انجمن لوتی: عکس سکسی جدید، فیلم سکسی جدید، داستان سکسی
شعر و ادبیات
  
صفحه  صفحه 54 از 718:  « پیشین  1  ...  53  54  55  ...  717  718  پسین »

Saib Tabrizi | صائب تبریزی


زن

andishmand
 
غزل شماره ۵۲۷

نخل قد تو هم آغوش بلا کرد مرا
هوس زلف تو همدست صبا کرد مرا

خاک در دیده مقراض جدایی بادا!
که ازان حاشیه بزم جدا کرد مرا

عکس من خاک به چشم آینه را می پاشید
پرتو روی تو آیینه نما کرد مرا

بعد عمری که فلک بر سر انصاف آمد
همچو یوسف به لب چاه بها کرد مرا

چه عجب گر جگر نی بخراشد نفسم
بند از بند، فراق تو جدا کرد مرا

داشتم شکوه ز ایران، به تلافی گردون
در فرامشکده هند رها کرد مرا

چون به بستر بنهم پهلوی راحت صائب؟
غنچه خسبی، گره بند قبا کرد مرا
ناگهان رسیدی
و خوشبختی شیشه ی عطری بود
که از دستم افتاد
و در تمام زندگیم پخش شد!
     
  
زن

andishmand
 
غزل شماره ۵۲۸

سبک از عقل به یک رطل گران کرد مرا
صحبت پیر خرابات جوان کرد مرا

حلقه کعبه ازو نعل در آتش دارد
آن که سرگشته تر از ریگ روان کرد مرا

خانه بر دوش تر از ابر بهاران بودم
لنگر درد تو چون کوه گران کرد مرا

بسته بودم نظر از هر چه درین عالم هست
چشم عاشق نگه او نگران کرد مرا

گل روی سبد فصل بهاران بودم
آه بی برگ تر از نخل خزان کرد مرا

دو زبانی چو الف در دل من راه نداشت
غمزه موی شکافت دو زبان کرد مرا

من نه آنم که گران بر دل موری باشم
ناز در چشم تو چون خواب، گران کرد مرا

دل صد پاره و لخت جگر و دانه اشک
فارغ از نعمت الوان جهان کرد مرا

صائب افسردگی توبه درین فصل بهار
سرد هنگامه تر از فصل خزان کرد مرا
ناگهان رسیدی
و خوشبختی شیشه ی عطری بود
که از دستم افتاد
و در تمام زندگیم پخش شد!
     
  
زن

andishmand
 
غزل شماره ۵۲۹

نیم آن شعله که خاموش توان کرد مرا
یا ز فانوس، قباپوش توان کرد مرا

بیش ازان است فروغ دل نورانی من
کز فلک در ته سرپوش توان کرد مرا

خون من در جگر تیغ زند جوش نشاط
نیستم باده که بی جوش توان کرد مرا

صاف گردیده ام از درد علایق چندان
که به صد رغبت می، نوش توان کرد مرا

گوش تا گوش پرست از سخنم روی زمین
چه خیال است که خس پوش توان کرد مرا؟

شور من حق نمک بر همه دلها دارد
نیست ممکن که فراموش توان کرد مرا

هست چون بحر زهر موج مرا آغوشی
کی تهیدست ز آغوش توان کرد مرا؟

غیر آن خط بناگوش، درین دعویگاه
حلقه ای نیست که در گوش توان کرد مرا

نگزیده است مرا تلخی ایام چنان
که به تکلیف، قدح نوش توان کرد مرا

هر کمندی نکند صید مرا چون منصور
صید چون دار به آغوش توان کرد مرا

بس که صائب زده ام جوش ز رنگینی فکر
در قدح چون می سر جوش توان کرد مرا
ناگهان رسیدی
و خوشبختی شیشه ی عطری بود
که از دستم افتاد
و در تمام زندگیم پخش شد!
     
  ویرایش شده توسط: andishmand   
زن

andishmand
 
غزل شماره ۵۳۰

می کند وقت خوش از عمر برومند مرا
خونی وقت، بود خونی فرزند مرا

نخل تنهایی من میوه فراوان دارد
نیست چون بی ثمران حاجت پیوند مرا

بحر و کان در نظرم چشم ترست و لب خشک
رفته تا پای به گنج از دل خرسند مرا

تلخ و شیرین جهان در نظرم یکسان است
زهرچشم است گوارا چو شکرخند مرا

صد بیابان ز غزالان رم من در پیش است
همچو مجنون نتوان کرد نظربند مرا

نفس سرد، پر و بال شود آتش را
هست محتاج به بند آن که دهد پند مرا

دانه سوخته جز آه ندارد ثمری
نکند ابر گهربار برومند مرا

شادم از بی بری خویش درین باغ چو سرو
که به خاطر گرهی نیست ز پیوند مرا

نیست جز پاکی دامن گنهم چون مه مصر
کو عزیزی که برون آورد از بند مرا؟

دیده ام عاقبت اهل هنر را صائب
نتوان کرد به تعلیم هنرمند مرا
ناگهان رسیدی
و خوشبختی شیشه ی عطری بود
که از دستم افتاد
و در تمام زندگیم پخش شد!
     
  
زن

 
غزل ۵۳۱
ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺵ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﻣﺮﺍ
ﺧﻮﻧﯽ ﻭﻗﺖ، ﺑﻮﺩ ﺧﻮﻧﯽ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﺮﺍ


ﻧﺨﻞ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﻣﯿﻮﻩ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ
ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﺑﯽ ﺛﻤﺮﺍﻥ ﺣﺎﺟﺖ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﺮﺍ


ﺑﺤﺮ ﻭ ﮐﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﻡ ﭼﺸﻢ ﺗﺮﺳﺖ ﻭ ﻟﺐ ﺧﺸﮏ
ﺭﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﭘﺎﯼ ﺑﻪ ﮔﻨﺞ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﻣﺮﺍ


ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﻡ ﯾﮑﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﺯﻫﺮﭼﺸﻢ ﺍﺳﺖ ﮔﻮﺍﺭﺍ ﭼﻮ ﺷﮑﺮﺧﻨﺪ ﻣﺮﺍ


ﺻﺪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺯ ﻏﺰﺍﻻﻥ ﺭﻡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﭘﯿﺶ ﺍﺳﺖ
ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﻧﻈﺮﺑﻨﺪ ﻣﺮﺍ


ﻧﻔﺲ ﺳﺮﺩ، ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺷﻮﺩ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ
ﻫﺴﺖ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﻫﺪ ﭘﻨﺪ ﻣﺮﺍ


ﺩﺍﻧﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺟﺰ ﺁﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺛﻤﺮﯼ
ﻧﮑﻨﺪ ﺍﺑﺮ ﮔﻬﺮﺑﺎﺭ ﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﻣﺮﺍ


ﺷﺎﺩﻡ ﺍﺯ ﺑﯽ ﺑﺮﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺩﺭﯾﻦ ﺑﺎﻍ ﭼﻮ ﺳﺮﻭ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺯ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﺮﺍ


ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﭘﺎﮐﯽ ﺩﺍﻣﻦ ﮔﻨﻬﻢ ﭼﻮﻥ ﻣﻪ ﻣﺼﺮ
ﮐﻮ ﻋﺰﯾﺰﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﺯ ﺑﻨﺪ ﻣﺮﺍ؟


ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﻫﻨﺮ ﺭﺍ
ﺻﺎﺋﺐ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻣﺮﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۳۲
ﺗﺎ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺷﺪ ﻣﻄﻠﻊ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﻣﺮﺍ
ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺷﻮﺩ ﺧﯿﺮﻩ ﺯ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻣﺮﺍ


ﺑﯽ ﻧﺼﯿﺐ ﺍﺳﺖ ﺯ ﻣﻦ ﺩﯾﺪﻩ ﻇﺎﻫﺮﺑﯿﻨﺎﻥ
ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﯾﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺩﻝ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﺮﺍ


ﻫﺴﺖ ﺑﺮ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺩﯾﺪﻥ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭ ﮔﺮﺍﻥ
ﻭﺭﻧﻪ ﮐﻮﻩ ﻏﻢ ﺍﻭ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺑﺎﺭ ﻣﺮﺍ


ﺩﺭ ﺳﯿﻪ ﺭﻭﯾﯽ ﺍﺯﺍﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎ
ﮐﻪ ﺳﺮ ﺁﻣﺪ ﭼﻮ ﻗﻠﻢ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻣﺮﺍ


ﭼﻮﻥ ﮐﻨﻢ ﭘﯿﺶ ﻃﺒﯿﺒﺎﻥ ﺩﮔﺮ ﺩﺳﺖ ﺩﺭﺍﺯ؟
ﻧﺎﺯ ﻋﯿﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﺮﺍ


ﺍﺯ ﮐﻒ ﺩﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻣﻮﯼ ﺑﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ
ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﯼ ﮐﻤﺮ ﯾﺎﺭ ﻣﺮﺍ


ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺗﺮﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﺪﺑﯿﻦ ﻣﺮﺳﺎﺩ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﻠﻮﻩ ﮐﻨﺪ ﺗﺎﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﺮﺍ


ﺣﻠﻘﻪ ﺍﯼ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺻﺎﺋﺐ
ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﮔﺮ ﻧﺪﻫﺪ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﻣﺮﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
عزل ۵۳۳
ﺑﺮﺳﺎﻧﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﻗﺪﻡ ﯾﺎﺭ ﻣﺮﺍ
ﮐﻪ ﺭﺳﺎﻧﯿﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﺮﺍ


ﻭﻗﺖ ﻧﺎﺯﮎ ﺗﺮ ﺍﺯﺍﻥ ﻣﻮﯼ ﻣﯿﺎﻥ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺭﺣﻤﯽ ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺍﻓﮕﺎﺭ ﻣﺮﺍ


ﺯﺧﻤﯽ ﻏﯿﺮﺕ ﺧﺎﺭﻡ، ﺯ ﭼﻤﻦ ﺑﯿﺰﺍﺭﻡ
ﻣﯽ ﮔﺰﺩ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻞ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﺭﻣﺮﺍ


ﻋﻘﺪﻩ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻏﻨﭽﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺩﮔﺮﺳﺖ
ﻧﺎﺧﻦ ﮔﻞ ﻧﮕﺸﺎﯾﺪ ﮔﺮﻩ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﻣﺮﺍ


ﺷﮑﻮﻩ ﺍﺯ ﮐﻮﺗﻬﯽ ﺑﺨﺖ، ﮔﻞ ﺑﯽ ﺩﺭﺩﯼ ﺍﺳﺖ
ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﻧﯿﺶ ﺯ ﺧﺎﺭ ﺳﺮ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﺮﺍ


ﮔﻮﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻗﯿﻤﺖ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﯽ
ﻣﺒﺮ ﺍﯼ ﭼﺮﺥ ﻓﺮﻭﻣﺎﯾﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﺮﺍ


ﺑﻪ ﺳﻠﻢ ﺧﺎﮎ ﻣﺮﺍ ﭘﯿﺮ ﻣﻐﺎﻥ ﺧﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﺑﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻤﺎﺭ ﻣﺮﺍ؟


ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺻﺎﺋﺐ ﺍﺯ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻟﮕﯿﺮﻡ
ﮐﻪ ﻏﻢ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻧﺒﺮﺩ ﺧﻨﺪﻩ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﻣﺮﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۳۴
ﺍﺯ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻧﺸﻮﺩ ﻏﻨﭽﻪ ﺩﻝ ﺑﺎﺯ ﻣﺮﺍ
ﭘﻨﺠﻪ ﺳﺮﻭ ﺑﻮﺩ ﭼﻨﮕﻞ ﺷﻬﺒﺎﺯ ﻣﺮﺍ


ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﺎﻟﻪ ﺷﻨﯿﺪ ﺍﺯ ﮐﻒ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﻣﻦ
ﻧﺸﻮﺩ ﺳﻮﺧﺘﮕﯽ ﺳﺮﻣﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ


ﭘﺮﺩﻩ ﺳﺎﺯ ﺷﻮﺩ ﻧﻪ ﻓﻠﮏ ﺍﺯ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻦ
ﻧﺪﻫﺪ ﺳﺮﻣﻪ ﮔﺮ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﻓﺴﻮﻧﺴﺎﺯ ﻣﺮﺍ


ﺯﺣﻤﺖ ﺁﯾﻨﻪ ﻣﻦ ﻣﺪﻩ ﺍﯼ ﺭﻭﺷﻨﮕﺮ ﺩﻝ
ﺳﯿﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻨﺖ ﭘﺮﺩﺍﺯ ﻣﺮﺍ


ﺁﺧﺮﺍﻻﻣﺮ ﻋﻨﺎﻧﺪﺍﺭﯼ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ
ﺷﻬﺴﻮﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﻋﻨﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﺮﺍ


ﺩﻓﺘﺮ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮﺵ ﻃﻌﻤﻪ ﻣﻘﺮﺍﺽ ﺷﻮﺩ
ﺁﻥ ﮐﻪ ﺍﻓﮑﻨﺪ ﺯ ﺳﺮ ﺭﺷﺘﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ


ﺻﺒﺮ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﻢ ﺑﻨﺪﺩ
ﮐﺸﺶ ﺩﻝ ﮐﺸﺪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻭﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﺮﺍ


ﮔﻮﺵ ﺑﺮ ﺑﺎﻧﮓ ﻫﻢ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺻﺎﺋﺐ
ﺑﺲ ﺑﻮﺩ ﺯ ﺍﻫﻞ ﺳﺨﻦ ﺧﺎﻣﻪ ﻫﻢ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۳۵
ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮔﺮﻡ ﻃﻠﺐ ﺷﻌﻠﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ
ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ


ﺳﺮﻣﻪ ﺧﺎﻣﺸﯽ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻧﺎﻟﻪ ﺩﻭ ﺑﺎﻻ ﺯ ﻫﻢ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ


ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺗﻨﮕﺪﻝ ﺍﺯ ﻧﻘﺶ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ
ﮐﻪ ﻣﻪ ﻋﯿﺪ ﺑﻮﺩ ﭼﻨﮕﻞ ﺷﻬﺒﺎﺯ ﻣﺮﺍ


ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻣﺴﺖ ﻣﺮﺍ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﭼﻤﻦ
ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻧﻐﻤﻪ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﻣﺮﺍ


ﻣﻨﻢ ﺁﻥ ﺩﺍﯾﺮﻩ ﺑﯽ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺩﻭﻥ
ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭ ﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﺮﺍ


ﻧﺘﺮﺍﻭﺩ ﺯ ﻟﺒﻢ ﭼﻮﻥ ﻟﺐ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﺳﺨﻦ
ﻧﺸﻮﺩ ﺑﯽ ﺧﺒﺮﯼ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺭﺍﺯ ﻣﺮﺍ


ﺑﺎﺭ ﻣﻨﺖ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﻤﻊ ﺍﺳﺖ ﮔﺮﺍﻥ
ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﺳﺖ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮔﺰﺩ ﺍﺯ ﮔﺎﺯ ﻣﺮﺍ


ﺯﺩﻩ ﺍﻡ ﻣﻬﺮ ﺧﻤﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺧﻮﺩ ﺻﺎﺋﺐ
ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺮﻭﺍ ﺯ ﺳﺨﻦ ﭼﯿﻨﯽ ﻏﻤﺎﺯ ﻣﺮﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۳۶
ﭼﻮﻥ ﻣﯽ ﮐﻬﻨﻪ ﭼﻪ ﺷﺪ ﮔﺮ ﻧﺒﻮﺩ ﺟﻮﺵ ﻣﺮﺍ؟
ﺷﻮﺭ ﺻﺪ ﺑﺰﻡ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻟﺐ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺮﺍ


ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﺗﻬﻤﺖ ﺳﺠﺎﺩﻩ ﺗﺰﻭﯾﺮ ﺍﺯ ﺧﻠﻖ
ﮔﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺭ ﺳﺒﻮ ﺩﻭﺵ ﻣﺮﺍ


ﺟﻮﺵ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﯽ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺩﻝ ﺩﺭﯾﺎ ﺫﺍﺗﯽ ﺍﺳﺖ
ﻋﺎﺭﺿﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮ ﺧﻢ ﺳﯿﻨﻪ ﭘﺮ ﺟﻮﺵ ﻣﺮﺍ


ﺑﺤﺮ ﺭﺍ ﮐﺮﺩ ﻧﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻪ ﺳﺮﭘﻮﺵ ﺣﺒﺎﺏ
ﺁﻥ ﮐﻪ ﺯﺩ ﻣﻬﺮ ﺍﺩﺏ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺮﺍ


ﻗﺪﺭﻡ ﺍﯾﻦ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺯ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺮﻭﻡ ﭘﺶ ﻧﻈﺮ
ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﻧﺴﺎﺯﻧﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﺮﺍ؟


ﺷﺪ ﺯ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼ ﻣﻦ ﺻﺒﺢ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻧﻮﻣﯿﺪ
ﺑﺮﺩ ﺍﺯ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻫﻮﺵ ﻣﺮﺍ


ﺗﺎ ﺳﺒﻮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﻦ ﻣﯿﮑﺪﻩ ﺑﺮ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟
ﮐﻪ ﺭﺩﺍ ﻫﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﻣﯽ ﻓﺘﺪ ﺍﺯ ﺩﻭﺵ ﻣﺮﺍ


ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻭﺍﻟﻪ ﻣﻮﯼ ﻗﻠﻢ ﻧﻘﺎﺵ ﺍﺳﺖ
ﻧﻔﺮﯾﺒﺪ ﺑﻪ ﺧﻂ ﻭ ﺧﺎﻝ، ﺑﻨﺎﮔﻮﺵ ﻣﺮﺍ


ﺗﺎ ﺩﺭﯾﻦ ﺑﺎﻍ ﭼﻮ ﮔﻞ ﭼﺸﻢ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﺻﺎﺋﺐ
ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺧﻤﯿﺎﺯﻩ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﺮﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
صفحه  صفحه 54 از 718:  « پیشین  1  ...  53  54  55  ...  717  718  پسین » 
شعر و ادبیات

Saib Tabrizi | صائب تبریزی


این تاپیک بسته شده. شما نمیتوانید چیزی در اینجا ارسال نمائید.

 

 
DMCA/Report Abuse (گزارش)  |  News  |  Rules  |  How To  |  FAQ  |  Moderator List  |  Sexy Pictures Archive  |  Adult Forums  |  Advertise on Looti
↑ بالا
Copyright © 2009-2024 Looti.net. Looti.net Forum is not responsible for the content of external sites

RTA