انجمن لوتی: عکس سکسی جدید، فیلم سکسی جدید، داستان سکسی
شعر و ادبیات
  
صفحه  صفحه 90 از 99:  « پیشین  1  ...  89  90  91  ...  98  99  پسین »

Khaghani | خاقانی


زن

 
شمارهٔ ۲۶۹

چشم خونین همه شب قامت شب پیمایم
تا ز خونین جگرش لعل قبا آرایم

ریسمان از رگ جان سازم و سوزن ز مژه
دیده را دوختن لعل قبا فرمایم

اول از عودم خائیدهٔ دندان کسان
آخر از سوختهٔ عالم دندان خایم

گر به من دندان کردند سپید این رمزی است
کاول و آخر دندان کسان را شایم
دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…
     
  
زن

 
شمارهٔ ۲۷۰

خواجه بر من در نیک دربست
چکنم لب به بدی نگشایم

نیک بد گفتن من پیشه گرفت
تا به بد گفتن او پیش آیم

حاش لله که به بد گفتن کس
من سگ جان لب پاک آلایم

هرچه او بیشترم بنکوهد
من از آن بیشترش بستایم

او بدی گوید و او را شاید
من نکو گویم و آن را شایم

او به من جوهر خود بنموده است
من بدو گوهر خود بنمایم
دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…
     
  
زن

 
شمارهٔ ۲۷۱

کو نزل عاشقان که منزل رسیده ایم
جان نورهان دهیم که نادیده دیده ایم

آزاده رسته از در دربند حادثات
رستی خوران به باغ رضا آرمیده ایم

چون چار هفته مه که به خورشید درخزد
یک هفته زیر سایهٔ خاصان خزیده ایم

بی جوش خون چو موکب ساغر گذشته ایم
بی چتر زر چو لشکر آتش دویده ایم

در نیم شب چو صبح پسین درگرفته ایم
در ملک نیم روز به پیشین رسیده ایم

از پشت چار لاشه فرود آمده چو عقل
بر هفت مرکبان فلک ره بریده ایم

گلگون ما که آب خور وصل دیده بود
بر آب او صفیر ز کیوان شنیده ایم

در عالمی که راه ز ظلمت به ظلمت است
از نور سوی نور شبیخون گزیده ایم

ای دل صلای قرصهٔ رنگین آفتاب
کز ره بلای آخور سنگین کشیده ایم

ای ساقی الغیاث که بس ناشتا لبیم
زان می بده که دی به صبوحی چشیده ایم

ای میزبان میکده ایثار کن به ما
بیغوله ای که از پی غولان رمیده ایم

بیم است از آن که، صبح قیامت برون دمد
تا ور آه صور در دمیده ایم

ما ناوکی و دعوت ما تیر ناوکی
تیری کز او علامت سلطان دریده ایم

از صبح و شام هم به زر شام و سیم صبح
سلطان چرخ را به غلامی خریده ایم

در خاک کوی ریخته ایم آبرو از آنک
ترسیده ایم از آب که ما سگ گزیده ایم

دل را کبود پوش صفا کرده ایم از آنک
خاقانی فلک دل خورشید دیده ایم
دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…
     
  
زن

 
شمارهٔ ۲۷۲

ز کام نهنگان برون آمدیم
ز غرقاب دریای خون آمدیم

نه از بادیه بل ز طوفان نوح
به کشتی عصمت درون آمدیم

سه ماه از تمنای جنات عدن
به دست زبانی زبون آمدیم

سه ماهه سفر هست چل ساله رنج
که از تیه موسی برون آمدیم

به سگ جانی ار چون سکندر به طبع
در آن راه ظلمات گون آمدیم

چو خضر از سرچشمه خوردیم آب
هم الیاس را رهنمون آمدیم

ز غوغای زنگی دلان عرب
گریزان ندانی که چون آمدیم

از آن زاغ فعلان گه شبروی
ز صف کلنگان فزون آمدیم

ز خون خوردن و حبس جستیم عور
تو گوئی ز مادر کنون آمدیم

اگر سرنگون خوانده ای مان رواست
که از ما از رحم سرنگون آمدیم
دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…
     
  
زن

 
شمارهٔ ۲۷۳

وقت آن است کز این دار فنا درگذریم
کاروان رفته و ما بر سر راه سفریم

زاد ره هیچ ندانیم چه تدبیر کنیم
سفری دور و دراز است ولی بی خبریم

پدر و مادر و فرزند و عزیزان رفتند
وه چه ما غافل و مستیم و چه کوته نظریم

دم بدم می گذرند از نظر ما یاران
اینقدر دیده نداریم که بر خود نگریم

خانه و خانقه و منزل ما زیر زمین
ما به تدبیر سرا ساختن و بام و دریم

گر همه مملکت و مال جهان جمع کنیم
لیک جز پیرهن گور ز دنیا نبریم

خانهٔ اصلی ما گوشهٔ گورستان است
خرم آن روز که این رخت بر آن خانه بریم

پادشاها تو کریمی و رحیمی و غفور
دست ما گیر که درماندهٔ بی بال و پریم

یارب از لطف و کرم عاقبت خاقانی
خیر گردان تو که ما در طلب خواب و خوریم
دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…
     
  
زن

 
شمارهٔ ۲۷۴

در دو عالم کار ما داریم کز غم فارغیم
الصبوح ای دل که از کار دو عالم فارغیم

کم زدیم و عالم خاکی به خاکی باختیم
و آن دگر عالم گرو دادیم و از کم فارغیم

عقل اگر در کشت زار خاک آدم ده کیاست
ما چنان کز عقل بیزاریم از آدم فارغیم

خاک عشق از خون عقلی به که غم بار آورد
ما که ترک عقل گفتیم از همه غم فارغیم

عشق داریم از جهان گر جان مباشد گو مباش
چون سلیمان حاضر است تخت و خاتم فارغیم

همدم ما گر به بوی جرعه مستی شد تمام
ما به دریا نیم مستیم و ز همدم فارغیم

محرم از بهر نهان کاران به کار آید حریف
ما که می پیدا خوریم از کار محرم فارغیم

این لب خاکین ما را در سفالی باده ده
جام جم بر سنگ زن کز جام و از جم فارغیم

چرخ و اختر چیست طاق آرایشی و طارمی است
ما خراب دوستیم از طاق و طارم فارغیم

تن سپر کردیم پیش تیر باران جفا
هرچه زخم آید ببوسیم و ز مرهم فارغیم

گر شما دین و دلی دارید و از ما فارغید
ما نه دین داریم و نه دل وز شما هم فارغیم

چند دام از زهد سازی و دم از طاعت زنی
ما هم از دام تو دوریم و هم از دم فارغیم

لاف آزادی زنی با ما مزن باری که ما
از امید جنت و بیم جهنم فارغیم

چند یاد از کعبه و زمزم کنی خاقانیا
باده ده کز کعبه آزاد و ز زمزم فارغیم
دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…
     
  
زن

 
شمارهٔ ۲۷۵

ما حضرت عشق را ندیمیم
در کوی قلندران مقیمیم

هم میکده را خدایگانیم
هم درد پرست را ندیمیم

کوشنده نه از پی بهشتیم
جوشنده نه از تف جحیمیم

ما بندهٔ اختیار یاریم
آزاد ز جنت و نعیمیم

گر عالم محدث است گو باش
ما باری عاشق قدیمیم

بی زحمت پیرهن همه سال
از یوسف خویش با شمیمیم

آن آتش را که عشق ازو خاست
گاه ابراهیم و گه کلیمیم

بس روشن سینه ایم اگرچه
در دیدهٔ تو سیه گلیمیم

اصل گهر از خلیفه داریم
عالی نسبیم اگر یتیمیم

این است که از برای یک دم
در چار سوی امید و بیمیم

خاقانی وار در خرابات
موقوف امانت عظیمیم
دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…
     
  
زن

 
شمارهٔ ۲۷۶ - در موعظه

هر که را من به مهر خواندم دوست
چون دگر کس شناخت شد دشمن

چه پی دشمنان شود به خلاف
چه دم دوستان خورد به سخن

خواه با دشمن است سر در جیب
خواه با دوست پای در دامن

آب و آتش یکی است بر تن مشک
خواه آب آر و خواه آتش زن

از تنش بوی دشمنی آید
چون شود دوست آشنای دو تن

دوست از هر دو تن دو رنگ شود
دل از آن کو دو رنگ شد برکن

دوست کاول شناخت دشمن و دوست
شد چو عالم دو رنگ در هر فن

گه گه از خود هم آیدم غیرت
که بود دوست هم سرا با من

سایهٔ خویش هم نهان خواهم
چون شود سرو دوست سایه فکن

صد هزار است غیرتم بر دوست
آنچه یک غیرت آیدم بر زن
دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…
     
  
زن

 
شمارهٔ ۲۷۷

بر اصفهان گذشتن من بود یک زمان
در وی شدن همان و برون آمدن همان

از بهر صدر خواستمی اصفهان کنون
چون صدر غایب است چه کرمان چه اصفهان

چشم آسمان به واسطهٔ آفتاب دید
بی آفتاب چشم چه بیند در آسمان
دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…
     
  
زن

 
شمارهٔ ۲۷۸ - در مدح عز الدین ابو عمران

دبیران را منم استاد و میران را منم قدوه
مرا هم قدوه هم استاد عز الدین بوعمران

دمی کز روح قدس آمد سوی جان بنت عمران را
مرا آن دم سوی جان داد عز الدین بوعمران

وگر ده چشمه بگشاد ابن عمران از دل سنگی
مرا بحری ز دل بگشاد عز الدین بوعمران

بشر گفتی ملک گردد بلی گردد بدو بنگر
ملک خلق و بشر بنیاد عز الدین بوعمران

اگر ز اصلاب اسلافند زاده هر یکی بنگر
ز آب چشمهٔ جان زاد عز الدین بوعمران

به لطف و علم و حلم و عزم مستغنی است پنداری
ز آب و خاک و نار و باد عز الدین بوعمران

در آن مسند که چون طور است ثعبان کلک و بیضا کف
کلیمی بین چو خضر آزاد عز الدین بوعمران

امام الامه صدر السنه محی المله سیف الحق
ریاست دار دین آباد عز الدین بوعمران

محمد نطق و نعمان لفظ و احمد رای و مالک دم
که امت را رسد فریاد عز الدین بوعمران

به دل دریای بصره است و به کف دجله و زین هر دو
کند تبریز را بغداد عز الدین بوعمران

بیان ثعلبی راند هم از تفسیر خرگوشی
نماید شیر انسی زاد عز الدین بوعمران

اجازت خواهم از کلکش بدان تفسیر اگر بیند
که تایید ابد بیناد عز الدین بوعمران

جهان داور چو فاروق است و جاندار و چو فرقان هم
که آرد هم شفا هم داد عز الدین بوعمران

بدین یک قطعه ده بیت کارزد صدهزار آخر
سر افراز جهان افتاد عز الدین بوعمران

من آن گویم که تا روید زمین را بیخ بوزیدان
قوی شاخ و قوی بر باد عز الدین بوعمران
دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…
     
  
صفحه  صفحه 90 از 99:  « پیشین  1  ...  89  90  91  ...  98  99  پسین » 
شعر و ادبیات

Khaghani | خاقانی


این تاپیک بسته شده. شما نمیتوانید چیزی در اینجا ارسال نمائید.

 

 
DMCA/Report Abuse (گزارش)  |  News  |  Rules  |  How To  |  FAQ  |  Moderator List  |  Sexy Pictures Archive  |  Adult Forums  |  Advertise on Looti
↑ بالا
Copyright © 2009-2024 Looti.net. Looti.net Forum is not responsible for the content of external sites

RTA