غزل شماره ۵۸۳۹ این سطرهای آه که هر جا نوشته ایماز روی آن دو زلف چلیپا نوشته ایمبر زخم جوی شیر نمکها فشانده استسطری که ما به صفحه خارا نوشته ایمگاهی که حرف زلف و خط و خال گفته ایمبر کودکان برات تماشا نوشته ایمافتاده است شق چو قلم بر زبان ماتا از دل دو نیم سخن وا نوشته ایمنتوان هزار سال به طوفان نوح شستشرحی که ما به دل ز تمنا نوشته ایمهر چند نیست درد دل ما نوشتنیاز اشک خود دو سطر به سیما نوشته ایمرزق هزار خار درین دشت آتشینبر دانه های آبله پا نوشته ایمما شرح بیقراری مجنون خویش رااز موجه سراب به صحرا نوشته ایمصد پیرهن زیاده ز سودای یوسف استسودی که ما به خویش ز سودا نوشته ایمهر چند غرقه ایم، همان از حباب و موجمکتوب سر به مهر به دریا نوشته ایمبر صفحه دلی که غم عشق را سزاستما شوخ دیدگان غم دنیا نوشته ایمدر خواب غفلت است فلک، ورنه ما ز آهطومارها به عالم بالا نوشته ایماز پست فطرتی است که ما رزق خویش رابر خوشه بلند ثریا نوشته ایمدست ز کار رفته ما نیست بی شعوراز نبض، خط راه مسیحا نوشته ایمبر فرد آفتاب قلم می کشیم ماتا نسخه ای ازان رخ زیبا نوشته ایمصائب ز طبع نازک روشندلان عهدشرمنده ایم شعر به هر جا نوشته ایم
غزل شماره ۵۸۴۰ جا در سیاه خانه سودا گرفته ایماز دست لاله دامن صحرا گرفته ایمآسان به چنگ ما نفتاده است شمع طورصد دست، پنجه باید بیضا گرفته ایماز همت بلند که عمرش دراز باددام مگس فکنده و عنقا گرفته ایمانصاف نیست راندن ما از حریم وصلپیش از سپند آمده و جا گرفته ایماز ما زبان خامه تکلیف کوته استخط امان ز ساغر صهبا گرفته ایمدیوانه ایم لیک نظر بند نیستیمپیش ز گردباد به صحرا گرفته ایمتار کفن به زخم زبان بخیه می زندسوزن عبث ز دست مسیحا گرفته ایمدیوانگی علاج ندارد و گرنه ماروغن ز ریگ آتش سودا گرفته ایمصد نیزه موج خون ز سرما گذشته استتا مصرعی ز عالم بالا گرفته ایمصائب به زور جذبه طبع بلند خویشخورشید را ز دست مسیحا گرفته ایم
غزل شماره ۵۸۴۱ از زلف یار رنگ دگر برگرفته ایممومیم اگر چه نکهت عنبر گرفته ایمپیش کسی دراز نگشته است دست ماما چون چنار از آتش خود در گرفته ایمچون سر بر آوریم ز دریا، که چون صدفگوهر به آبروی برابر گرفته ایمبا دست رعشه دار چو شبنم درین چمندامان آفتاب مکرر گرفته ایمگر دست ما تهی است ز سیم و زر نثاراز چهره آستان تو در زر گرفته ایمکیفیت جوانی ما را خمار نیستکز دست پیر میکده ساغر گرفته ایمما را به روی گرم چراغ احتیاج نیستکز بال و پرفشانی خود در گرفته ایمباور که می کند که درین بحر چون حبابسر داده ایم و زندگی از سر گرفته ایم؟در مشت خار ما به حقارت نظر مکنکز دست برق، تیغ مکرر گرفته ایمصائب ز نقطه ریزی کلک سخن طرازروی زمین تمام به گوهر گرفته ایم
غزل شماره ۵۸۴۲ ما شمع را به شهپر خود، سر گرفته ایمدایم ز شیشه پنبه به لب بر گرفته ایمبر می خوریم با همه تلخی گشاده رویسر مشق مشرب از خط ساغر گرفته ایمخاموش کرده ایم به نرمی حریف رادایم به موم، روزن مجمر گرفته ایمباری که سنگ سرمه کند کوه قاف رااز دوش آسمان و زمین بر گرفته ایمتسخیر کرده ایم فلک را به نیم آهنمرود را به پشه لاغر گرفته ایمسر پنجه تصرف ما آهنین قباستدر آب تیغ ریشه چو جوهر گرفته ایمدر زیر چرخ خواب فراغت نمی کنیماز راه سیل بستر خود بر گرفته ایمزان خط مشکفام که خون می چکد از وآیینه چون محیط به عنبر گرفته ایمدلسوزتر ز حسن گلوسوز یار نیستما چاشنی قند، مکرر گرفته ایمآن زلف را به دانه دل صید کرده ایمسیمرغ را به دام کبوتر گرفته ایمطوفان نوح سرد نسازد تنور مازینسان که ما ز آتش دل در گرفته ایمنسبت به کوی دوست درست است عزم مااز اضطراب دل ره دیگر گرفته ایماز پیچ و تاب عشق که عمرش دراز بادچون رشته جای در دل گوهر گرفته ایمآن آتشی که جرأت پروانه داغ اوستدر زیر بال خود چو سمندر گرفته ایمنتوان گرفت دل ز سر زلف، ورنه مابرگ خزان رسیده ز صرصر گرفته ایماز ما مجوی زینت ظاهر که چون صدفما اندرون خانه به گوهر گرفته ایمصائب ز همزبانی عطار خوش زبانمنقار خود چو پسته به شکر گرفته ایم
غزل شماره ۵۸۴۳ یک عمر پشت دست به دندان گرفته ایمتا بوسه ای ازان لب خندان گرفته ایمگردیده است در نظر ما جهان سیاهتا جرعه ای ز چشمه حیوان گرفته ایمافتاده ایم در ته پا سالها چو مورتا جا به روی دست سلیمان گرفته ایمدر بوته گداز چو مه آب گشته ایمکز خوان آفتاب لب نان گرفته ایمما را ز چوب منع مترسان که همچو صبحما تیغ آفتاب به دندان گرفته ایمآورده است معنی بیگانه رو به ماتا ترک آشنایی یاران گرفته ایمانگشت حیرتی است که داریم در دهنکامی که ما ازان لب خندان گرفته ایمچون دست ما ز چاک گریبان شود جدا؟گستاخ دامن مه کنعان گرفته ایمنگرفته است خضر ز سرچشمه حیاتکامی که ما ز چاه زنخدان گرفته ایمچون صبح از عزیمت صادق به یک نفسروی زمین به چهره خندان گرفته ایمدلگیر نیستیم ز بخت سیاه خویشفیض سحر ز شام غریبان گرفته ایمجز پیچ و تاب نیست، که عمرش دراز بادکامی که ما ز سلسله مویان گرفته ایمبر روی بی طمع نشود بسته هیچ درما چوب منع از کف دربان گرفته ایمرو تافتن ز جوربتان نیست کار ماچون صبح تیغ مهر به دندان گرفته ایمبی چشم زخم، گوهر شهوار عبرت استصائب تمتعی که زدوران گرفته ایم
غزل شماره ۵۸۴۴ ما هوش خود به باده گلرنگ داده ایمگردن چو شیشه بر خط ساغر نهاده ایمبر روی دست باد مرا دست سیر ماچون موج تا عنان به کف بحر داده ایمیک عمر همچو غنچه درین بوستانسراخون خورده ایم تا گره دل گشاده ایماز زندگی است یک دو نفس در بساط ماچون صبح ما ز روز ازل پیر زاده ایمبر هیچ خاطری ننشسته است گرد ماافتاده نیست خاک، اگر ما فتاده ایمچون طفل نی سوار به میدان اختیاردر چشم خود سوار ولیکن پیاده ایمعمری است تا به پای زمین گیر همچو سنگدر رهگذار سیل حوادث فتاده ایمچون سبزه پا شکسته این باغ نیستیمز آزادگی چو سرو به یک پا ستاده ایمگوهر نمی فتد ز بها از فتادگیسهل است اگر به خاک دو روزی فتاده ایمصائب بود ازان لب میگون خمار مابیدرد را خیال که مخمور باده ایم
غزل شماره ۵۸۴۵ ما نقض دلپذیر ورقهای ساده ایمچون داغ لاله از جگر درد زاده ایمبا سینه گشاده در آماجگاه خاکبی اضطراب همچو هدف ایستاده ایمگویا برات عمر مؤبد گرفته ایمپشتی که ما ز جسم به دیوار داده ایمبر دوستان رفته چه افسوس میخوریم؟با خود اگر قرار اقامت نداده ایماز عاجزان کار فرو بسته دلیمهر چند عقده های فلک را گشاده ایمکوه گناه ما نتواند تمام کردسنگ کمی که ما به ترازو نهاده ایمپوشیده نیست خرده راز فلک ز ماچون صبح ما دوبار درین نشأه زاده ایمدر پرده نقشبند گلستان عالمیمچون لوح آب اگر چه زهر نقش ساده ایمچون غنچه در ریاض جهان برگ عیش مااوراق هستیی است که برباد داده ایماز روی نرم سختی ایام می کشیمدر قبضه کشاکش گردون کباده ایمای زلف یار اینهمه گردنکشی چرا؟آخر تو هم فتاده و ما هم فتاده ایمصائب زبان شکوه نداریم همچو خارچون غنچه دست بر دل پر خون نهاده ایم
غزل شماره ۵۸۴۶ هر چند همچو ذره محقر فتاده ایمبا آفتاب عشق برابر فتاده ایمهر دامنی که بود گرفتیم در جهاناکنون به فکر دامن محشر فتاده ایمپهلوی چرب دشمن جان است صید رازان زنده مانده ایم که لاغر فتاده ایمتلخی کشیم تا دگران خوشدلی کننددر بزم روزگار چو ساغر فتاده ایمبر رشته گسسته عمر سبک عناندنبال هم چو رشته گوهر فتاده ایمدر دست عشق پاک گهر با دل دونیمچون ذوالفقار در کف حیدر فتاده ایمصائب زجوش فکر بود اعتبار ماچون رشته در حمایت گوهر فتاده ایم
غزل شماره ۵۸۴۷ ما نام خود ز صفحه دلها سترده ایمدر دفتر جهان ورق باد برده ایمچون سرو تازه روی درین بوستانسرادر راه گرم و سرد جهان پا فشرده ایمرقص فلک ز جوش نشاط درون ماستچون خون مرده گرچه به ظاهر فسرده ایمنزدیکتر به پرده چشم است از نگاهراهی که ما به کعبه مقصود برده ایماز صبح پرده سوز خدایا نگاه داراین رازها که ما به دل شب سپرده ایمگر خاک ره شویم فرامش نمی کنیماز چشمه سار تیغ تو آبی که خورده ایماز یک نگاه گرم شویم آتش و سپندهر چند تخم سوخته در خاک مرده ایماز آرزوی میوه فردوس فارغیمدندان صبر بر جگر خود فشرده ایممجنون به ریگ بادیه غمهای خود شمردبا عقده های دل غم خود ما شمرده ایمبگذر ز دستگیری ما ای سبوی خامما التجا به پای خم می نبرده ایمهر نقش نیک و بد که چو آیینه دیده ایمصائب ز لوح خاطر روشن سترده ایم
غزل شماره ۵۸۴۸ ما توبه را به طاعت پیمانه برده ایممحراب را به سجده بتخانه برده ایمابروی قبله در گره سبحه گم شده استتا رخت خود ز کعبه به بتخانه برده ایمآیینه شکسته تجلی پذیر نیستدل را عبث برابر جانانه برده ایمخمها چو فیل مست سر خود گرفته انداز بس که دردسر سوی میخانه برده ایمزان خرمنی که خوشه پروین در او گم استروزی مور باد اگر دانه برده ایمصائب به زور بازوی طبع بلند خویشگوی سخن ز عرصه دلیرانه برده ایم
صفحه 577 از 718
