|
شایان تمام محموله ها رو بازرسی کرد. همیشه شخصا خودش روی اون ها نظارت داشت. توی کارش دقیق بود و حساب شده عمل می کرد.
- همه چیز عالیه! همون طور که می خواستم.
مردونه دستش رو گذاشت روی شونم و کمی فشرد.
- کارت حرف نداشت پسر. مثل همیشه!
یکی از افراد سراسیمه وارد انبار شد.
داد زدم: مگه نگفتم تا دستور ندادم وارد نشید؟
وحشت زده گفت: قربان پلیسا.
تیز نگاهش کردم: پلیسا چی؟!
- محاصرمون کردن قربان.
نگاهی بین من و شایان رد و بدل شد.
- پس شکور چه غلطی می کرد؟! مگه نگفتم به محض دیدن مورد مشکوک خبرم کنید؟
- قربان یه دفعه ریختن دورمون کردن؛ الانم با چند تا از بچه ها درگیرن.
- لعنتیا!
زیر لب غریدم و به طرف در هجوم بردم. با دست لباسشو گرفتم و پرتش کردم اون طرف. رفتم بیرون؛ صدای تیراندازی از پشت انبار بود. اسلحمو در آوردم؛ آماده ی شلیک شدم. آروم از کناره ی انبار به اون طرف سرک کشیدم؛ چند تا ماشین و افراد پلیس اون طرف آماده ایستاده بودند و به طرف بچه های ما شلیک می کردن. لعنتیا همینو کم داشتیم!
شایان کنارم ایستاد و اسلحشو در آورد.
- هنوز این طرف نفوذ نکردن.
- می دونی که باید چکار کنی؟
سرمو تکون دادم.
- من از چپ می رم. تیراندازی می کنیم؛ به بچه ها هم دستور بده عقب نشینی نکنن. اگه تار و مار شدن که هیچی؛ ولی اگه اون طور که می خواستیم پیش نرفت، دیگه خودت می دونی که باید تو این جور مواقع چکار کرد.
- کارمو بلدم.
- فقط هر کار می تونی بکن. من نباید این محموله رو از دست بدم. کلی ضرر می کنم. می فهمی که چی می گم؟
- نمی ذارم حتی یه گوشه از محموله دستشون بیفته.
زد رو شونم و گفت: خوبه، مراقب باش!
ازم دور شد و رفت سمت چپ. نفس عمیق کشیدم و سعی کردم تمرکز کنم. بار اولم نبود که این طور توسط پلیسا محاصره می شدیم. برای این جور مواقع هم روش های خودم رو داشتم تا گیر نیفتیم.
رفتم سمت راست. چسبیده به دیوار انبار حرکت می کردم. هنوز کسی متوجه ی من نشده بود. خیز برداشتم سمت درختا؛ چند تا شلیک به طرفم شد که سرمو دزدیدم و پشت درخت کمین کردم.
گلوله هایی که به طرفم شلیک می شد، با صدای تیزی به بدنه ی درخت اصابت می کرد و صداش توی گوشم می پیچید.
بی سیمو در آوردم.
- چنگیز صدامو می شنوی؟!
- بله رییس، صداتونو واضح دارم.
- به بچه ها بگو عقب نشینی نکنن تا ...
یه تیر درست از بیخ گوشم رد شد. خیز برداشتم و به سرعت باد از لا به لای درختا رد شدم. پشت یکیشون کمین کردم و از همون جا اون طرف رو می پاییدم.
- رییس ... رییس ...
نفس حبس شدم رو بیرون دادم. نفس زنان گفتم: گوش کن ببین چی می گم؛ به هیچ عنوان عقب نشینی نمی کنید تا خودم دستور بدم. شیر فهم شد؟
- چشم رییس.
- اوضاع چطوره؟
- دو تا از بچه ها زخمی شدن، ولی از اونا یکی هم کم نشده.
- فقط آماده باش و به دستورام عمل کن. بچه ها رو هم در جریان بذار.
- چشم رییس.
بی سیم رو گذاشتم توی جیبم که صدایی از پشت بلندگو به گوشم رسید.
- بهتره خودتون رو تسلیم کنید؛ این به نفع همتونه. دستاتونو بذارید روی سرتون و بیاید بیرون.
آره خب تو اینو گفتی، بقیه هم عمل می کنن! افراد من جوری تعلیم دیده بودن که بدون اجازه ی من نفسم نمی کشیدن. حتی اگه توسط پلیسا تیکه تیکه هم می شدن، نه گروه رو لو می دادن و نه از دستورات سرپیچی می کردند. و حالا با دو کلمه تهدید فکر می کرد می تونه اون ها رو وادار به تسلیم کنه!
با پوزخند برگشتم، سنگ بزرگی که پشت درخت بود رو حرکت دادم. شاخ و برگ ها رو کنار زدم؛ اسلحه ها اونجا بودند. برای چنین مواردی توی زمین جاسازیشون کرده بودم. از جای اون ها فقط افراد درجه یک و من و شایان خبر داشتیم.
کنترل، اسلحه و نارنجک، در کل مهمات اولیه برای تار و مار کردن دشمن، اون هم در کسری از ثانیه! جعبه ی اسلحه ی پیستول رو بیرون آوردم یکی از اسلحه های قدرتمند من بود، با تموم تجهیزاتش. سریع آوردمش بیرون و آمادش کردم. از قبل پرش کرده بودم و الانم آماده ی شلیک بود. خشابش ظرفیت دوازده گلوله رو داشت و خیلی سریع می تونستم جایگزینش کنم.
یکی از نارنجک ها رو برداشتم؛ کنترل رو گذاشتم توی جیبم دوباره سنگ رو گذاشتم روی مهمات و این بار محتاطانه به طرف درختی رفتم که نزدیک به افراد پلیس بود. متوجه ی من بودند و با شلیک گلوله هایی که به سمتم می شد، مستقیم منو نشونه می گرفتند. ولی هنوز نشونه گیری آرشام رو ندیده بودن! باید نشونشون می دادم. خوب نبود دست خالی راهیشون کنم.
تا چند لحظه بی حرکت موندم. هنوزم صدای تیراندازی می اومد؛ سرمو کمی خم کردم. به طرفم شلیک شد که خیلی سریع سرمو دزدیدم.
حالا که موقعیت رو سنجیده بودم؛ وقتش بود. با یه حرکت حساب شده، ولی تند و سریع، به طرفشون شلیک کردم و در همون حال مسیرم رو به طرف انبار طی کردم. فاصلم باهاشون زیاد بود و تا به اونجا می تونستم تا حدودی تار و مارشون کنم.
دستم رو روی ماشه گذاشته بودم و با هر تیک گلوله ای به طرفشون شلیک می کردم. اسلحه ی خوش دستی بود و من هم توی این زمینه مهارت های کافی رو داشتم.
یه گلوله درست از کنار بازوم رد شد و چون فاصلش باهام کم بود، بازومو خراش داد. نالم رو توی گلوم خفه کردم و لبمو گزیدم و سرعتم رو بیشتر کردم. پشت دیوار انبار مخفی شدم. نفس نفس می زدم. حتی با چند تا نفس عمیق هم حالم جا نیومد. انگار هیچ رقمه دست بردار نبودند. خیلی خب، پس عواقبش هم پای خودتونه!
به بازوم نگاه کردم، چیز مهمی نبود؛ یه خراش کاملا سطحی!
- چنگیز صدامو می شنوی؟
چند لحظه سکوت بود تا اینکه صداش به گوشم خورد.
- صداتونو دارم رییس.
- اوضاع اون طرف چطوره؟
- خوب نیست رییس.
- نقشه ی شماره سه رو اجرا می کنیم.
- چشم رییس؛ الان با بچه ها هماهنگ می کنم.
صدای تیراندازی قطع شده بود. پوزخند مرموزی روی لبام نشست.
کنترل رو در آوردم، فقط سه تا دکمه ی قرمز با یه نمایشگر روش نصب شده بود. توی دستم تکونش دادم. نیم نگاهی به اون طرف انداختم، آماده ی شلیک بودند، ولی حرکتی نمی کردند. انگار تعجب کرده بودند. اوضاع به نظرشون مشکوک بود.
نگاهمو به سمت چپ دوختم؛ زیر درخت بشکه های به ظاهر خالی، به ردیف کنار هم چیده شده بودند. دکمه ی اول رو فشار دادم؛ صدای مهیب انفجار اطراف رو پر کرد.
بینشون همهمه افتاد. با انفجار دوم که درست سمت راستشون بود، اوضاعشون بدتر شد. حتم داشتم می دونستن که هدف انفجار سوم توی مرکز و درست جاییه که ایستاده بودند.
فرمانده دستور عقب نشینی داد. همگی نشستن توی ماشیناشون و برگشتن عقب. گذاشتم کمی از اونجا دور بشن و دکمه ی سوم رو فشردم و این بار بمبی که توی زمین کار شده بود، منفجر شد و اطراف رو گرد و خاک پر کرد. باید مطمئنشون می کردم که اینجا امن نیست.
بچه ها ریختن بیرون؛ با خوشحالی به این صحنه نگاه می کردند. کنترل رو گذاشتم توی جیبم و رفتم جلو. شایان کنارم ایستاد؛ چشماش از خوشحالی برق می زد. دستمو با موفقیت فشرد.
- کارت حرف نداشت پسر. تو معرکه ای! فکر نمی کردم جواب بده؛ چون تا حالا آزمایشش نکرده بودیم.
مغرور نگاهش کردم. درست می گفت؛ این ایده ی خودم بود و تا به الان به مرحله ی اجرا نرسیده بود.
- از اینکه تو گروه منی و با من همکاری می کنی، خیلی خوشحالم آرشام!
سکوت کردم و چیزی نگفتم.
- دستت چی شده؟!
- چیز مهمی نیست.
نگاهی به اطراف انداختم: به نظر من بهتره محموله رو انتقال بدیم. دیگه اینجا امن نیست. شاید همین الانم زیر نظر باشیم، یا حتی برگردن.
- درسته؛ اما اونا هم مطمئنن که محموله رو جا به جا می کنیم؛ اگه الان تو دیدرسشون باشیم، چطور می خوای منتقلش کنی؟
- یه نقشه دارم.
هر دو از افراد گروه فاصله گرفتیم.
- نقشت چیه ؟!
- یکی از تریلی ها رو اختصاص بدیم به محموله ها و یه ماشین خالی از محموله رو هم بفرستیم توی جاده که اگه خواستن تعقیبمون کنن، اون ماشین توی دیدرسشون باشه. اول ماشین خالی رو می فرستیم و کمی بعد که دیدیم اوضاع آرومه و بچه ها خبر دادن نظر پلیسا به تریلی خالی جلب شده؛ این یکی رو انتقال می دیم. یه جورایی باید دورشون بزنیم.
- ماشینی که محموله ها رو حمل می کنه رو چطور رد کنیم؟!
- اون با من، مشکلی نداره. من یه مسیری رو می شناسم که مطمئنم کسی نمی تونه ردش رو بگیره.
کمی نگاهم کرد؛ معلوم بود داره فکر می کنه و کمی تردید داشت.
- بسیار خب چاره ای نیست. در هر صورت ریسکه.
- من دستورشو می دم.
سرش رو تکون داد.
- کجا انتقال بدیم؟!
- معامله توی همون ویلایی انجام می شه که تو الان درش اقامت داری. به نظرم مورد مناسبیه.
- پس می فرستیمش همون جا. یه جای پرت و دور افتادست کسی شک نمی کنه. آدمای مورد اعتمادین؟!
- از اون گردن کلافتایی که نمی شه روی حرفشون حرف زد!
پوزخند زدم و سرمو تکون دادم. محموله رو در ظرف مدت سی دقیقه بار زدیم. فرصت زیادی نبود. شاید همین الانم ما رو زیر نظر داشته باشن. پلیس به همین راحتی عقب نشینی نمی کرد؛ فقط دنبال سرنخ بودن که ما همه جا رو پاکسازی کردیم.
تریلی ای که قرار بود محموله توش قرار بگیره، توی انبار بود. مطمئنا پلیسا متوجهش نشده بودند. تریلی خالی رو هم واسه ی رد گم کنی بیرون از انبار نگه داشتیم و با گونی های پر از سنگ و خاک پرش کردیم. همه چیز طبق نقشه پیش رفت.
***
گروهی که طرف معالمه ی شایان بودند، توی مهمونی حضور داشتند. از طرف شایان یه بهترین نحو ازشون پذیرایی شد؛ محموله معامله شد و شایان از این موفقیت جدید، خوشحال بود. دستور داد به این مناسب مهمونی با شکوهی توی ویلای خودش برگزار کنند.
***
| If your goal sets you apart from the crowd saty alone ! |
|
صفحه 2 از 20: « پیشین 1 3 4 5 ... 16 17 18 19 20 پسین »