ارسالها: 23330
#1,221
Posted: 24 May 2014 17:24
فرمان میلان
قرمان میلان به نامهٔ امضا شده توسط کنستانتین یکم و لیسینیوس در سال ۳۱۳ میلادی گفته میشود. در این نامه دین مسیحیت در امپراتوری روم آزاد اعلام شدهاست. این فرمان مدت کمی بعد از آخرین و شدیدترین آزار و اذیت مسیحیان در روم صادر شد.
در زمان صدور این فرمان در سال ۳۱۳ میلادی کنستانتین کبیر بر بخش غربی امپراتوری روم و لیسینیوس بر بخش شرقی امپراتوری روم حکمرانی میکردند. این فرمان در میلان و در طی جشن ازدواج لیسینیوس با ناخواهری کوچکتر کنستانتین کبیر امضاء شد. از این فرمان دو نسخه یکی به زبان لاتین و دیگری به زبان یونانی موجود است.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#1,222
Posted: 24 May 2014 17:27
نفرین محو یادبود
تصویری از خاندان سوران به همراه سپتیموس سوروس، همسرش جولیا دومنا، کاراکالا، و گتا. تصویر گتا به دلیل نفرین محو یادبودی که برادرش بر ضدش اجرا کرد، پاک شده است.
نفرین محو یادبود (از واژه لاتین Damnatio memoriae به معنای "محکومیت یاد و یادگار") عملی است که در آن تصمیم به محو شخصیتی حقیقی در تاریخ گرفته میشود تا نام و یاد او در روزگار محو شود. این شیوه در روم باستان روشی برای سلب احترام از کسی بوده که از سوی سنای روم به عنوان خائن یا آورنده لکه ننگ برای امپراتوری روم معرفی میشده.
نفرین محو یادگار در روم باستان به منظور از میان بردن یاد و خاطره یک شخص در اذهان همگانی و تحریم او به کار برده میشده. در این صورت با نابودی یادگارهای او چنین فرض میشده که آن کس هرگز وجود نداشته و شهروند جامعه روم نبوده؛ جامعهای که در آن شخصیت اجتماعی، آبرو، و محترم دانسته شدن توسط مردم از اصول مهم در زندگی به شمار میرفته.
این رسم اغلب برای بزرگان و امپراتوران پس از مرگشان اجرا میشده. اگر سنا یا امپراتور پسین از کارهای شخص ناراضی میبودند، احتمال داشت که این محو اعمال شود، داراییهای کس ضبط، تصاویر او پاک، و تندیسهای او خراشیده شوند.
از جمله کسانی که در روم باستان به دلیل نفرین محو یادگار اعمال شده توسط سنا به صورت قانونی و یا اعمال شده توسط کس یا کسانی در قدرت و به صورت محدود و ناکامل، آثار و نشانههایشان پاک شدند میتوان به افراد زیر اشاره کرد:
- سجانوس که در سال ۳۱ میلادی بر ضد تیبریوس نیرنگ کرد.
- دومیتیان که مرگ خشونتبارش به فرمانروایی دودمان فلاویان پایان داد.
- پوبلیوس سپتیموس گتا که یادگارانش به صورت آشکار در روم توسط برادرش کاراکالا و در پی کشتهشدنش توسط او در ۲۱۱ نابود شدند.
- ماکسیمیان امپراتور روم که در ۳۱۱ به دست کنستانتین بزرگ گرفتار شد و از سوی او ناچار به انجام خودکشی شد.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#1,223
Posted: 24 May 2014 17:34
جنگهای ایران و روم
جنگهای ایران و روم رشته جنگهایی است که از سال ۵۴ پیش از میلاد∗ با یورش اسکندر سیاستمدار و سردار رومی به ایران در زمان پادشاهی فرهاد سوم اشکانی آغاز و تا پایان دوران ساسانیان ادامه یافت.
پیش زمینه
در تاریخ خاور نزدیک پادشاهی سنتروک، شاه اشکانی، همزمان با آغاز جنگهای میان ایران و کشور روم است. این دو قدرت هدفهای متفاوتی داشتند. در حالی که روم آشکارا میخواست خاور را تسخیر کند و آن را به استان خود تبدیل نماید و ثروتهای آن را به یغما ببرد، ∗ برنامه ایرانیان بسیار فروتنانهتر و چیزی جز بازسازی شاهنشاهی هخامنشی نبود.∗ پادشاهی سنتروک (سیناتروس) همزمان با رویدادهای مهمی بود که در ارمنستان و آسیای صغیر رخ دادند. قدرت تیگران دوم (بزرگ) شاه ارمنستان رو به افزایش بود او نفوذ خود را تا قلمروی دست نشاندگان پارتیان همچون اُسروئن، گوردی ین و ماد آتروپات (آذربایجان کنوی) گسترش داد، ماد را تاراج نمود و تا سوریه و فینیقیه پیش راند؛ و قلمروه ارمنستان را به نهایت گسترش خود درتاریخ رسانداو حتی بر خود نامواره «شاهنشاه» نهاد. اما هم زمان با فعالیت های تیگران رویدادی که خاور را تکان داد آغاز جنگ روم با مهرداد ششم (اوپاتور) شاه پونت (بخش شمالی آسیای صغیر)و همپیمان تیگران بود. در پی جنگ و پس از شکست قطعی این دو شاه، قلمرو روم به طرز خطرناکی به آستانه مرز دولت اشکانی در بین النهرین رسید. در این جنگ دو طرف کوشیدند پای پارتیان را به نفع خود و به ضرر طرف مقابل به نبرد بکشانند، اما سنتروک خودداری ورزید. پس از مرگ سنتروک پسرش فرهاد سوم همزمان با سومین جنگ میان روم و مهرداد ششم و تیگران به پادشاهی رسید. مهرداد و تیگران کوشیدند فرهاد را به سوی خود بکشانند، تیگران پیشنهاد پس دادن «هفتاد دره» و سرزمینهایی که ارمنستان در شمال بین النهرین را که از ایران گرفته بود داد و کوشید پشتیبانی فرهاد را بدست آورد اما با پیروزی سپاه روم به فرماندهی لیسینیوس لوکولوس در نبرد تیگرانوسرت بر تیگران گفتگوها بی نتیجه ماندند. از دیگر سوی نیز گفتگوهای لوکولوس با فرهاد بی نتیجه ماند زیرا فرهاد پیشنهاد اتحاد با روم را نپذیرفت. با این حال روابط دو کشور مسالمت آمیز بود تا آنکه با ستیز میان تیگران جوان و پدرش و گریختن پسر نزد فرهاد وضع پیچیده شد. فرهاد به پشتیبانی از پسر به ارمنستان لشکر کشید اما کار به جایی نبرد و تنها به تیگران جوان اجازه داد آرتاکسات را محاصره کند، ولی پسر از پدر شکست خورد و نزد پومپئوس سردار رومی گریخت. این رویدادها روابط ایران و روم را تیره ساخت. پومپئوس لقب «شاهنشاه» فرهاد را نپذیرفت و او را شاه خطاب کرد. همچنین به وعدههای پیشین خود مبنی بر حق فرهاد بر سرزمینهای وعده داده شده تیگران بزرگ را نپذیرفت و سپاهی برای راندن ایرانیان از آن نواحی گسیل کرد. در پایان نیز با تحمیل یک کمیسیون آشتی حل اختلافات زمینی، پارتها دریافتند که جز آدیابن چیزی نصیبشان نشده. درگیریهای درونی به فرهاد فرصت ادامه کار را نداد چه بر اثر این درگیریها به دست پسرانش اُرُد دوم و مهرداد سوم کشته شد. اُرُد پس از مدتی جنگ و گریز با برادر و شکست دادن و کشتن وی به شاهی رسید.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#1,224
Posted: 24 May 2014 17:36
آغاز نبرد
در سال ۵۴ پیش از میلاد لیسینیوس کراسوس یکی از سه عضو حکومت سه نفره روم (تریوم ویراتوس) که در آن زمان فرماندار سوریه بود برای عقب نماندن از دو عضو دیگر حکومت (پمپئوس و یولیوس سزار) و بدون اعلام جنگ از رود فرات گذشت، وی در آغاز به موفقیتهایی دست یافت. وی زمستان سال ۵۳/۵۴ پیش از میلاد به سوریه بازگشت و گروهانهایی را برای پاسداری از سرزمینهای اشغال شده بین النهرین باقی گذاشت. او دوباره در بهار سال ۵۳ پیش از میلاد بدون توجه به اندرزهای آرتاواز شاه ارمنستان مبنی بر پیشروی نکردن در سرزمینهای هموار بینالنهرین بدان سوی به حرکت درآمد. اُرُد خود با بخشی از سپاه یک پست دیده بانی را در ارمنستان گرفت و وظیفه رویارویی با کراسوس را بر دوش سورنا نهاد. سرانجام دو سپاه در حرّان (کارهه) به هم رسیدند. نتیجه نبرد حران برای رومیان فاجعه بار بود چرا که ایرانیان با بهره جستن از شگردهای گوناگون جنگی خود سپاه روم را نابود ساختند.∗ در پی این پیروزی و خلأ قدرت روم در آسیای صغیر و سوریه سپاه ایران به فرماندهی پاکور پسر اُرُد به این سرزمینها یورش بردند. سواران پارتی تا کیلیکیه و سوریه پیش راندند ∗ و باروهای شهر انطاکیه را تسخیر نمودند هرچند به محاصره شهر نپرداختند و به تاراج پیرامون آن بسنده کردند. شکستی که بخشی از سپاه ایران در آنتیگونه متحمل شدند و بی عملی پاکور وقفهای بود که رومیان از آن بهره جستند و به کمک سوریه شتافتند. شایع شد که قرار است اُرُد با بخشی از سپاه خویش به سوریه بتازد. به هر روی رومیان توانستند این خطر را دور کنند زیرا اوروناداپات شَهرَب بینالنهرین را که به اُرد تمایل داشت به سمت خویش کشیدند و محرمانه پاکور را نامزد پادشاهی نمودند∗. در نتیجه اُرد پاکور را فراخواند و ایرانیان به این سوی فرات بازگشتند. شعله ور شدن جنگهای داخلی روم میان جمهوری خواهان و طرفداران امپراتوری اُرد را به فکر اقدامی تهاجمی انداخت. رویدادی که اجرای این برنامه ر آسان نمود آمدن لابیِنوس یکی از پیکهای جمهوری خواهان برای درخواست کمک بود.∗دربهار سال ۴۰ پیش از میلاد سپاه ایران به فرماندهی پاکور و لابیِنوس از فرات گذشت و پس از دو نبرد سخت که سواران پارت به برکت شگردهای جنگی خود پیروز شدند، سوریه را تسخیر نمودند. ارتش ایران پس از پیروزی به دو بخش تقسیم شد. لابیِنوس با بخشی از سپاه به آسیای صغیر رفت و بخش بزرگی از آنجا را گرفت اما پاکور رفت. سپاه جنوب نیز خود به دو بخش تقسیم شد یکی به فرماندهی پاکور و دیگری به فرماندهی بَرزَفان. پاکور شهرهای فنیقیه و یهودیه را تسخیر کرد غیر از شهر صور که پایداری نمود. پارتیان آنگاه مالخوس شاه ناتابیان را فرمانبردار خود ساختند. بدین سان پارتیان در مدتی کوتاه بر سراسر روم خاوری (جز مصر) چیره گشتند. اما رومیان بیکار ننشستند و با توجه به برتری منابع نیروی انسانی خود (سپاه ایران را در حدود پنجاه هزار نفر برآورد کردهاند) ∗ کوشیدند تا سرزمینهای از دست رفته را بازیابند، پس آنتونیوس سپاهی به فرماندهی سردار با کفایت رومی ون تیدیوس باسوس به خاور گسیل داشت. نخست در سال ۳۹ پیش از میلاد ون تیدیوس باسوس در آسیای صغیر لابیِنوس را غافلگیر نمود و شکست داد، لابیِنوس دستگیر و اعدام شد. سپس با شکست یگانهای پارتیای که در راههای ورودی سوریه گماشته شده بودند به سوریه راه یافت و سوریه، فنیقیه و یهودیه را بازپس گرفت. سال بعد پاکور برای گشودن دوباره این سرزمینها بخت خود را آزمود اما قاطعانه در نبرد گین داروس شکست خورد و در نتیجه فرات دوباره مرز دو امپراتوری شد. "در یکی از جنگهای ارد دوم اشکانی ۱۰۰۰ شتر تیر سربازان را حمل میکردند و رومیها که از مهارت پارت ها در سواری و تیرانرازی بی خبر بودند شکست سختی خوردند."
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#1,225
Posted: 24 May 2014 17:39
نبرد بر سر ارمنستان
با ناکام ماندن سیاستهای اشکانیان در سوریه و آسیای صغیر، آنان توجه خود را به گستردن نفوذ خود در ارمنستان معطوف ساختند، جنگی یک صد ساله در حال پدید آمدن بود. فرهاد چهارم جانشین اُرد فرمانروایی سنگدل بود چنانکه پدر، برادران و پسر تازه بالغ خود را کشت، این امر موجب گریختن بسیاری از بزرگان پارت به بیرون از کشور شد، یکی از این بزرگان به نام مونائز (که سرداری نابغه بود به آنتونیوس امپراتور روم پناه برد و او نیز چند شهر سوریه را در اختیار مونائز گذاشت. آغازگر جنگ تازه آنتونیوس بود که از آشتی مونائز با فرهاد چهارم غافلگیر شد و از مونائز خواست پس از بازگشت به ایران فرهاد را راضی کند تا پرچمها و اسیران رومی نبرد حران (کارهه) را باز پس دهد. هنگامی که این پیشنهاد رد شد، آنتونیوس با یک سپاه بزرگ یکصد هزار نفری به سوی ایران رهسپار شد. او برخلاف کراسوس با توجه به اندرز آرتاواز ∗ شاه ارمنستان که ظاهراً جانب او را گرفته بود تصمیم گرفت به ماد آتروپات که منطقهای کوهستانی و از یورش سوارانی پارتی در امان بود یورش برد، اما خطایی بزرگ کرد و ارتش خود را دو بخش نمود. خود با سپاه بزرگ تر پیش افتاد و همه تدارکات و دستگاههای جنگی و دژکوب را با دو لژیون مامور کرد تا آهسته تر از پس او بیایند. فرهاد به محض آگاهی یافتن از حرکت آنتونیوس با شتاب راهی ماد آتروپات شد، آنجا نیز دریافت که رومیان دو دسته شدهاند و چون میدانست محاصره فراسپه (تختگاه ماد) بدون دژکوب به درازا خواهد کشید به دسته دوم یورش برد و پس از نابودی دو لژیون همه تدارکات و جنگ افزارهای محاصره را نابود کرد. آتاواز شاه ارمنستان نیز دریافت که با این شرایط شکست رومیان حتمی است پس یا متحدانش به سپاه ایران پیوست. آنتونیوس در وضع دشواری گرفتار شده بود، پارتیان سپاه روم را محاصره کردند و راه رسیدن مواد خوراکی را بر او بستند تا وادارش کنند نیروهای مهمی را از خود جدا کند، گشتیهای فرهاد نیز از ناتوانی دشمن بهره میجستند و به آن آسیب میرساندند. آنتونیوس پس از آنکه دو بار بیهوده درخواست کرد پرچمها و اسرای رومی را بازپس دهند، با نزدیک شدن زمستان تصمیم به عقب نشینی گرفت. سرانجام ۲۷ روز پس از ترک فراسپه و با از دست دادن یک سوم سپاهش به رود ارس در مرز ماد و ارمنستان رسید و از آنجا نیز با از دست دادن هشت هزار نفر از سربازانش خود را به سوریه رساند. بدین سان لشکر کشی روم بدون دست یافتن به هدفی به شکست انجامید. فرهاد نیز نخست ماد آتروپات را تسخیر نمود و به ایران پیوست و سپس ارمنستان را گرفت و آن را به عنوان کشوری دست نشانده تحویل آرتاکسس داد. رومیان در سال ۲۰ پیش از میلاد برای پاک کردن ننگ شکست حران (کارهه) و محاصره فراسپه دوباره دست به لشکر کشی بر ضد ایران زدند این بار اُکتاویانوس امپراتور جدید روم خود رهسپار سوریه شد و پسر خوانده اش تیبریوس به ارمنستان یورش برد و این کشور دوباره به چنگ رومیان افتاد. فرهاد که دید از دو سو مورد یورش قرار گرفته تصمیم گرفت ریشه فتنه را بخشکاند پس موافقت نمود تا پرچمها و اسیران به تیبریوس باز گردانده شوند.
بلاش یکم (۵۱ تا ۷۹ میلادی) در سال ۵۴ میلادی پس از درگیریهای فراوان برادر کوچک خود تیرداد را به پادشاهی ارمنستان رساند، این امر باعث برانگیختن خشم نرون امپراتور روم شد، پس سردار خود دومیتیوس کوربولون را مامور اقدام نظامی علیه پارتیان نمود. نبرد در سال ۵۸ میلادی آغاز شد اما تیرداد با ترفندهای ماهرانه همه یورشهای را خنثی نمود و در نتیجه کوربولون پیشنهاد گفتگو داد که به جایی نرسید. در واکنش رومیان در سه ستون وارد ارمنستان شدند و شهر آرتاکسات و سال بعد تیگرانوسرت را تصرف کردند، تیرداد کوشید از راه ماد آتروپات به ارمنستان بتازد اما به دلیل کمبود نیرو راه به جایی نبرد؛ رومیان تیگران نوه آرکلائوس واپسین شاه کاپادوکیه را بر تخت ارمنستان نشاندند. ∗ تیگران بی گمان به سفارش روم به آدیابن که تیول پارتیان بود تاخت و این کار بلاش یکم را وادار به مداخله کرد. بلاش از سه سو دست به یورش زد: یورش به ارمنستان و آدیابن به فرماندهی تیرداد و دیگر فرماندهانش و به سوریه با سپاهی بزرگ به فرماندهی خودش. رومیان در محاصره افتادند و کار به گفتگو کشید، شرایطی که ایرانیان بر رومیان تحمیل کردند بسیار سخت و خوار کننده بود و در عوض ایرانیان به کامیابی ای شگرف دست یافتند. ∗ در نتیجه قرار بر این شد که شاه ارمنستان از دودمان اشکانیان باشد ولی تاجش را از دست امراتور روم بگیرد اما بلاش پیش از آنکه نرون تاج بر سر تیرداد شاه ارمنستان بگذارد خود در آیینی رسمی در برابر بزرگان پارت، ماد و ارمنستان بر سر او تاج گذاشت ∗ و آنگاه او را برای گرفتن تاج به روم فرستاد. بدین ترتیب ارمنستان بخشی از شاهنشاهی اشکانی شد.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#1,226
Posted: 24 May 2014 17:42
شاهنشاهی اشکانی در وضع دفاعی
در ۱۱۴ میلادی ترایانوس امپراتور روم به بهانه اینکه خسرو اشکانی پارتاماسیس پسر دوم پاکور را بدون جلب توافق روم به پادشاهی ارمنستان رساند، با سپاهی در حدود یکصد هزار نفر به ارمنستان یورش برد ∗. خسرو با توجه به برتری عددی رومیان (باید توجه داشت که در آن زمان دو نفر دیگر نیز در ایران مدعی پادشاهی بودند) به جنگ منظم تن نداد. ترایانوس بدون مقاومتی ارمنستان را گرفت و تبدیل به ایالتی رومی نمود سپس در ۱۱۵ وارد شمال بین النهرین شد و شهرهای نصیبین و اِدس را بدون نبرد تسخیر نمود و تبدیل به ایالتی رومی ساخت و سپس در امتداد جنوب پیش رفت و شهر تیسفون را اشغال نمود و بر خود لقب «فاتح پاتیان» ∗ نهاد. آن گاه با کشتی از دجله تا خلیج فارس رفت و شهرهای خاراسن و خاراکس اسپاسینو را تسخیر نمود و به بابل باز گشت اما دریافت که خسرو در بسیاری از سرزمینهای تسخیر شده دست به ضد حمله زدهاست. وضع رومیان با شورش یهودیان از سیرناییک (برقه در لیبی) تا خاورمیانه بدتر شد. سرانجام نیز خسرو با یورش همه جانبه∗ در سه جبهه ماد، فرات و سلوکیه رومیان را پس راند. دور تازه جنگ در زمان پادشاهی بلاش چهارم (۱۴۸/۱۴۹ تا ۱۹۳ میلادی) و با یورش ایران و تسخیر همزمان ارمنستان و سوریه آغاز شد. در واکنش مارکوس اورلیوس امپراتور روم در سال ۱۶۲ میلادی سپاه بزرگی به فرماندهی آویدیوس کاسیوس به خاور گسیل داشت، این سپاه نخست ارمنستان را گرفت و آنگاه آدیابن و اوسروئن را تسخیر نمود، آنگاه سوریه را از پارتیان باز پس گرفت و سپس سلوکیه و تیسفون را تسخیر نمود اما با شیوع ناگهانی طاعون، سپاه روم وادار به عقب نشینی شد. در ۱۹۷ میلادی رومیان به فرماندهی امپراتور سپتیموس سوروس به ایران لشکر کشید. وی نیروهای خود را به دو بخش تقسیم نمود بخشی از کنار کرانه فرات و بخشی درون قایقها به پیشروی پرداختند و نخست سلوکیه و بابل و سپس با پیکارهای سخت تیسفون را (احتمالاً در ۱۹۸ اواخر میلادی) تسخیر کردند. اما بر اثر کمبود آذوقه و یا یورشهای پارتیان برای از میان بردن آذوقه و تدارکات رومیان، ایشان دست به عقب نشینی زدند و تقریباً همه سرزمینهای اشغالی را بازپس دادند. کاراکالا امپراتور تازه روم طرحهای گسترش خواهانهای درباره خاور داشت. وی در نظر داشت با حذف متحدان اشکانیان آنها را ناتوان نموده و شکست دهد. وی نخست در ۲۱۳/۲۱۴ میلادی پادشاهان اوسروئن و ارمنستان را به روم دعوت نمود و سپس هر دو را زندانی کرد، آنگاه به این سرزمینهایشان تاخت، اوسروئن را به آسانی تسخیر نمود ولی ارمنیان در برابرشان ایستادگی کردند، کارکالا که میخواست کار اشکانیان را یکسره کند در ۲۱۶ میلادی به آدیابن یورش بردند و تا اربیل (آربل) پیش راندند و به گورهای پادشاهی بی حرمتی کردند سپس به سوی آشور پیشروی نمودند. اردوان چهارم در بهار ۲۱۷ میلادی با سپاهی بزرگ در شمال بین النهرین دست به ضد حمله زد اما نیروهای اصلی با هم درگیر نشدند زیرا خود کاراکالا کشته شد و جانشینش ماکرینوس میخواست هر چه زودتر به جنگ پایان دهد، گفتگوهای صلح آغاز شد که کار به جایی نبرد پس در ۲۱۸ میلادی در نزدیکیهای نصیبین جنگ به مدت سه روز میان سپاه ایران و روم در گرفت که منجر به پیروزی ایران شد و رومیان وادار به پرداخت ۲۰۰میلیون سیسرون یا ۵۰ میلیون دینار غرامت به ایران شدند.∗.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#1,227
Posted: 24 May 2014 17:43
پروکوپیوس و تاریخ جنگها
یکی از مهمترین منابع تاریخ ساسانیان، به ویژه تاریخ جنگهای ایران و روم، کتاب تاریخ جنگها اثر پروکوپیوس مورخ مشهور رومی است که کتاب اول و دوم این اثر به روابط شاهنشاهی ساسانی و امپراتوری روم شرقی و زد و خوردهای میان آن دو قدرت میپردازد. مزیت مهم این اثر این است که پروکوپیوس، مشاور قضایی و منشی مخصوص بلیساریوس شرح رویدادها را آنچنان که اتفاق افتاده و خود به چشم دیده است، ضبط کرده و سعی او بر این بوده که اصل بیطرفی و بیغرضی را در بازگو کردن وقایع رعایت کند.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#1,228
Posted: 24 May 2014 17:46
فهرست نبردها
- نبرد حران
- جنگ ۶۳-۵۸
- لشکرکشی تراژان
- نبرد تیسفون (۱۶۵)
- نبرد تیسفون (۱۹۸)
- نبرد نیسیبیس
- نبرد راسائنا
- نبرد میسیچه
- نبرد بربلیسوس
- نبرد ادسا
- نبرد سینگارا
- محاصره امد
- نبرد تیسفون (۳۶۳)
- نبرد سامرا
- جنگ اناستازین
- جنگ ایبریا:۱-نبرد دارا ۲-نبرد نیسیبیس (۵۳۰) ۳-نبرد کلینیکوم
- جنگ لازیک
- جنگ ۵۹۱-۵۷
- نبرد انتویچ
- محاصره اورشلیم
- محاصره اسکندریه
- محاصره چالسدون
- نبرد ایسوس (۶۲۲)
- نبرد سرسوس
- محاصره قسطنطنیه
- نبرد نینوا
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#1,229
Posted: 24 May 2014 17:51
نبرد حران
نقشه از عملیات نظامی مارکوس لیسینیوس کراسوس.
جنگ حران (کاره)، در منطقهای در شمال میانرودان (بینالنهرین) بین اورفه و راسالعین بین سپاه ایران و روم رخ داد و با شکست سپاه روم به پایان رسید. در ۶ می (۱۶ اردیبهشت) سال ۵۳ پیش از میلاد، سپاه کراسوس سردار رومی، با سپاه سورنا سردار اشکانی (پارتی)که از اهالی سیستان و فرمانروای آن بود آماده نبرد با یکدیگر شدند و سرانجام در ۱۹ خرداد (۹ ژوئن) چنین سالی پس از یک نبرد خونین، کراسوس سردار رومی کشته شد. از آن زمان تا هفت صد سال بین دو ابرقدرت باستان یعنی روم و ایران اشکانی و ساسانی حالت جنگ و گاهی صلح برقرار بود. تاریخنگاران به سبب کثرت سالهای جنگ بین ایران و روم، این جنگ ها را جنگ های هفت صد ساله ایران و روم نامیده اند.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ویرایش شده توسط: sepanta_7
ارسالها: 23330
#1,230
Posted: 24 May 2014 17:52
انگیزهٔ نبرد
در آن دوران حکومت روم در دست سه «تریوم ویر» بود، یکی ژولیوس سزار، دومی پومپه و سومی کراسوس. سزار با شکست اقوام گل و پومپئوس نیز با پیروزیهای پیشین خود در بالکان توانسته بودند وجهه خود را ارتقا دهند، در نتیجه کراسوس که در آن زمان فرمانروای سوریه بود، کوشید تا بخت خود را با یورش بردن به پارتیان بیازماید. او با وجود مخالفت رُم و با در اختیار داشتن یک سپاه هفت لژیونی و نیرومند و بدون اعلام جنگ در سال ۵۴ پیش از میلاد از رود فرات گذشت. سپس پلی را که بر فرات بود، ویران کرد، زیرا داستانهایی در مورد جنگ و گریز سواران پارتی و رشادتهای آنان در سپاه روم پیچیده بود و آنها را در وحشت از پارتها فرو برده بود و کراسوس از فرار سربازانش بیم داشت. کراسوس در آغاز موفقیتهایی به دست آورد و ارتش به او لقب امپراتور داد. البته موفقیتهای او بیش از تاراج روستاها و آبادیهای بیپناه میانرودان چیز دیگری نبود. اُرد دوم فرستادهای نزد کراسوس فرستاد تا دربارهٔ این دشمنی از او توضیح بخواهد و وی مغرورانه پاسخ داد که جواب پارتیان را در سلوکیه خواهد داد. آنگاه فرستاده اُرد دوم پاسخ گفت: اگر در دست من مو می بینید، خاک سرزمین مرا هم خواهید دید. بدین ترتیب جنگ بین این دو ابر قدرت قطعی شد.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.