خاطرات خاص از کارهای خوب، در زمان حال حاضر ایران

دقیقا اینجور ماجرایی برای من پیش اومد البته با ی ذره تفاوت

از مشاهدات خودم از رفتار طبیبی می گویم که آخرین بار او را در سال 92 ملاقات کردم

..............................
اول برای دوستانی که خدا را شکر کمتر به پزشکان مراجعه کرده اند مطلبی را توضیح بدهم تا بیشتر به فضای ذهن من وارد شوند. تا جایی که من دیده ام غالبا وقتی پزشکان محترم سرشان شلوغ می شود و نوبت به بعضی از بیماران نمی رسد ترجیح می دهند پول ویزیت را بالا ببرند تا از بین بیماران پولدارترها جدا شوند و به درد آنها طبق سوگندشان رسیدگی کنند. من ویزیت یک میلیون تومانی هم دیده ام که بعد از تخفیف بسیار به پانصد هزار تومان رسیده است. این در شرایطی است که با ویزیت یک میلیون تومانی باز هم بیمار دارد. بعضی دیگر وقتی سرشان شلوغ می شود اخلاقشان هم بد می شود

این توضیحات بابت این بود که دوستان با ذهن من همراه شوند
............................

طبیبی می شناسم که تا جایی که من دیده ام و شنیده ام تشخیصی برتر از تشخیص ایشان در معاینه بیمار نیافته ام. تا آنجا که دیگر صف بیماران در نوبت به چند ماه می رسد و بعد از آن هم دکتر نمی تواند وقت بدهد.
پزشکی است که بعد از دکترا، تخصص طب سنتی گرفته و اینطور که شنیدم مدتی را در دانشگاه های خارج از کشور تدریس کرده و اکنون مشغول تدریس در دانشگاه های ایران است
بنظرم اگر می خواست می توانست گرانترین طبیب ایران باشد. ولی من او را نه دنبال شهرت دیدم نه دنبال ثروت.
ویزیت او بعد از افزایش در سال گذشته به بیست هزار تومان رسید و خوب است بدانید به خاطر نوع درمان، هیچ حق بیمه ای دریافت نمی کند.
مدت زمانی که برای هر بیمار قرار می دهد حدود بیست دقیقه است که چنان با رفتار شایسته و خوب با بیمار برخورد می کند که تمام خستگی از دل آدم بیرون می آید. رفتارش با بیمار، یکی از بهترین رفتارهایی است که بین تمام انسانها دیده ام
نمی دانم با در نظر گرفتن مخارج ساختمان گرانی که او در آن طبابت می کند و خرج هایی مثل منشی و غیره چقدر برایش باقی می ماند.
بنظرم حتما اگر کسی بگوید همین بیست تومان را هم ندارم از او انتظار ندارند
علم عالی، رفتار عالی، وقت برای بیمار عالی، این طبیب مرا بی دارو دوا کرد

-------------------------------------

من دکتر های زیادی دیده ام و شنیده ام که وقتی سرشان شلوغ می شود با عجله برای بیماران نسخه می پیچند و بیمار از نظر ذهنی در سردرگمی می ماند. یا آنها که هر روز پول ویزتشان گرانتر می شود. یا آنها که تا آنجا خوش اخلاقند که بیمار کم دارند. رفتار این طبیب و پولی که می گیرد و علمش و ...... مرا متحیر کرد. وفقط می توانم اخلاقش را با تحیر عجیب خودم توصیف کنم.
باور بفرمایید اینکه گفتم بنظرم اگر می خواست گرانترین دکتر ایران باشد می توانست ، مبالغه نکردم. شاید دقیقا گران ترین نشود چون من همه را ندیده ام ولی قطعا یکی از گرانترین ویزیت ها را می توانست داشته باشد

خدایا! تفاوت بین انسانها، از زمین تا آسمان است

فرید
واقعا افتخاری است حضور شما در تاپیکی که بنده خدمتگزارم. خیلی خوش آمدی


صلاح دونستی برامون بیشتر بگو

اینم یادم رفت بگم ویرایش کردم که بگم بله اتفاقات مشابهی تو ایران عزیز هست

علیرضا جان شرمنده ببخشید شیطونی کردم معذرت میخوام اگه ناراحت شدی
تصمیم گرفتم اخلاقمو تغییر بدم و کارهای که باعث اذیت دیگران میشه رو تغییر بدم ونکنم

نه عزیزم چه ناراحتی؟ من به این آسونی ها از رفیق خوبی مثل تو ناراحت نمی شم. به هر حال برای نظم تاپیک مجبورم درخواست حذف بدم . وگرنه بعضی دوستان خندیدن
خیلی تصمیم خوبی گرفتی امیدوارم ازت یاد بگیرم

از همدان به سمت کرمانشاه میومدیم.تو راه ی لیوان(ی بار مصرف) آب خوردم.و لیوانو جلو داشبرد گذاشتم تا هروقت سطل آشغالی باشه اونجا بندازم
در حالی که چیزی به کرمانشاه نمونده بود.پدر بزرگوارم بعد از مدتی اونو از پنجره بیرون انداخت.منم زور بهم داشت که کل این مسیر رو اونو حفظ کردم تا بندازم سطل اما یهو در طبیعت رها شد.ماشینو نگه داشتم رفتم لیوان به علاوه چن تا آشغال دیگه رو آوردم و در زمان و مکان خودش انداختم

مرسی فرید جان
قشنگترین قسمتش بنظرم اونجایی بود که چند تا زباله دیگه هم آوردی. مرسی

واکنش پدرت چی بود؟. وقتی لیوانو انداخت بیرون تو چه واکنشی نشون دادی؟. اینا خیلی جالب بود که جا انداختی

از خاطرات خودم می گویم و مربوط به سال ۹۲ است
......................
شاید برای بعضی ها این خاطره خیلی خاص نباشد. مخصوصا اگر روزی بشر دست از نامهربانی برداشت شاید این خاطره کاملا معمولی بنظر برسد. ولی از جمله اهداف تاپیک، نقل شرایط اجتماعی ما ، از نظر نیکی هاست. و خاطره ی من در شرایط فعلی خاص است پس می نویسم تا ماندگار شود.
......................

در بزرگ راهی همسفر دوستم بودم و او رانندگی می کرد. یکباره دیدم دوستم سرعت خودرو را پایین آورد و به کنار بزرگ راه رفت و ایستاد. پرسیدم چه شد؟ جواب داد مسافری را کنار بزرگراه دیدم. او را سوار کنیم. با توجه به سرعت خودرو، فکر می کنم حدود دویست متر را دنده عقب برگشت تا به مسافر برسد. سربازی بود که در شبی زمستانی کنار بزرگ راه ایستاده بود تا بلکه کسی او را سوار کند. خلاصه سوار شد

سرباز: آی.ی.ی.ه.ه!.......آخ.خ.خ!..... خدا!..... آقا دستت درد نکنه! نمی دونی چقدر یقه چهارده معصوم رو گرفتم تا شما بالاخره آمدید! دلم درد می کرد. مریض بودم مرخصی گرفتم به خانه بروم. در این سرما بد تر مریض شدم.

به شهر که رسیدیم دوستم پرسید خانه تان کدام طرف است؟
سرباز: فلان طرف
شاید دوستم دید خیلی خوشحال است گفت: من تا نزدیک خانه تان می رسانمت.
در نزدیکی منزلشان گفت این تکه راه هم برسان دیگر! من این وقت شب اینجا چکار کنم؟ که دوستم بعد کمی شوخی گفت باشد و سر کوچه ی منزلشان او را پیاده کرد. وقتی می خواست پیاده شود دقیقا یادم نیست چه حرفهایی گفته شد ولی آن سرباز با لهجه ی ترکی جمله ی شیرینی گفت که من هنوز وقتی یادم می آید لبخند می زنم
سرباز به دوستم گفت: معلوم شد شیر پاچ خورده ای!
منظورش این بود که شیر مادرت پاک بوده است
---------------------------------

بارها به راننده ها گفته ام آن مسافر را هم سوار کنیم. معمولا در جواب می گویند: خطر دارد!
من نمی دانم! در روز روشن ، وسط شهر شلوغ، وقتی دو مرد بالغ و سالم در خودرو هستند، سوار کردن یک آدم خطر دارد. ولی وقتی همین آدم پای شکم و شهوتش باشد چنان خطری به جان می خرد که خودش هم در حیرت می ماند. وقتی من در چنین شرایطی زندگی می کنم و در کنار همین رفتارهای معمول، رفتار شرافتمندانه ای را می بینم احساس آرامش خاصی پیدا می کنم

سکوت

داد و هوار

من خودم عضو n.g.o دوستداران طبیعت هستم واسه همین همیشه و همه جا باید بقیه رو ملزم به اجرا کنم

چقد جالب

یادمه سال ۹۱ بود داشتیم میرفتیم شمال تو جاده بودیم و داشتیم حسابی میخوردیم
بعد یه پاکت چیپس بود که پوست تخمه و میوه ریخته بودیم توش
بابام گزاشته بودش رو داشبرد
باور کن من اصن هیچ حواسم نبود که اصن چرا اون رو گزاشته اونجا یا چرا آشغالارو ریخته بودیم تو اون
کلا حواسم نبود اصن فکرم جای دیگه بود
هیچی دیگه ما ورداشتیم از پنجره پرتش کردیم بیرون
یدفه همه شرع کردن به اعتراض کردن
بابام گفت خسته نباشی!!!
هیچی دیگه
از ماشین پیادم کرد رفتم صد متر اونورتر ورداشتم آوردمش