) تقسیم می‌شود .


1 – بخش بورویاکو
2 – بخش مرکزی ( با مرکزیت سان میگل ده توکومان )
3 – بخش چیکلیگاستا
4 – بخش کروز آلتا
5 – بخش فامائی یا
6 – بخش گرانه روس
7 – بخش خوان باتیستا آلبردی
8 – بخش لا کوچا
9 – بخش لئالس
10 – بخش لولس
11 – بخش مونتونروس
12 – بخش ریوچیکو
13 – بخش سیموکا
14 – بخش تافی دل وایه
15 – بخش تافی ویه خو
16 – بخش ترانکاس
17 – بخش یربا بوئنا


نشان رسمی
زندگی نفش کش میخواد
هر مشکلی طرفت میاد
تورو میکشه به سمت خودش
پاره نمیشی فقط کش میاد

.
زندگیت یه جزیره بود
قدم زدن در مسیر تو
که با لبخند بم بگی همه ی اینا وظیفه بود؟
یزدیتو...!!
     
  ویرایش شده توسط: Glodiator   
مرد

 
ایالت تیرا دل فوئگو
۵۴.۳۶۲° جنوبی ۶۷.۶۳۸° غربی


  • ایالت تیرا دل فوئگو ، یکی از ایالات 23 گانه آرژانتین، واقع در جنوب کشور می‌باشد که با هیچ یک از ایالات مرز مشترک ندارد . در واقع تیرا دل فوئگو جزیره ایست که توسط تنگه ماژلان از قاره آمریکا جدا شده است و شامل سه قسمت است :
  • بخش شرقی جزیره بزرگ تیرا دل فوئگو متعلق به آرژانتین و بخش غربی آن ( زیر همین نام ) در مالکیت شیلی است .
  • جزایر فالکلند ( مالویناس )، جورجیای جنوبی و ساندویچ جنوبی، مناطقی خودگردان در تملک بریتانیای کبیر می‌باشد که آرژانتین ادعای مالکیت آن را دارد .
  • منطقه جنوبگان که سه کشور آرژانتین، بریتانیا و شیلی ادعای مالکیت آن را دارند .

مشخصات
  • مرکز : اوشوآیا
  • مساحت : ۲۲٬۵۲۴ کیلومترمربع ( مساحت مناطق مورد ادعا ۱,۰۰۲,۴۴۵ می‌باشد )
  • جمعیت : ۱۰۱,۰۷۹ ( تا ۲۰۰۱ )
  • فرماندار : فابیانا ریوس

تاریخچه

  • جوان‌ترین ایالت آرژانتین ، ۱۲ هزار سال پیش مسکونی بود . تیرا دل فوئگو پیش از ورود اسپانیایی‌ها به آمریکای جنوبی زیستگاه بومیان ( قبایل الاکالوف، یامانا، سلکنام و مانکنک ) بود . ۵۰ سال پس از کشف منطقه، بیشتر بومیان به سبب شیوع بیماری هایی چون آبله مرغان و سرخک از بین رفتند . مرکز ایالت، اوشوایا است و در زبان بومیان به معنای " خلیج رو به انتها " است . فردیناند ماژلان در سال ۱۵۲۰ نخستین کسی بود که منطقه را مشاهده نمود. به سبب دود و آتشی که بومیان تولید کرده بودند، او منطقه را " سرزمین دود " نامید . بعدها این نام به سرزمین آتش ( تیرا دل فوئگو ) تغییر یافت . بعدها خوان ده آلده رته ( ۱۵۵۵ ) و پدرو سارمینتو در پی تاسیس سکونتگاه هایی برآمدند اما به موجب آب و هوای خشن و حملات مکرر دزدان دریایی بریتانیایی ناکام ماندند . ایالت میزبان اکتشاف گران هلندی، فرانسوی، اسپانیایی و بریتانیایی نیز بود . گابریل ده کاستیا پیش از اکتشاف جنوبگان به منطقه رسید . البته روبرت فیتزروی و چارلز داروین نیز قبلا پا به منطقه گذاشته بودند .
  • در سال ۱۸۲۸ آرژانتین از پوئرتو لوئیز در جزایر فالکلند برای موارد کیفری استفاده می کرد اما در سال ۱۸۸۳ دولت بریتانیا از نماینده آرژانتین، خوزه ماریا پینه دو " خواست تا نیروهای آن کشور، جزیره را ترک کنند .
  • لوئیز پیدرابوئنا پایگاهی در سان خوان سالوامنتو در جزیره استادوس ( واقع در شرق تیرا دل فوئگو که توسط تنگه لومر از آن جدا می‌شود ) تاسیس کرد . " جامعه مبلغان آمریکای جنوبی " که یک انجمن مذهبی وابسته به بریتانیا بود، تحت سرپرستی وایت استرلینگ؛ در سال ۱۸۶۹ شهر اوشوایا را به عنوان مقر تبلیغی آنگلیکان تاسیس نمود . به طور مشابه و کمی پس از آن ، " جامعه کاتولیک سیلزی‌ها " sales نیز ریوگرانده را به عنوان مقر تبلیغی خود ایجاد کردند .
  • بخش جنوبی کانال بیگل، تنگه ای که جزایر ناوارینو، اوسته، لندن دری، پیکتون، لنوکس و نوئوا ( متعلق به شیلی ) را از تیرا دل فوئگو جدا می‌کند، نیز بین آرژانتین و بریتانیا مورد مناقشه بود .
  • با بالاگرفتن تب طلا، کروات‌های بسیاری از دالماتیا به تیرا دل فوئگو آمدند . این مهاجرت‌ها جنبه‌های مثبتی چون ایجاد خطوط تلگراف داشت . بزودی آشکار شد که دشت‌های شمالی منطقه مکان مناسبی برای مزرعه داری و گله داری است، بدین ترتیب لاتیفوندی های( املاک کشاورزی ) وسیعی ایجاد شد . علاوه بر کروات‌ها، مهاجرانی از اسکاتلند، ایتالیا و باسک، گالیسیای اسپانیا برای کار در مزارع پرورش گله و زمینداری به ایالت آمدند . در سال ۱۹۴۳ پایگاه‌های دریایی و هوایی در ریوگرانده و اوشوایا تاسیس شد . همچنین در سال ۱۹۹۰ منطقه ملی تیرا دل فوئگو و جزایر وابسته به آن، استقلال خود را به عنوان ایالت به دست اورد .

جزایر تیرا دل فوئگو
  • در شمال جزیره کوه‌های کم ارتفاع با سواحل شنی با شیبی به سوی جنوب می باشند . این ناحیه در به استپ ایالت سانتاکروز شباهت دارد . در ارتفاعات مرکز جزیره، قله‌های بلندی مانند کورنو ( ۱۴۹۰ متر ) و رودهای کوچکی چون گرانده، اونا و مونه تا وجود دارد . به سبب دمای پایین در این منطقه توده‌های یخی کوچک بسیاری وجود دارد . دمای هوای متوسط در جزیره ۵ درجه میباشد. میزان بارش متوسط نیز در شمال ۳۰۰ م . م. و در جنوب ۵۵۰ میلیمتر بوده است .

جنوبگان


  • بخشی از جنوبگان که مورد ادعای آرژانتین است باآب و هوایی سرد و پرباد شامل پالمار و دریای ودل است . بلندترین قله این قسمت، چیریگوانو با ۳۳۶۰ متر ارتفاع است .

جزایر آتلانتیک جنوبی
  • این قسمت ایالت که شامل جزایر مورد مناقشه فالکلند، جورجیای جنوبی و ساندویچ جنوبی و جزایر اورکنی جنوبی است اقلیمی مرطوب با پوشش گیاهی متراکم ( به جز فالکلند ) دارد . جزایر فالکلند از سایر مناطق کم باران تر است و عمدتا از خلنگ زار تشکیل یافته است .

اقتصاد
  • ایالت تیرا دل فوئگو با تولید ناخالص داخلی برابر6/2 میلیارد دلار در سال ۲۰۰۶ و درامد سرانه ۲۵۷۰۰ از ایالات در حال توسعه می‌باشد . تکیه گاه اقتصادی ایالت، دامپروری ( ۵ درصد اقتصاد ایالت )، پرورش گوسفند و تولید پشم و گوشت است . مانند سایر ایالات جنوبی و در بخش معدن نیز، در تیرا دل فوئگو گاز طبیعی و نفت وجود دارد طوری که ۲۰ درصد اقتصاد ایالت را تشکیل می دهد .
  • در بخش خدمات، صنعت جهانگردی منبع درامدزایی می‌باشد . جاذبه‌های گردشگری ایالت عبارتند از :
  • پارک ملی تیرا دل فوئگو
  • دریاچه فاگنانو
  • کانال بیگل
  • فانوس دریایی لز اکلرور
  • زندان قدیمی در جزیره استادوس
  • موزه " انتهای دنیا "
  • حیات وحش در مارامبیو
  • پس از جنگ فالکلند از شمار مهاجران کاسته شد .

تقسیمان سیاسی
  • ایالت به 4 بخش ( دپارتمان ) تقسیم می‌شود . دو بخش اول عملاً تحت مالکیت آرژانتین است .

1 – بخش اوشوایا
2 – بخش ریوگرانده
3 – بخش آنتارتیدا ( جنوبگان )
4 – بخش جزایر آتلانتیک جنوبی : جزایر مالویناس ( فالکلند )، اورکنی جنوبی، شتلند جنوبی، جورجیای جنوبی و ساندویچ جنوبی که مورد ادعای بریتانیا نیز هست .

نشان رسمی
زندگی نفش کش میخواد
هر مشکلی طرفت میاد
تورو میکشه به سمت خودش
پاره نمیشی فقط کش میاد

.
زندگیت یه جزیره بود
قدم زدن در مسیر تو
که با لبخند بم بگی همه ی اینا وظیفه بود؟
یزدیتو...!!
     
  
مرد

 
ایالت چاکو
۲۷°۲۷′۰۵″ جنوبی ۵۸°۵۹′۱۲″ غربی


  • ایالت چاکو ، یکی از ایالات 23 گانه آرژانتین، واقع در شمال کشور و در مرز پاراگوئه می‌باشد که از غرب با ایالات سالتا و سانتیاگو دل استرو، از شرق و شمال با فورموزا، از جنوب با سانتافه و از جنوب شرق با کورینتس مرز مشترک دارد . چاکو بین سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۵ پرزیدنته پرون نامیده میشد .

مشخصات
  • مرکز : رزیستنسیا
  • مساحت : ۹۹٬۶۳۳ کیلومترمربع
  • جمعیت : ۹۸۴,۴۴۶ ( تا ۲۰۰۱ )
  • فرماندار : خورخه کاپیتانیچ
  • شهرهای عمده : سائنز پنیا

تاریخچه

  • پیش از ورود اسپانیایی‌ها به آمریکای جنوبی، ایالتی که اکنون چاکو نام دارد مانند دیگر ایالات آرژانتین، زیستگاه بومیان ( گوارانی، ویچی و توبا ) بود . از آنجا که ایالت، منبع عمدهٔ غذایی برای ساکنان اولیه بود، آن را چاکو ( در زبان کچوا به معنای شکار ) نامیدند . نخستین شهری که در ایالت تاسیس شد " کونسپسیون ده بوئنا اسپرانزا " متعلق به سالهای ۱۵۸۵ تا ۱۶۳۲ بود . اما حملات بومیان، ساکنان شهر را وادار به ترک آنجا کرد . در قرن ۱۷ یک قرارگاه متعلق به هیأت تبلیغی ژزوییت‌ها با نام سان فرناندو دل ریونگرو در محل کنونی شهر رزیستانسیا تاسیس شد اما ۱۵ سال بعد خالی از سکنه شد . در پایان سدهٔ ۱۹ درگیری هایی موسوم به جنگ اتفاق مثلث بین آرژانتین و پاراگوئه در منطقه گران چاکو درگرفت . این درگیری‌ها موجب شد که شهر خالی از سکنهٔ سان فرناندو ( رزیستانسیای کنونی ) بازسازی و به یک مقر نظامی بدل شود . ( ۱۸۷۶ ) در سال ۱۸۷۲ " منطقهٔ ملی گران چاکو " که ایالت فورموزا ی کنونی و بخش هایی از پاراگوئه را در بر می گرفت تشکیل شد اما این بخش اداری ۱۲ سال بعد تجزیه و در سال ۱۹۵۱ تبدیل به یک ایالت شد . نام جدید آن " ایالت پرزیدنته پرون " بود که در سال ۱۹۵۵ و در پی سرنگونی دولت خوان دومینگو پرون توسط نظامیان، نام تاریخی خود را به دست آورد . بین سال‌های پایانی سده ۱۹ و اوایل دهه ۲۰ مهاجران بسیاری از آلمان، کانادا و روسیه به چاکو آمدند .

جغرافیا و اقلیم
  • ایالت بخشی از منطقه گران چاکو می‌باشد که به سبب شرایط آب و هوایی غیر عادی اش " جهنم سبز " نام دارد . خشکسالی‌های مکرر، جغرافیای ایالت را به بیابان می‌کند . در مقابل، باران‌های شدید و سیل‌های اتفاقی نیز، منطقه را به شکل جنگل‌های گرمسیری درمی آورد .
  • تفاوت نواحی مختلف در پوشش گیاهی از ریزش نابرابر ناشی می‌شود : در غرب جنگل‌های بی باران غیر قابل نفوذ با بارش سالانه ۶۰۰ میلیمتر و در شرق جنگل ( سلوا چاکنیا ) با رطوبت زیاد و بارش سالانه ۱۱۰۰ میلیمتر
  • رودهای سالادو، ریونگرو، پالومتا، ریو ده اورو، گوایکورو و تاپه ناگا از مهم‌ترین رودهای ایالت هستند که از غرب به شرق جریان دارند و به دو رود پارانا و پاراگوئه می ریزند . حیات وحش منطقه شامل گونه‌های غیربومی چون کروکدیل، میمون، رتیل، گراز، جاگوار، آرمادیلوی بزرگ، آناکوندا، مار زنگی و انواع مارهای سمی است .

اقتصاد
  • ایالت چاکو با تولید ناخالص داخلی برابر۴/۴ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۶ و درامد سرانه ۴۴۷۰ همچون سایر ایالات شمالی از نظر اقتصادی کم توسعه می‌باشد . کشاورزی در چاکو به علت خشکسالی‌های دهه‌های گذشته محدود است، با این وجود محصولات عمده ( ۱۷ درصد اقتصاد ایالت ) آن پنبه ( ۶۰ درصد تولید ملی )، سویا، ذرت، برنج، نیشکر، توتون و چوب می‌باشد . صنایع ۱۰ درصد اقتصاد چاکو را تشکیل می دهد . از جمله آنها : صنایع نساجی و صنایع تولیدی ( کاغذ، الکل، شکر، زغال، ذرت خوشه ای، روغن ) می باشند . صنعت جهانگردی در ایالت منبع چندان درامدزایی نمی باشد . از جاذبه‌های توریستی ایالت میتوان پارک ملی چاکو را نام برد .

تقسیمان سیاسی

  • ایالت به 25 بخش ( دپارتمان ) تقسیم می‌شود .

1 – بخش آلمیرانته براون
2 – بخش برمه خو
3 – بخش چاکابوکو
4 – بخش کماندانته فرناندز
5 – بخش دوسه ده اکتوبره
6 – بخش دوس ده آبریل
7 – بخش فرای خوستو سانتاماریا دل اورو
8 – بخش خنرال بلگرانو
9 – خنرال دونووان
10 – بخش خنرال گمس
11 – بخش ایندپندنسیا
12 – بخش لیبرتاد
13 – بخش لیبرتادور خنرال سان مارتین
14 – بخش مایپو
15 – بخش مایور لوئیز خورخه فونتانا
16 – بخش نووه ده خولیو
17 – بحش اوهیجین
18 – بخش پرزیدنسیا دلاپلازا
19 – بخش پریمرو ده مایو
20 – بخش کوئیتی لیپی
21 – بخش سان فرناندو
22 – بخش سان لورنزو
23 – بخش سارخنتو کابرال
24 - بخش تاپه ناگا
25 – بخش ونتیسینکو ده مایو


نشان
زندگی نفش کش میخواد
هر مشکلی طرفت میاد
تورو میکشه به سمت خودش
پاره نمیشی فقط کش میاد

.
زندگیت یه جزیره بود
قدم زدن در مسیر تو
که با لبخند بم بگی همه ی اینا وظیفه بود؟
یزدیتو...!!
     
  
مرد

 
ایالت چوبوت
۴۳°۱۸′ جنوبی ۶۵°۰۶′ غربی


  • ایالت چوبوت ، یکی از ایالات 23 گانه آرژانتین، واقع در بخش جنوبی کشور می‌باشد که از شمال با ریونگرو و از جنوب با سانتاکروز مرز مشترک دارد . در چوبوت 25 هزار ولزی تبار زندگی می کنند .

مشخصات
  • مرکز : راوسون
  • مساحت : 224686 کیلومترمربع
  • جمعیت : 413237 ( تا 2001 )
  • فرماندار : ماریو داس نوس
  • شهرهای مهم : کومودورو ریواداویا ( بزرگ‌ترین شهر )، پوئرتو مادرین، اسکوئل، تره لو، سارمینتو، گایمان ( مرکز ولزی‌ها )

تاریخچه

  • پیش از ورود اسپانیایی‌ها به آمریکای جنوبی، ایالتی چوبوت امروزی زیستگاه بومیان چادرنشین پاتاگونیا بود . نام چوبوت توسط بومیان ( به معنای زلال و شفاف ) به رود چوبوت اطلاق می شد .
  • مبلغان اسپانیایی در سده‌های 17و 18به منطقه امدند و دژ سان خوزه را در شبه جزیره والدز بنا کردند . این دژ بعدها به دست بومیان ویران شد . در قرن 19 ولزی‌های بسیاری به این منطقه کوچ کردند .
  • " منطقه ملی چوبوت " به عنوان بخشی آزاد شده در عملیات فتح صحرا در 1884 تشکیل شد . با آغاز سده 20، مهاجرانی از بوئرها در شهر کوچک سارمینتو اسکان یافتند . در سال 1944 بخش جنوبی چوبوت و بخش شمالی ایالت سانتاکروز به عنوان منطقه ای نظامی اعلام شد اما این مقر منحل گشت و 11 سال بعد چوبوت استقلال خود را به دست آورد .

اقتصاد
  • ایالت چولوت با تولید ناخالص داخلی برابر7/4میلیارد دلار در سال 2006 و درامد سرانه 11250 از نظر اقتصادی توسعه یافته می‌باشد . عمده‌ترین فعالیت اقتصادی، استخراج و تصفبه نفت است که 13 درصد اقتصاد ایالت را تشکیل می دهد . همچنین رود چوبوت 21 درصد ماهی کشور را تامین می‌کند . از سایر فعالیت درآمدزای چوبوت، پرورش گوسفند و تولید پشم است .
  • در بخش خدمات، صنعت جهانگردی منبع درامدزایی می‌باشد . جاذبه‌های توریستی ایالت عبارتند از :

  • شبه جزیره والدز
  • گونه‌های جانوری آبزی
  • پارک ملی لوس آلرسس ( در بخش آندی )
  • قطار بخار قدیمی در شهر اسکوئل
  • مرکز اسکیینگ اویا در اسکوئل
  • جنگل موحش نزدیک سارمینتو


تقسیمان سیاسی

  • ایالت به 15 بخش ( دپارتمان ) تقسیم می‌شود .

1– بخش کوشامن
2 – بخش اسکالانته
3 – بخش فلورنتینو آمه گینو
4 – بخش فوتالوفو
5 – بخش گایمان
6 – بخش گاستره
7 – بخش لانگینیو
8 – بخش مارتیرز
9 – بخش پاسو ده ایندیوس
10 – بخش راوسون
11 – بخش ریو سنگوئر
12 – بخش سارمینتو
13 – بخش تئوئلچس
14 – بخش خوان تلسن
15 – بخش بیدما


نشان
زندگی نفش کش میخواد
هر مشکلی طرفت میاد
تورو میکشه به سمت خودش
پاره نمیشی فقط کش میاد

.
زندگیت یه جزیره بود
قدم زدن در مسیر تو
که با لبخند بم بگی همه ی اینا وظیفه بود؟
یزدیتو...!!
     
  
صفحه  صفحه 28 از 53:  « پیشین  1  ...  27  28  29  ...  52  53  پسین » 
علم و دانش

Countrys | کشور ها

رنگ ها List Insert YouTube video   

 ?

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

 

 
DMCA/Report Abuse (گزارش)  |  News  |  Rules  |  How To  |  FAQ  |  Moderator List  |  Sexy Pictures Archive  |  Adult Forums  |  Advertise on Looti
↑ بالا
Copyright © 2009-2024 Looti.net. Looti.net Forum is not responsible for the content of external sites

RTA