بی رمق نشستم روی تخت و تو همون حالت مانتومو در آوردم. آرشام آرامو که خواب بود، گذاشت توی تختش و پتوی نرم و کوچولوشو کشید روش و رفت سمت کمد. حرکاتشو زیر نظر داشتم.
مانتومو برداشتم و رفتم طرفش. لباساشو از تو کمد برداشت و رفت سمت تخت، پشتم بهش بود. تو کمدم دنبال اون چیزی می گشتم که واسه امشب مناسب باشه. امشب یه شب خاص بود واسه من، واسه آرشام البته قرار بود که خاص باشه! لبخند کم رنگی نشست گوشه ی لبام، من خاصش می کنم!
یه لباس خواب ساتن شرابی براق که رو قسمت سینش تور کار شده بود و گلدوزی ظریفی داشت! زیاد بلند نبود و البته روش شنل می خورد که قصد پوشیدنش رو نداشتم!
تا وقتی که آرامو حامله بودم مجبور بودم لباسای گشاد بپوشم و وقتی هم زایمان کردم که دکتر گفت تا یه مدت مشخصی نباید با شوهرم باشم و حالا دیگه وقتش بود. دو هفته واسم به اندازه ی دو قرن گذشت. فقط چند روز دلگیر بودم و بقیش از روی غرور بود. می دیدم اون مغروره و کاری نمی کنه؛ منم جری می شدم کارشو تکرار کنم و این تکرار و تکرار و تکرارها ما بینمون فاصله ایجاد کرد!
برنگشتم نگاهش کنم. از اتاق رفتم بیرون و تو اتاق آرام لباسامو عوض کردم، ولی شنلش رو هم پوشیدم. مسواک زدم و برگشتم توی اتاق. رو تخت دراز کشیده و فقط آباژورو روشن گذاشته بود. با ورودم نگاهش چرخید سمتم. رفتم سمت میز آرایش و برسمو برداشتم. آروم و با طمانینه موهامو شونه زدم؛ می دونستم همیشه عاشق این کارمه. خرمن موهای بلندمو جمع کردم و انداختم پشتم. طبق عادت قبل از خواب کمی عطر به خودم زدم و برگشتم سمتش. قصدم تشنه کردنش بود. خیلی وقته جلوش این جوری لباس نپوشیدم و این طور به خودم نرسیدم؛ پس حتما یه نتیجه ای داره. همیشه می گفت خودداره ولی نه مقابل من!
و چه لذتی داشت شنیدن صدای نفس های کسی رو که دو هفته ازش بی نصیب بودی. گرمای نگاهی رو که همه ی این دو هفته احساسش کردم ولی فقط در حد نگاه بود و حرف نمی زد. حالا نزدیکم بود. صدای نفس های نامنظمش زیر گوشم می پیچید. فاصله ی بینمون خیلی کم بود که فقط با یه غلت کوچولو رو تخت می افتادم کنارش ولی چون نمی تونستم برام طولانی بود. زیاد بود، کم بودنش به چشم نمی اومد و احساس نمی شد. تشنه بودم، تشنه ی محبتاش، مهربونیاش، لمس روحش، لمس آغوشش، دلارام گفتنش. تشنش می کنم، مثل خودم! تنم می لرزید؛ از هیجان بود.
صدای نفس های مرتعش و عمیقش از کلافگی بود؛ از اینکه کنارشم و بعد از مدت ها این طور بی پروا جلوش دراز کشیدم و نمی تونه کاری کنه. غرورش این اجازه رو بهش نمی داد، این اجازه رو به هر دومون نمی داد!
پشتمو بهش کردم؛ سردم بود. خم شدم پتو رو بردارم که دستش رو بازوم نشست. تو جام خشک شدم؛ برم گردوند و زل زده بود تو چشمام و با یه مکث خیلی کوتاه زمزمه کرد: چرا این کارو می کنی؟!
- چه کاری؟!
مکث کرد؛ دستش محکم دور بازوم بود.
- چرا حرف دلتو نمی زنی؟! چرا تو چشمات حبسشون می کنی؟! اونا هم به جرم نکرده ی من محکومن؟!
- من ...
- الان دقیقا یک هفته و سه روزه که می خوای بگی، نمی گی. منم می خوام بگم نمی تونم؛ چرا دلارام؟!
ساکت بودم.
- گفته بودم زندگیمی، گفته بودم نفسم به نفست بسته است، گفته بودم دنیامو با بستن چشمات سیاه نکن و آرامشمو ازم نگیر.
آه کشید: پس چرا گرفتی؟!
لبمو گزیدم؛ خدایا قلبم داره از سینم می زنه بیرون. سرشو بلند کرد و خیره تو چشمام گفت: زندگی من تو بودی که ازم دریغ کردی. من هم جسمتو می خوام هم روحت، جسمتو داشتم و روحتو نه که همین سردم کرد. ازم دور بودی و چشمات به جای آرامش هر دقیقه بـ ...
- منو ببخش!
ساکت بودیم، ساکت موندیم و فقط نگاهم کرد. لب باز کرد که گفتم: فقط همون چند روز اولو از دستت عصبانی بودم. مقصر منم که گفتم گذشتت واسم مهم نیست و فقط خودتو می خوام، ولی یادم رفته بود این جمله ای رو که بارها با خودم تکرار می کردم و فراموش کرده بودم. حرفامو کارام دست خودم نبود، وگرنه ...
- هیس! باشه فهمیدم، ولی این جوری بهتر شد. می دونی چرا؟!
سرمو تکون دادم.
- چون فهمیدم حرفی رو که مربوط به گذشته می شد و نگفتنش بهتر از گفتنش بود دردی رو دوا نمی کرد که بخوام پیشت اعتراف کنم. فقط نمی خواستم چیز پنهونی بینمون باشه، همین! ولی انگار این بار حکایت من حکایت همون لاک پشتی شد که گفت لعنت بر دهانی که بی موقع باز شود!
خندیدم که از خنده ی من خندید. چند لحظه نگاهم کرد و گفت: حتی به خاطر اون زن همیشه از بید مجنون متنفر شدم؛ چون اون دوست داشت. هر چی که اون دوست داشت من ازش متنفر بودم.
- همه چیزو فراموش کن، باشه؟!
سرشو تکون داد.
- تو چی دلارام؟! فراموش می کنی؟!
لبخند زدم: دقیقا یک هفته و سه روزه که فراموش کردم.
خندید.
- حالا که همه چیزو گفتی منم یه چیزی هست که باید بهت بگم؛ یعنی قبلا می خواستم بگم ولی خب موقعیتش پیش نیومد!
مکث کردم. کنجکاو شده بود. یادته بهم گفته بودی که هیچ وقت سمت اون اتاقا نرم؟
چشماشو باریک کرد: خب؟
- خب من یه بار فقط محض کنجکاوی ...
- صبر کن ببینم نکنه ...
مشکوک نگاهم کرد: اون دفترچه؟!
سرمو تکون دادم و لبمو گزیدم.
- پس کار تو بود!
هیچی نگفتم. اخماشو کشید توهم: حالا بهتر نیست یک هفته ی باقی مونده از این ماه رو من قهر کنم تا شاید این جوری مساوی بشیم؟!
نتونستم نخندم . خندیدم که دیدم اخماش باز شد و زدم به بازوش.
- سر به سرم می ذاری؟!
- اگه اون موقع فهمیده بودم مطمئن باش برخوردم باهات خیلی جدی بود، ولی الان ...
و با یه نفس عمیق: واسم تموم شده است.
زل زد تو صورتم: چرا این مدت که می اومدم جلو تا باهات حرف بزنم دست رد به سینم می زدی؟
- چون اون موقع هنوز از دستت عصبانی بودم.
یه تای ابروش و انداخت بالا: الان نیستی؟!
سرمو به طرفین تکون دادم: نه.
- چرا اون وقت؟!
سرشو تو دستام گرفتم با لبخند گفتم: چون من ...
انگشتشو گذاشت رو لبم. سرشو خم کرد روی صورتم و تو همون حالت که تو چشمام زل زده بود، گفت: چون دوستت دارم!
خواستم بگم آره، خیلی هم دوستت دارم که به لبام مهر سکوت زد. مهری که مملو بود از حس های مختلف و شیرین عشق، مهربونی، محبت و چه حس خوبی! و نگاهمون تو هم گره خورد.
لبخند زدم و گفتم: دقیقا!
با تعجب گفت: چی دقیقا؟!
- که گفتی من دوستت دارم!
- خب اونو که من گفتم!
- می دونم، از جانب من گفتی دیگه.
جدی ابروهاشو انداخت بالا و گونمو بوسید: نه، از جانب تو نبود.
سرمو بلند کردم و زیر چونشو بوسیدم: پس از جانب کی بود؟!
- از جانب یه بنده خدا؛ از جانب همون بنده خدایی که یه روز گناه این احساسو به گناهان گذشتش ترجیح داد و خواست عاشق باشه. چون گناه عاشقی رنگ و بوی زندگی داره، ولی گناه انتقام رنگی از نفرت و بویی از مرگ می ده. از جانب یه گناهکار می گم که دوستت دارم!
تموم مدت بی حرکت تو چشماش خیره بودم.
- وقتی ازم فاصله می گرفتی و سکوت می کردی فکر می کردم خوشت نمیاد؛ برای همین نمی اومدم سمتت، ولی گربه ی وحشی من امشب با شبای دیگه فرق داشت. چه تو خونه ی امیر و چه اینجا فهمیدم تموم شده!
- چی؟!
با شیطنت گفت: تحریم!
خندیدم. دوست داشتم از ته دل قهقهه بزنم، ولی آرام بیدار می شد. پوفی کرد.
با لبخند نگاهش کردم: یه سوال؟
- بپرس.
- خداییش بگو اون لباس خواب تو اتاق من چکار می کرد؟!
- کدوم لباس خواب؟!
- همونی که اون شب اشتباهی تنم کرده بودم و تو عصبانی بودی و اومدی تو اتاق؛ شبی که شیدا رو ...
- دلیلشو می خوای بدونی؟!
- آره.
- می خواستم امتحانت کنم که از اوناش هستی یا نه. تو می گفتی نیستم و حتی نگاهت به تنم میفتاد سرخ می شدی. برای اثباتش باید یه کاری می کردم دیگه، نه؟!
با شیطنت گفتم: پس از همون موقع چشمتو گرفته بودم!
لبخند زد: از کِی نمی دونم، ولی خب دیگه.
- یه چیزی ازت بخوام نه نمی گی؟!
- تا چی باشه!
- هیچ وقت هیچی رو ازم پنهون نکن؛ حتی اگه می دونی با گفتنش ناراحت می شم.
دستاشو آورد بالا و گفت: نه دیگه، یه بار واسم تجربه شد بسه!
نشستم و ملتمسانه نگاهش کردم.
- قول بهت می دم بعد از این منطقی رفتار کنم. در ضمن خودتم می دونی تا الان هر چی که بوده رو فراموش کردم؛ حتی یادشونم نمیفتم، ولی یه همچین موردایی خب طبیعیه و هر زنی رو ناراحت می کنه. زنی که از زبون شوهرش بشنوه ... خب خودتم باشی ناراحت نمی شی؟!
- اتفاقا این حقو بهت می دم که ناراحت بشی، ولی قبول داری که خیلی لجبازی؟!
اخم کردم: من فقط؟!
- می گم لجبازی بگو چشم!
- باشه قبول، خیلی خب من لجباز، ولی تو هم خیلی مغروری!
خندید و با یه لحن خاص در حالی که آروم می اومد سمتم، گفت: وای که این لجبازیای تو و مغرور بودنای من کنار هم می خواد به کجــاها برســه.
با همون لحن قبلی با سر انگشت اشارش زد نوک بینیم و گفت: در ضمن گربه ی وحشی، من از اون مرداش نیستم که به خاطر جاذبه های زنانه غرورمو زیر پا بذارم و دیگه از این دلبریا نکن!
خندیدمو لبام و جمع کردم: نه بابا، تو که راست می گی! صدای نفسات هنوز تو گوشمه جناب مهندس.
یه کم حرص چاشنی لحنش کرد و گفت: پس فقط ظاهرا حواست به من نبوده و در اصل آمار ریز به ریز کارامو داشتی!
خندیدم و سرمو تکون دادم.
- ولی می دونم که تو جز من، به هیچ زن دیگه ای نگاه نمی کنی و اینو قبلا بهم ثابت کردی.
ساکت بود. نجوا کردم: می دونم فقط در برابر من نمی تونی خوددار باشی، می دونم نگاه منه که آرومت می کنه، همون طور که وجود تو منبع آرامشه واسه ی من، و ما با هم کاملیم و بدون هم حتی «من» هم نیستیم!
سکوت کردم. خیلی کوتاه دستامو آوردم بالا و روی شونه هاش گذاشتم و گفتم: تو این چند روز فهمیدم بدون تو یه لحظه هم دووم نمیارم.
سرمو بردم عقب، چشماشو بسته بود. بازشون کرد و نگاهش می لغزید توی چشمام.
- دوستت داشتم، عاشقت شدم، شوهرم شدی، هنوزم دوستت دارم، عاشقتم و چون شوهرمی روت غیرت دارم.
نفس عمیق کشیدم و با لبخند گفتم: فقط همین!
نگام کرد. دیگه مکث نکرد، سکوت نکرد، صبر نکرد، طاقتو ازش گرفتم. همه ی وجودمو به رگبار مهربونی هاش بست. با عشق، با حرارت و بوسه ای از جنس دلدادگی!
آرام: برم بابایی رو بیدارش کنم؟
دیس پلو رو گذاشتم روی میز: بدو مامانی.
با ذوق برگشت از آشپزخونه بره بیرون که صدای آرشام اومد: این همه بوی خوب تو خونه پیچیده کی از من توقع خواب داره؟!
با لبخند به صورتش نگاه کردم. چشماش به خاطر خواب کمی قرمز شده بود. از شرکت که برگشت حسابی خسته بود؛ بهش گفتم برو یه کم استراحت کن، موقع شام صدات می کنم، ولی الان دیگه اثری از خستگی توی صورتش دیده نمی شد!
آرامو از تو درگاه آشپزخونه بغل کرد و محکم گونشو بوسید.
- تو که باز بوی شکلات می دی شیطون!
آرام با شیرین زبونی لباشو غنچه کرد و با ذوق گفت: فرهاد یه کلی برام شکلات خریده، ولی بهش قول دادم فقط روزی یک دونه بخورم و بعدشم مسواک بزنم که دندونامو کرم نخوره.
آرامو گذاشت روی صندلی و نشست پشت میز: اولا فرهاد نه و دایی فرهاد! دوما آره بابایی کمتر بخور، ولی همیشه بخور.
آرام: مثل بی بی؟!
آرشام: بی بی چی؟!
آرام: آخه پریروز که خونه ی خاله پری اینا بودیم شنیدم بی بی گفت دکتر گفته برنج و گوشت کم بخور، ولی همیشه بخور.
از لحن بامزش هر دومون خندیدیم.
آرام: بابا آرشام؟!
- جانم؟
آرام: من به فرهاد چی بگم؟!
آرشام یه قاشق از قورمه سبزی ریخت روی برنجش و گفت: واسه چی بابایی؟!
آرام: آخه ازم سوال کرده، منم نمی دونم چی بهش بگم!
آرشام لقمشو قورت داد و لیوان نوشابشو برداشت.
- مگه چی ازت پرسیده؟!
و آرام با آب و تاب دستاشو از هم باز کرد و گفت: پریروز با خاله بیتا اومد خونه ی خاله پری اینا، بعدش منو که دید بغلم کرد و نشوند روی پاهاش؛ بعدش بهم گفت می دونی چقده دوستت دارم؟ گفتم نه. بعدش گفت اونقدی که می خوام بیام خواستگاریت. ولی می دونم بابات تو رو به من نمی ده.
آرشام که داشت نوشابشو می خورد با شنیدن جمله ی آخر آرام نوشابه پرید تو گلوش و به سرفه افتاد. با اینکه از حرف آرام خندم گرفته بود، ولی سریع یه لیوان آب دادم دستش که یه نفس سر کشید و با یه نفس عمیق و دو تا سرفه حالش جا اومد.
- آرشام خوبی؟!
سرشو تکون داد رو به آرام گفت: اینا رو دایی فرهاد بهت گفته؟!
آرام سرشو تکون داد و بعد از اینکه لقمشو قورت داد گفت: اوهوم! بعدش من گفتم تو که زن داری، پس خاله بیتا چی؟ هیچی نگفت، خندید و بوسم کرد. حالا من چی باید بهش بگم؟!
آرشام اخم کرد؛ مثل وقتایی که آرام کار اشتباهی انجام می داد. جدی نگاهش کرد و گفت: دیگه از این حرفا نزنیا بابایی، باشه؟!
آرام یه کم با چشمای خوشگلش معصومانه زل زد تو صورت آرشام و گفت: چرا بابایی؟!
این قدر ناز شده بود که اخمای آرشام از هم باز شد. نیم نگاهی به من که لبخند می زدم انداخت و رو به آرام گفت: چون حرف بدیه.
آرام: پس چرا فرهاد گفت؟ یعنی اونم کار بدی کرده؟!
آرشام: حساب دایی فرهادتم بعدا می رسم.
آرام: یعنی می زنیش؟!
آرشام خندش گرفته بود، ولی بازم سعی داشت جدی باشه: نه بابایی کاریش ندارم.
و به شوخی رو به من گفت: این داداش جنابعالی هنوزم قرار نیست دست از سر من یکی برداره، نه؟!
خندیدم و گفتم: آخه خبر داره آرام همه رو میاد بهت گزارش می کنه، این جوری خواست شوخی کنه.
سرشو تکون داد و نگاهشو به بشقابش دوخت: فقط دستم به این خان داداش شما برسه، اون وقت ...
آرام: اون وقت چی بابایی؟! می زنیش؟!
آرشام که دیگه سخت می تونست جلوی خندشو بگیره گونه ی آرامو ناز کرد و گفت: نه بابایی تو چه کار به کتک خوردن داییت داری؟ مگه تا حالا دیدی بزنمش؟!
آرام سرشو انداخت بالا و گفت: نه، ولی فرهاد گفت بهت نگم؛ چون اگه بهت بگم می ری می زنیش!
هر دومون زدیم زیر خنده.
آرشام: نترس دخترم کاری باهاش ندارم؛ حالا غذاتو بخور.
آرام با لبخند قاشق کوچولوشو گذاشت دهنش و به من و آرشام نگاه کرد. تازه رفته بود تو چهار سال. با وجود شیطنتا و شیرین زبونیاش خونه هیچ وقت ساکت نبود و آرشام هیچ وقت اخم نمی کرد.
هر سه آخر هفته ها می رفتیم پارک. روزای جمعه متعلق به آرام بود و اینو آرشام تو خونه باب کرده بود. آرام هم چه کیفی می کرد از این همه توجه پدرش!
آرشام: می دونستی من اون روز صدای تو و فرهادو ضبط کرده بودم؟!
با تعجب نگاهش کردم: کِی؟!
- همون روزی که فرهاد اومده بود ویلا تا باهات حرف بزنه، یادت اومد؟!
با چشمای گرد شده نگاهش کردم: جدی جدی تو صدای ما رو ضبط کردی؟!
سرشو تکون داد: بعد از اینکه گوش کردم خردش کردم؛ حتی حاضر نبودم نگهش دارم.
خندیدم. از آرشامی که من می شناختم این کارا بعید نبود، پس جای تعجب نداشت.
- از خالت و بچه هاش تو کیش خبر نداری؟! دیگه زنگم نزدن.
- چرا اتفاقا برگشتن دوبی؛ خودمم تازه دیروز فهمیدم.
- چه بی سر و صدا!
شونشو انداخت بالا که نمی دونم.
یک سالی می شد که باهاشون آشنا شده بودم. با اینکه رفت و آمد نداشتیم، ولی آرشام دورا دور سراغشونو می گرفت.
سال ها پیش شوهرش در اثر اعتیاد شدید فوت شده بود. زن کم حرفی بود و حالا هم که آرشام می گفت همراه بچه هاش برگشتن دوبی.
سالگرد ازدواجمون و هیچ وقت فراموش نمی کنم؛ همون شبی که من به قول آرشام حرفمو به کرسی نشوندم و گفتم باید مهریمو تغییر بدی و همونی شد که خودم می خواستم. مهر من عشق شوهرم بود، یعنی اصلی ترین جزء مهریم. آرشام اون شب یه جشن بزرگ تو یکی از سالنای شهر گرفت. قصدم این بود معمولی باشه، ولی آرشام واقعا سوپرایزم کرد که واسه غافلگیر کردن من، پری و امیر و فرهاد هم بهش کمک کرده بودن. زمانی که خودش اومد دم در آرایشگاه دنبالم؛ با دیدن تیپش سر شوق اومدم. مثل همیشه جذاب و خوش پوش!
بعد از اون مسیری که برام آشنا نبود، هر چی هم ازش می پرسیدم کجا داریم می ریم؟! می گفت صبر کن به وقتش می فهمی! همه چیز اون شب رویایی بود. درسته ما هیچ وقت نتونستیم مثل بقیه ی زن و شوهرا شب اول ازدواجمون رو جشن بگیریم، ولی آرشام تو سالگردش جبران کرد؛ گرچه حتی توقعشم نداشتم!
خدا به امیر و پری یه پسر ناز و خوشگل داد که اسمشو گذاشتن آرتام! هم اسم برادر امیر، یه کوچولوی ناز و شیرین.
بالاخره آرشامو راضی کردم تا با بیتا حرف بزنم. همه ی حرفش همین بود که اون موقع می گفتم نه؛ چون وضعیتتو می دیدم و دوست نداشتم خودتو تو این کارا دخیل کنی، ولی الان دیگه فرق داشت و می دونستم منظورش به فرهاد بود!
یک سالی می شد که فرهاد و بیتا با هم ازدواج کردن و هر بار که خوشحالی و عشق رو توی چشماشون می بینم منم از خوشبختیشون شاد می شم. هر دوشون لیاقت این خوشبختی رو داشتن.
من و آرشام مثل همه ی زن و شوهرا گاهی بحثمون می شه، گاهی کل کل می کنیم، گاهی غمگین می شیم و گاهی هم با یه لبخند غمو از تو دلامون بیرون می کنیم؛ ولی دیگه هیچ کدوم قهر نمی کنیم. شاید دلخور بشیم، ولی تموم نمکش به آشتی بعدشه و شیرینی زندگیمون عشقیه که هنوزم با گرما و نورش قلبای پر از احساسمونو روشن نگه داشته. همین عشق، همین علاقه؛ همین مهربونی و وفا و صداقته بینمون که کانون خانوادمون رو گرم و همیشه پا برجا حفظ کرده!
آخر شب، بعد از اینکه آرامو خوابوندم سر جاش برگشتم تو اتاق خودمون. آرشام نشسته بود روی صندلی و کتاب می خوند. با دیدن رمانم تو دستاش لبخند زدم. از دو شب پیش شروع کرده بود. نگاهم واسه چند ثانیه رو جلدش ثابت موند؛ روی اسم کتاب، «گناهکار»!
- هنوز تمومش نکردی؟!
نگاهم کرد و با لبخند کم رنگی دست چپشو باز کرد. رفتم سمتش دستشو گرفت و زیر گوشم زمزمه کرد: باور داری که هیچ کدوم از این حوادث تو زندگی ما اتفاقی نیست؟!
سکوت کردم.
ادامه داد: حتی اون برخورد اول تو خیابون، تو مطبق، تو مهمونی شایان ... تو رو خدا وسیله کرده بود برای باز داشتن من از گناهانم، برای پیدا کردن راهی که سال ها گمش کرده بودم و برای برگردوندن من به خودم. تو وسیله بودی دلارام! از همون اول، از همون برخورد اول به این باور رسیدم که هیچی تو این دنیا اتفاقی نیست؛ چون یکی هست که این اتفاقاتو کنترل کنه و بدونه که داره چکار می کنه. زندگی ما مثل بازی جورچین بود. چیدیم و چیدیم و چیدیم تا رسیدیم به اینجا!
سرمو به سرش تکیه دادم: من، تو و همه ی آدمای این دنیا یه جور وسیله ایم. یکی برای پیوند دادن و دیگری برای از هم گستن.
آرشام: و تو پیوند دادی!
- تو هم زندگیم، خوشبختیم و همه ی اون چیزایی رو که یه روز ارزوشونو داشتم، بهم دادی.
نگاه هر دومون به صفحه ی آخر کتاب بود؛ مکالمات پایانی آرشام و دلارام. مکالمات مربوط به دلارامو من می خوندم و مربوط به آرشامو هم خودش زمزمه وار زیر گوشم نجوا می کرد.
دلارام: دوری و جدایی!
آرشام: تلخی و ناکامی!
دلارام: غم و شادی!
آرشام: فراز و نشیب زندگی!
دلارام: گریه و لبخند!
آرشام: همه و همه رو پشت سر گذاشتیم.
دلارام: دیگه قرار نیست به گذشته، به اون روزهای پر گلایه برگردیم.
آرشام: درد دیدیم، درد کشیدیم و رنج زمانه رو به جون خریدیم.
دلارام: آدم بده ی قصه شدیم، آدم خوبه ی قصه هم شدیم. عاشق شدیم، اما رسوا نشدیم پیش خدا، چرا؟ اما ...
آرشام: اما باز هم موندیم و به عشق هم زندگی کردیم؛ زندگی کردیم تا به آرامش برسیم.
دلارام: هنوزم صدای پر نبض تپش های قلبامون رو به رخ می کشیم.
آرشام: به رخ هر کی که عاشقه!
دلارام: می مونیم و هر لحظه از زندگیمونو از این احساس پاک غنی می کنیم.
آرشام: چون خدا همیشه هست.
دلارام: با بودنش تنهایی بین ما جایی نداره؛ ما پاکیم.
آرشام: هر دو بدون گناه!
دلارام: بدون غرور!
آرشام: بدون غرور!
دلارام: : دختری سرشار از احساس پاک آرامش.
آرشام: مردی با قلبی از جنس شیشه که می تونه بشکنه، اما شفاف.
دلارام: و یه حس ...
آرشام: و یه حس ...
دلارام: یه حس ناب!
آرشام: حسی که از خاطرها پاک نشه.
دلارام: یه حس تکرار نشدنی.
آرشام: و این یه پایان، یه پایان برای آغاز یه زندگی عاری از گناه!
دلارام: دیگه هیچ کس گناهکار نیست، چون ...
آرشام و دلارام : دوست داشتنت گناه باشد یا که اشتباه، گناه می کنم تو را حتی به اشتباه!پـــایـــان
نویسنــده: fereshteh27
چهارم مرداد ماه نود و دو
صفحه 20 از 20: « پیشین 1 2 3 ... 18 19