|
بارون یه کم آروم شده بود. از دستشویی که اومدم بیرون، تند دویدم سمت کلبه و رفتم تو. کت آرشام رو از روی سرم برداشتم و آویزون کردم پشت در.
- وای هنوزم داره بارون میاد. می دونستی من همیشه عاشق بارو ...
برگشتم و پشت سرمو نگاه کردم، اما آرشام اونجا نبود. با تعجب رفتم کنار پنجره و بیرونو نگاه کردم، ولی نتونستم ببینمش.
با شنیدن صدای قار و قور شکمم، دستمو گذاشتم روش. حسابی گرسنم بود.
رفتم سمت شومینه و رو به روش نشستم. زانوهامو بغل گرفتم و با فکر به آرشام، نگاهمو به شعله های سوزان آتیش دوختم. از جام بلند شدم و چند تا تیکه هیزم انداختم توش. دستامو به هم مالیدم و نشستم روی تخت. همون موقع در کلبه باز شد. نگاهمو سریع چرخوندم سمتش. با دیدن آرشام با رنگی پریده و صورت خیس، نگران از جام بلند شدم.
اخماشو با دیدن من کشید توی هم. اومد تو و در رو بست. خواستم برم سمتش ولی همین که دستشو آورد بالا، سر جام ایستادم.
- آرشام خوبی؟! چرا سر و وضعت این جوریه؟!
عصبی به تخت اشاره کرد و گفت: بشین.
یه کم نگاهش کردم و با تردید عقب عقب رفتم. نشستم روی تخت، اونم رفت سمت شومینه و همون جا ایستاد.
یه دفعه ترس بدی توی دلم نشست. انگار قرار بود یه اتفاق بد بیفته. یه جور دلشوره داشتم. مخصوصا با دیدن حال و روز آرشام که نمی دونم چرا یه دفعه این طور بهم ریخت.
موبایلش زنگ خورد، جواب داد.
دیشب گفته بود خاموشش کرده اما حالا روشن بود.
- الو ... تا یه ساعت دیگه. آره می دونم ... خیلی خب باشه.
برگشت و نگاهم کرد. توی گوشی گفت: الان نمی تونه حرف بزنه ... باشه.
گوشی رو قطع کرد.
- گوشیت خاموشه؟
سرمو تکون دادم.
- با امیر حرف می زدی؟
فقط سرشو تکون داد.
- آرشام چرا تو ...
- بهت می گم. یعنی همون دیشب می خواستم بگم اما نشد.
دستامو با استرس توی هم گره کردم.
- چی شده؟!
جرات نداشتم ازش بپرسم منظورت از این حرفا چیه؟ یه جورایی می خواستم کشش بده. برعکس همیشه نمی خواستم سریع بره سر اصل مطلب. حس می کردم اون چیزی که می خواد بگه نمی تونه برای من خوشایند باشه.
شروع کرد توی کلبه قدم زدن. این بار یه تیشرت خاکستری تنش کرده بود با شلوار جین سرمه ای تیره. خیره شدم بهش و منتظر بودم یه چیزی بگه. خواست حرف بزنه که به سرفه افتاد. سینش خس خس می کرد. همون موقع منم عطسه کردم. با وجود اون همه استرس، خندم گرفته بود. هر دومون حسابی سرما خورده بودیم.
یه دستمال کاغذی از توی جعبه ی روی میز کنار تخت برداشتم و به دماغم کشیدم. دستمو که آوردم پایین صداشو شنیدم. سرد و کاملا جدی!
- اهل حاشیه و این حرفا نیستم، سریع می رم سر اصل مطلب. دیشب خواستم جلوی کارمونو بگیرم. با اینکه گفتم نمی تونم اما از تو خواستم نذاری بیشتر از اون جلو بریم، اما دیگه نمی شد کاری کرد. ناخواسته بود، حداقل از جانب من. نمی دونستم دارم چکار می کنم. خب می دونی یه جورایی هم شاید حق داشتم. وقتی بعد از پنج سال تو رو بدون هیچ حجابی دیدم که اون طور زیبا به چشم می اومدی، نتونستم جلوی خودمو بگیرم و ...
به صورتش دست کشید. مات و مبهوت خفه خون گرفته بودم و همه ی وجودم شده بود چشم و گوش و فقط اونو نگاه می کردم. می خواد به کجا برسه؟!
نفسشو عمیق بیرون داد و آروم تر از قبل گفت: تموم مدت ازت دوری می کردم چون دیگه مثل گذشته نبودم. اون علاقه، اون نگاه های گرم و دستایی که یه آغوش پر از آرامش می خواست. دیگه من اون آدم نبودم. پنج سال زمان مناسبی بود که بتونم فکر کنم و ببینم که کجای این زندگی قرار دارم. نمی خوام همه چیز رو برات توضیح بدم. اینکه چی شد به اینجا رسیدمو نمی گم. چون هر دوی ما به آخر این مسیر رسیدیم.
نگاهم کرد. به منی که عین مجسمه صاف و صامت فقط داشتم نگاهش می کردم. انگار که دارم خواب می بینم. یه خواب بد، یه کابوس وحشتناک.
ادامه داد: دیگه اون علاقه و شور و حال سابقو توی قلبم نسبت بهت ندارم. کار دیشبمو پای علاقم نذار، اون کارم کاملا غیر ارادی بود. دیشب خواستم بگم نشد اما حالا می گم ...
مکث کرد، سرشو زیر انداخت دستشو توی جیب شلوارش فرو برد. حلقه اش رو بیرون آورد. همونی که سر عقد دستش کردم!
اینو کی از دستم در آورد؟!
به طرفم اومد و با طمانینه حلقه رو گذاشت کف دستم. دستی که سردتر از حلقه ی فلزی بود.
- ما از هم جدا می شیم، بدون هیچ دردسری. تو می ری دنبال زندگیت، منم به زندگی خودم می رسم. همون طور که توی این پنج سال بدون تو آرامشو پیدا کردم، بازم می تونم ادامه بدم. کارای طلاق رو وکیلم انجام می ده. به یه همچین روزی فکر کرده بودم، حالا که همه چیز رو می دونی، کارا رو جلو میندازم. حداکثر تا یه هفته ی دیگه بعد از کارای دادگاه می تونیم بریم محضر و بعدشم طلاق.
اسم طلاقو که آورد وجودم لرزید. حلقه رو توی مشتم فشار دادم. حس می کردم علاوه بر جسم، روحمم از خشم پر شده. این بارم شکستم. آرشام برای دومین بار خردم کرد.
بی رمق از جام بلند شدم. اون هنوز داشت حرف می زد که نفهمیدم چی شد و دستمو آوردم بالا و محکم خوابوندم توی صورتش. صورتش چرخید سمت چپ و دستشو گذاشت روی گونش.
هیچی نگفتم، هیچی! خاموش و بی صدا. دیگه نمی تونستم حرف بزنم. دیگه نمی خواستم صدامو بشنوه و صداشو بشنوم. نمی خواستم نگاهش توی چشمام بیفته. همین سیلی نشونه ی هزاران حرف نگفته بود. حرفایی که دلم می خواست توی صورتش فریاد بزنم اما سکوت کردم.
با خشم حلقه رو پرت کردم سمت شومینه. حلقه با صدای ریزی افتاد لا به لای هیزما.
باید توی صورتش داد می زدم و می گفتم دست مریزاد، خیلی مردی! به خودت افتخار کن که بعد از پنج سال برگشتی و به زنی که تا پای جون عاشقت موند، خیلی آسون می گی از زندگیم برو بیرون!
بس بود هر چی التماسشو کردم. دیگه بیشتر از این نمی تونم ببینم که چطور غرورمو زیر پاهاش له می کنه. اون بدون من به آرامش می رسه، پس می رم که نباشم.
شالمو از روی تخت برداشتم و دویدم سمت در. همون لباسای دیشب تنم بود. صدای قدم های بلندشو از پشت سر شنیدم و حتی چند بار صدام زد، اما من بی توجه به اون فقط می دویدم.
بارون نم نمک می بارید. گریه نمی کردم، حتی هق هقم نمی کردم، اما اشکام خود به خود صورتمو پوشونده بودن. لعنتیا هیچ وقت دست از سرم بر نمی دارن. با زانویی که زخمی بود حالا جوری می دویدم که آرشامم نتونه به گرد پام برسه. بالاخره تونستم از شر اون جنگل لعنتی خلاص بشم. دویدم سمت روستا. نفسم بریده بود. دیگه جونی توی پاهام نداشتم، مخصوصا اینکه از دیشب هیچی نخورده بودم.
یه تاکسی تلفنی درست مرکز روستا بود که خدا رو شکر ماشین داشتن. همین یه دونه تاکسی تلفنی توی روستا بود.
راننده که یه پیرمرد حدودا شصت ساله بود، از تو آینه ی جلو نیم نگاهی بهم انداخت و با لحنی پدرانه گفت: دخترم حالت خوبه؟! رنگ و روت پریده.
فقط سرمو تکون دادم. آب دهنمو قورت دادم، گلوم می سوخت. تنم داغ بود، انگار که داشتم توی تب می سوختم اما بازم مقاومت می کردم.
- اون ماشینی که پشت سرمونه با شماست؟ مرتب داره چراغ می زنه.
بی رمق برگشتم و از شیشه ی عقب ماشین بیرونو نگاه کردم. خودش بود، ماشین آرشام بود.
تند رو به راننده کردم و گفتم: هر چی چراغ زد، بوق زد، نگه ندارید. خواهش می کنم.
- مزاحمت شده دخترم؟!
مکث کردم و گفتم: آره آقا مزاحمه، فقط نگه ندار.
تا خود ویلا هی برمی گشتم و پشت سرمو نگاه می کردم. چند بار خواست از تاکسی بزنه جلو ولی راننده که مردی کارکشته و باتجربه بود، تونست از پسش بر بیاد.
جلوی ویلا نگه داشت. ازش تشکر کردم و گفتم صبر کنه تا پول کرایش رو بیارم. جلوی در پری رو دیدم. با دیدنم مات سر جاش موند.
تند تند بهش گفتم: پری بدو کرایه ی این راننده ی بنده خدا رو بده. شرمنده عجله دارم.
بعدم بدو از کنارش رد شدم. صدای ترمز وحشتناک لاستیک ماشین آرشام رو از پشت در شنیدم. تا خود ویلا دویدم و با حالی زار در رو باز کردم. همه توی سالن نشسته بودن. با دیدن سر و وضع آشفتم، هراسون از جاشون بلند شدن. فرهاد دوید طرفم و با نگرانی نگاهم کرد. بی بی با صلوات نزدیکم شد.
می دونستم الانه که آرشام سر برسه. با اضطراب رو به فرهاد گفتم: سوییچتو بده فرهاد، همین حالا!
- دلارام این چه سر و وضعیه؟! آرتام کجاست؟!
داد زدم: فرهاد سوییچتو بده، خواهش می کنم.
بنده خدا کپ کرده بود. منم توی حال خودم نبودم. سوییچو از توی دستش چنگ زدم و به سمت در پشتی که توی آشپزخونه بود، دویدم. قبلا دیده بودمش، به حیاط خلوت پشت ویلا راه داشت.
فرهاد پشت سرم اومد. توی تب داشتم می سوختم اما کف دستام سرد بود. نشستم پشت فرمون و تا دیدم فرهادم می خواد سوار بشه، قفل ماشینو زدم. زد به شیشه، شیشه رو دادم پایین.
- دلارام داری چکار می کنی؟ بیا پایین.
- فرهاد برو، داره دیر می شه.
- دلارام توی تب داری می سوزی دختر. بیا پایین با هم حرف می زنیم.
زل زدم توی چشماش و نالیدم: تموم شد فرهاد، دیگه همه چی تموم شد.
مات و مبهوت نگاهم کرد. شیشه ی پنجره رو کشیدم بالا و ماشینو روشن کردم. آرشام رو دیدم که از پشت ویلا می دوید سمت ما. دنده عقب گرفتم تا جلوی ویلا و با یه حرکت فرمونو چرخوندم و پامو روی گاز فشار دادم. ماشین با صدای وحشتناکی از جا کنده شد. با سرعت به طرف در می روندم و صدای فریاد آرشام رو می شنیدم که رو به سرایدار داد می زد در رو باز نکنه؛ اما سرایدار که سرعت بالای ماشینو دید، ناچار شد در رو باز بذاره و ازش فاصله بگیره. از در رفتم بیرون و لحظه ی آخر آرشام رو دیدم که روی سنگ فرش ویلا زانو زد.
با سرعت سرسام آوری می روندم. توی اون لحظه به قدری حالم بد بود که حساب نمی کردم این ماشین فرهاده و دستم امانته. دیوونه شده بودم. به جنون رسیده بودم. دیگه هیچ کدوم از کارام دست خودم نبود. فقط می خواستم فرار کنم.
من متعلق به اینجا نیستم. از اولم نباید می اومدم. باید توی همون جهنمی که پنج ساله دارم توش دست و پا می زنم می موندم. من متعلق به آزادی نیستم. من لیاقت آرامشو ندارم. من زاده ی غمم، زاده ی آتش. من لایق مرگم. حتی لیاقت نداشتم دو روز عشقمو واسه خودم نگه دارم. اون منو نمی خواد. توی صورتم زل زد و گفت بدون تو آرومم.
جیغ کشیدم: خـــدایا دارم می میـــرم.
ساکت شدم. نگاهم فقط به جاده بود. با خشونت رانندگی می کردم. بی اختیار دستم رفت سمت پخش. دنبال یه آهنگ بودم که بتونه حال دلمو فریاد بزنه. صداش که بلند شد، سرعتمم بیشتر کردم. دیوونه وار توی جاده ی خیس از بارون می روندم و بی توجه به صدای بوق ممتد ماشینا، فقط پامو روی گاز فشار می دادم.
حرصم گرفته بود که چرا چیزی بهش نگفتم؟! عصبانی بودم از خودم که چرا ساکت موندم؟!
درسته زدم تو صورتش ولی ... اون لحظه همینو براش کافی می دونستم. دیگه اون دلارام سابق نبودم که با زبون تند و تیزم جواب همه رو بدم. حالا با عقلم تصمیم می گرفتم نه از روی احساس و حس گذرای یه جوون خام و بی تجربه.
اشکی که توی چشمام حلقه بسته بود، نمی ذاشت درست جلومو ببینم. دستمو آوردم بالا و به چشمام کشیدم که نفهمیدم چی شد. برای یه لحظه حواسم پرت شد و صدای بوق وحشتناک یه کامیون که درست از رو به روم می اومد، باعث شد کنترلمو از دست بدم و بی اراده فرمونو چرخوندم سمت راست که با کامیون برخورد نکنم و اون با سرعت از کنارم رد شد؛ اما من ... ماشین منحرف شد سمت راست جاده که یه تپه ی پر از درخت بود و فقط خودمو می دیدم که بین زمین و هوا معلقم و بعد از اون سرم با لبه ی پنجره اصابت کرد و جوشش و گرمی خون رو، روی صورتم حس کردم.
ماشین دو تا ملق زد تا اینکه ایستاد و در اثر تکونای شدیدش فرمون توی قفسه ی سینم فرو رفت که درد بدی رو توی سینم حس کردم و بعد از اون دیگه هیچی نفهمیدم. فقط لحظه ی آخر دیدم که از کاپوت جلو داره دود بلند می شه و توی همون حال همه چیز جلوی چشمام سیاه شد.
«از زبان راوی، سوم شخص: پس از خارج شدن دلارام از ویلا»
آرشام نفس زنان در حالی که رنگش حسابی پریده بود در ویلا رو باز کرد. امیر و مهناز خانم با دیدنش توی اون وضعیت به طرفش دویدند، ولی آرشام با لبانی کبود و نگاهی خسته از اون ها سراغ دلارام رو می گرفت.
امیر: از در پشتی که توی آشپزخونه است رفت بیرون. آرشام چی شده؟ آرشام، آرشام با توام، صبر کن حالت خوب نیست.
اما آرشام بی توجه به داد و فریادهای امیر از ویلا بیرون رفت. امیر پشت سرش بود. با دیدن دلارام توی ماشین خواست قدم هاش رو تندتر برداره، ولی نمی تونست. نفساش نامنظم بود. صدای تپش های بلند قلبشو خیلی واضح می شنید. بلند بود، بلندتر از حد معمول. به این صدا عادت داشت ولی الان فقط واسش مایه ی عذاب بود.
در حالی که دستش روی قلبش مشت شده بود، فقط اسم اونو صدا می زد. هیچ رمقی توی پاهاش حس نمی کرد. روی صورتش عرق سرد نشسته بود و همچنان به خاطر نگه داشتن همه ی زندگیش می دوید. می خواست دلارامش رو با هر دو دستش بگیره و فریاد بزنه که از این در لعنتی بیرون نرو. اما انگار با هر قدم خودشو به مرگ نزدیک تر می دید و درست زمانی اونو حس کرد که دلارام با سرعت زیاد از در ویلا بیرون رفت.
بین راه زانو زد. نفسش رفت، همه چیزش، دلارامش، آرامشش، تموم زندگیش از در همین ویلای لعنتی زد بیرون. و حالا که نفسش نبود، زندگی رو هم نمی خواست.
خسته بود. جونی توی تن نداشت. تموم این دویدن ها و استرس و اضطراب ها براش سم بود. حرفای دکترش هنوزم توی گوشش زنگ می زد.
«آقای تهرانی چون خودتون خواستید رک همه چیز رو در خصوص بیماریتون می گم. متاسفانه شما شانسی برای ادامه ی زندگی ندارید. چون دارید با خودتون لج می کنید! مگر اینکه تن به عمل جراحی بدید که اونم ریسکه و شانس موفقیت زیر پنجاه درصده. وضعیت شما خیلی وخیمه و نظر پزشکی من اینه که هر چه سریع تر برای درمان اقدام کنید؛ در غیر این صورت ...»
صدای شیون مهناز خانم، صدای پر از بغض و نگاه اشک آلود امیر، نصیحت های بیتا که به خاطر آرشام یکی از بهترین استادانش رو به عنوان پزشک معالج به اون معرفی کرده بود، اما آرشام از دنیا بریده بود. انگیزه ای نداشت. هنوزم دلارامش رو می خواست. اگه قلبش ضعیف می زنه اما هنوزم داره می زنه، فقط به خاطر اینه که عشق اونو توی سینش حفظ کرده بود. اما باور داشت که دلارام با اون خوشبخت نمی شه. دلارام حق حیات داشت، حق زندگی. زندگی در کنار کسی که سالمه و در اون صورت می تونه خوشبختی عشقش رو تضمین کنه. می دونست فقط فرهاده که ... حتی فکر کردن بهشم آزارش می داد؛ برای همین نمی تونست خودشو کنترل کنه. تا نگاه دلارام رو روی فرهاد می دید، دیوونه می شد. حس می کرد یکی با یه چاقوی تیز داره قلب نیمه جونشو تیکه تیکه می کنه.
دیشب توی کلبه، بعد از سال ها همون آرامشی رو که پنج سال داره توی حسرتش می سوزه رو پیدا کرد. پیش دلارام، با اون، با همسرش، با کسی که همه ی دنیاش بود، با کسی که نفسش به نفس اون بسته بود.
اما امروز دقیقا وقتی دلارام از کلبه زد بیرون، درد شدیدی رو توی قفسه ی سینش احساس کرد. همون درد همیشگی! که بهش یادآور شد باید از عشقت فاصله بگیری؛ این قلب مدت زیادی دووم نمیاره، پس نادیدش بگیر. نذار اون دختر بیش از این وابستت بشه. پنج سال گذشته و بذار با همون خیال عاشقانه سر کنه. یه آرشام سالم، آرشامی که توی رویاهاش اونو می بینه.
درست مثل آرشام، که حتی با وجود اینکه سه سال از عمرشو توی فراموشی به سر برد، اما تصویر اون دختر رو توی رویاهاش می دید. دختری که روی دیوار اتاقش تصویر صورت زیبا و دوست داشتنیش رو نقاشی کرد. دیواری که درست رو به روی تختش بود. هر شب با دیدن رخ دلنشین اون دختر به خواب می رفت و هر صبح با دیدن صورت آرامش بخشش روزش رو شروع می کرد.
و بعد از سه سال تونست حافظش رو به دست بیاره. با دیدن خواب هایی آشفته و کمک های بیتا. اما دیگه نه دلارامی توی شمال زندگی می کرد و نه نشونی ازش داشت. وقتی امیر بهش گفت که دلارام رو پیدا کرده، بعد از مدت ها لبخند رو روی لبان آرشام دید. نگاهش برق می زد. برق امید! اما با حرف آخر دکتر اون نگاه خاموش شد. اینکه فرصتی نیست.
وقتی رفت وسایل سفره ی عقد رو گرفت، چشمش به اون دو تا قلب قرمز اکلیلی افتاد. نمی خواست اونا رو بخره، حتی قصدشم نداشت. اما ... وقتی دلارام رو توی اتاق دید، حس از تنش رفت. لرزی توی وجودش افتاد که قلب بیمارشم همراه جسمش لرزوند. به اون دو تا قلب عطر یاس زد. همون عطری که یه راز بود بین خودش و دلارام.
شب عقد امیر و پری توی حیاط، با دلی پر از غم نشسته بود و به گل های یاس نگاه می کرد. به گل هایی که صورت زیبا و دلنشین دلارام رو توشون می دید. و زمانی که صداشو از پشت سر شنید، شوکه شد. انگار فرار دیگه فایده ای نداشت. سرنوشت هر کار که بخواد با دلای اونا می کنه و کسی هم نمی تونه بهش بگه نکن، ما هم آدمیم احساس داریم، دیگه عذابمون نده. بــســـــه!
اما برخلاف اصرارهای مکرر امیر و پری، با وجود اینکه همه از این راز باخبر بودند، آرشام خودشو آرتام معرفی کرد. همه رو قسم داد، قسم داد که سکوت کنند. تا به این شکل از دلارام فاصله بگیره.
اما دلارام هم مثل خودش عاشق بود. اگه اون نمی تونه وجود دلارام رو نادیده بگیره، دلارامم نمی تونست. انگار ندای قلب بر عقلشون چیره شده بود. نه آرشام می تونست به درستی نقش آرتام رو بازی کنه و نه دلارام قادر بود آرشام رو فراموش کنه. همه ی هدف آرشام خوشبختی دلارام بود. فکر می کرد داره کار درست رو انجام می ده.
لحظه ای به نداشتن دلارام فکر می کرد و خودشو یک قدم به مرگ نزدیک تر می دید. نمی خواست اون حرفا رو بزنه. داشت عذاب می کشید. می دید که چطور داره قلب ظریف و شکننده ی دلارام رو با جملات سهمگین و محکمش خرد می کنه. اما بازم سکوت کرد. وقتی دلارام از کلبه زد بیرون، خودشم شکست. حرفاش از روی دلش نبود. چرا که با هر کلمه قلب عاشق و خسته ی خودشم به آتیش می کشید.
دنبالش رفت، اما وضعیت جسمیش بهش اجازه نمی داد که تندتر از دلارام بدوه. نا نداشت. حالا که ترسو توی دلش حس می کرد، کم کم داشت توانشو از دست می داد. اون درد بهش فهموند جای تردید نیست. قصدش این بود از دلارام جدا بشه و بره یه جای دور، به دور از همه. جایی که خودش باشه و خودش.
تا وقتی که مرگو در آغوش بگیره؛ آغوشی که جای زندگی بود. زندگی که بهونش دلارام بود.
اما حالا مرگ به زندگی حسادت می کرد. خودشو ارجح می دید به زندگی و از این همه نزدیکی به آرشام مسرور بود. مرگی که طعم تلخ و هُرم سردشو حالا هم داره احساس می کنه. سه سالو توی عذاب فراموشی پشت سر گذاشت، ولی همیشه یه غم مبهمی رو توی سینش حس می کرد.
درسته اون فراموش کرده بود، اما نه همه چیز رو. اون همه ی حوادثو از یاد برده بود، اما عشقشو نه! برای همین تصویر دلارام جلوی چشماش بود. دختری که اسمی ازش نمی دونست، اما با هر بار دیدنش حتی توی رویا آروم می گرفت. بارها خواست بره و دنبالش بگرده، با همون ذهن خاموش؛ اما مسخره بود. توی این شهر بزرگ فقط یه تصویر از چهره ی اون دختر داشت. کجا دنبالش بگرده؟! نه آدرسی داشت و نه نشونی، فقط صبر می تونست درمون دردش باشه. صبر کرد و حالا هم اینجاست. به قول خودش ته خط. خط زندگی، خط سرنوشت، خط خوشبختی که بعد از پنج سال فقط یه شب متعلق به اون بود. خوشبختی آرشام فقط تو یک شب خلاصه شد. اون هم توی کلبه درست وسط جنگل. کلبه ی خاطره ها. خاطره های خوش با عشقی که دنیاشو ساخت. دنیای تاریک آرشام رو به سمت روشنایی سوق داد.
و حالا ... همه ی این اتفاقات با صدای بلند ضربان قلبش عجین شده بود و چون فیلمی از پیش چشمان تار و پر شده از اشکش رد می شد. این صدا درد داشت. صدایی که می گفت از دستش دادی. می گفت خودت کردی. با دستای خودت همه چیز رو نابود کردی، اما تموم شد. صدایی که هر لحظه بلندتر می شد و داد می زد حالا به خوشبختی رسوندیش؟ آره خوشبختش کردی، مردونگی کردی در حقش! دختری رو که یه روزی بهت پناه آورده بود؛ دختری که یه عشق پاکو توی قلبش داشت، از خودت روندی! سزای تو چیزی جز مرگ نیست. مرگ!
دنیا دور سرش می چرخید. قرصش توی جیبش بود، اما هیچ تلاشی واسه برداشتنش نکرد. می خواست خلاص شه از این زندگی نکبتی.
امیر کنارش روی زانو افتاد. با التماس آرشام رو صدا می زد، اما آرشام توی این دنیا نبود. زمانی که صدای امیر و فریاد فرهاد رو چون همهمه ای تو سرش حس کرد، نفسش برید. در حالی که اسم دلارام رو زیر لب زمزمه می کرد و می گفت «منو ببخش» چشماش بسته شد.
امیر نگهش داشت، اما آرشام دیگه نفس نمی کشید.
امیر: آرشام، آرشــــام، داداش چشماتو باز کن ... آرشام! خــدا!
فرهاد: آرشام چش شده؟!
و بلندتر رو به امیر داد زد: با توام امیر.
اما امیر بغض داشت. فرهاد بدون معطلی با یک حرکت آرشام رو از توی بغل امیر بیرون کشید و روی زمین خوابوند. نبضش رو گرفت، نمی زد! گوشش رو روی قلبش گذاشت. هیچ تپشی نداشت.
مات و مبهوت به صورت رنگ پریده و لبان کبود و سرد آرشام نگاه کرد. پلکاش رو از هم باز کرد و مردمک چشماش رو نگاه کرد. در حالی که جیبای آرشام رو می گشت، تند و پشت سر هم گفت: ایست قلبی، حتما باید با خودش قرص نیتروگلیسیرین داشته باشه. لعنتی! کجـــاست؟ قرص زیر زبونیش کجـ ...
قوطی قرص رو توی جیبش پیدا کرد. سریع یه دونه بیرون آورد و دهان آرشام رو به زور از هم باز کرد و قرص رو گذاشت زیر زبونش. هر دو دستشو روی قفسه ی سینش گذاشت و ماساژ داد. با هر فشار زیر لب زمزمه می کرد: برگرد آرشام، برگرد!
دهانش رو باز کرد با هر نفس قفسه ی سینش رو ماساژ می داد.
صدای جیغ و گریه ی بی بی و مهناز خانم تمرکزش رو برهم زد. امیر که خودشم حال و روز خوبی نداشت، رفت سمتشون تا آرومشون کنه. برای بار آخر فرهاد عمل دم و بازدم رو انجام داد و محکم با نرمی دست قفسه ی سینه ی آرشام رو فشار داد. تن آرشام لرزید، مثل یه شوک. لبخند کم رنگی روی لبان فرهاد نشست.
امیر با صدایی گرفته از بغض گفت: همون موقع که اومدی بالای سرش زنگ زدم به اورژانس. لعنتیا پس چرا پیداشون نمی شه؟
فرهاد نبض آرشام رو گرفت. خیلی خیلی کند می زد.
فرهاد: نبضش برگشت. باید هر چه زودتر برسونیمش بیمارستان. حالش اصلا خوب نیست.
امیر مشت گره کردش رو توی هوا زد و با حرص گفت: د لامصبا چرا این قدر لفتش می دین؟
فرهاد با صدایی پر از غم گفت: از کی قلبش ...
امیر با چشمای نمناک در حالی که نگاهش به صورت بی روح آرشام بود گفت: الان دو سال و خرده ای می شه. دکترا می گن امیدی نیست. من و ...
صدای آژیر آمبولانس رو شنیدند و بعد از چند لحظه آمبولانس وارد ویلا شد. مامورین امداد سریعا از ماشین پیاده شدند و در رو باز کردند. فرهاد بهشون موارد لازم رو در مورد بیماری و علت بیهوش شدن آرشام گفت. امیر و فرهاد همراه آرشام رفتند و مهناز خانم که با گریه بی تابی می کرد، همراه لیلی جون و پری و بی بی با ماشین امیر پشت سر آمبولانس حرکت کردند.
|
صفحه 18 از 20: « پیشین 1 ... 17 19 20 پسین »