آلزایمر -قسمت دوم
شروع کردیم به صحبت کردن. پیرمرد از خاطرات دوران کارمندیش تعریف میکرد و ساناز ساکت مقابل ما نشسته بود و سرش تو گوشیش بود. منم در حال گوش دادن بهش بودم و هر از گاهی حرفشو تایید میکردم. بهش نمیخورد که فراموشی گرفته باشه یا مشکل روحی داشته باشه. تنها چیزی که میدونستم این بود که پسرش رو چند سال پیش از دست داده بود که ظاهرا ضربه بزرگی بهش زده بود. در حین صحبتش نگاهی هم به رون های تپل ساناز میانداختم که چند دقیقه یبار پاهاش رو عوض میکرد. ناخن های پاش مرتب و لاک زده بود توی صندلش خودنمایی میکرد.
وسطای حرف پیرمرد چیزی گفت که خیلی تعجب کردم، گفت وقتی ۱۵ سالش بوده از شیراز اومدن به تهران حدودای سال ۵۵. هرجور حساب کردم دیدم اینجوری میشه متولد ۴۰ ینی حدود ۵۷ سال. ولی بهش خیلی بیشتر میخورد. حدس من که از اول حدود ۸۰ بود، یا هفتاد. اینو که گفت متعجب شدم و ناخوداگاه ساناز رو نگاه کردم، سرش رو به نشانه تایید اورد پایین و گفت بابا متولد چهله. تو این چند ساله بخاطر.... حرفش رو‌خورد من بلافاصله خیلی اروم گفتم: اهان متوجهم، طفلکی چقد اذیت شدن.
پیرمرد ادامه میداد و از سالهای کارش تو‌کلرخونه کفش ملی میگفت. چاییم داشت تموم میشد که رو کرد به من و گفت: حالا بزا مامان پری از شیراز بیاد، دور هم خیلی خوش میگذره، آخر هفته همینجایی پسر جان.
نمیدونم امروز این بار چندمی‌بود که سورپرایز میشدم. انتظار داشتم باز ساناز به کمکم بیاد. احتمالا این سناریو نقش فرزند یه آدم پیر رو شما هم هزاران بار تو‌تلوزیون تماشا کرده باشید، داشتم به این فکر میکردم که اکر ادامه پیدا کنه این قضیه چه اتفاقاتی ممکنه بیفته. ساناز رو‌مرد به باباشو گفت: بیا پدرجان بریم اماده شی برای خواب. اومد پیشونی‌منو بوسید و با ساناز رفت.
یه بیسکوییت دیگه برداشتم و منتظر نشستم تا برگرده. بعد حدود ده دقیقه در اتاق پدروش بست و‌اومد بیرون. مستقیم اومد سمت منو منم بلند شدم. اومد جلوی من ایستادو دست راستمو گرفت توی دستشو گفت: واقعا نمیدونم چجوری ازتون تشکر کنم، شما واقعا مثل یه برادر امروز به من کمک کردید و من حتی هنوز اسم شمارو نمیدونم.
لبخندی زدم و گفتم: خواهش میکنم کاری نکردم، من شمسا هستم، با اینکه پدر جان رو‌زیاد نمیشناسم اما خیلی دلم براشون سوخت، حتما خیلی عذاب کشیدن بعد از فوت برادرتون.
تا جمله ی من تموم بشه دستمو همچنان تو‌دستاش نگه داشته بود. نمیدونم از استرس من بود تو این شرایط یا دستای اون که تپل تر از دستای من بودن، دستم داخل دستاش به شدت عرق کرده بود و مطمئن بودم اونم متوجه شده، نهایتم دستمو رها کرد و گفت: آره خیلی، سی سال کارمند کارخونه بود و به اندازه کافی شکسته شده بود، ولی بعد از فوت امیر انگار دوباره سی سال پیر شده. اون قدر که مامان پری با این قضیه کنار اومد اون‌نتونست. قراره پس فردا از شیراز برگرده، امیدوارم تا اون موقع این قضیه از سر بابا بیفته، تا اینجاشم کلی شرمنده شما شدم. ببخشید گفتید اسمتون چی بود؟
گفتم: شمسا، اسم زرتشتیه، البته ما ترک هستیم. این حرفا چیه دشمنتون شرمنده، شمام جای خواهر من خوشحال میشم سر سوزنی کمک کرده باشم.
-شما بزرگواری واقعا، خیلی ممنونم ازت.
من رو مفرد خطاب کرد و این برام نشونه خوبی بود. راستش ته دلم دوست داشتم که بازهم بتونم بیام پیششون.
-خلاصه ببخشید شمسا جان، بیشتراز این مزاحمت نمیشم، امیدوارم هر جا هستین موفق باشین.
-ممنونم شمام همینطور. جسارت نباشه میخایین کارت منو داشته باشین، شاید یک درصد مشکلی پیش اومد، به هرحال یه برادر باید هوای خواهرش رو داشته باشته.
جمله آخرم رو با کمی لبخند گفتم. نمیدونم جایز بود که کمی شوخی کنم و خودم رو‌برادرش بنامم یا نه. خوشبختانه لبخندی زد و کارتم رو از دستم گرفت و تشکر کرد.
رفتم سمت در که زنگ آپارتمان به صدا درومد.
گفت: میشه لطفا درو باز کنید؟ احسان شاگردم باید باشه. ببخشید من برم لباس عوض کنم، لطفا درو‌باز بگذارید.
خداحافظی کرد و رفت توی اتاق. داشتم اخرین نگاهامو به باسنش مینداختم و لرزش رونهاش موقع راه رفتن که به هم ساییده میشدن رو تماشا میکردم که دستش رو برد بالا تا موهاشو مرتب کنه. پیرهنش کمی اومد بالا و قسمتی از پهلوهاش نمایان شد. تنگی کش شلوار استرجش باعث شده بود پهلو هاش تپل تر نشون بده. کفشامو پوشیدم و داشتم فکر میکردم که ظاهرا اخرین باره که سانازو میبینم. رفتم سمت اسانسور که دیدم خودش داره میاد سمت بالا.
در باز شد و یه پسر حدودا ۱۴ یا ۱۵ ساله اومد بیرون. نسبتا لاغر بود و پوست خیلی سفیدی داشت، اپل واچ‌دستش نشون میداد وضع مال خوبی درن. حرفی نزدم، رفت سمت واحد ساناز و منم سوار آسانسور شدم، داشتم به این فکر میکردم که ساناز چه چیزی میتونه تدریس کنه؟
اون شب تا برم خونه به اندام ساناز فکر میکردم، ولی فرداش خیلی به یادش نیافتادم.
چهارشنبه صبح بود سرم گرم کار که تلفنم زنگ خورد، شماره آشنا نبود برام، جواب دادم: -الو؟ -الو سلام، خوبین؟ -ببخشید شما؟ -به این زودی منو فراموش کردین؟ عجب برادری هستین! تازه چهره بانمک ساناز اومد تو ذهنم. گفتم:سلام ساناز خانوم، حالتون خوبه؟ بابا خوبن؟ ببخشید به جا نیاوردم.
-ممنون مرسی بابام خوبه. راستش نمیدونم چجوری بهتون بگم، اصلا روم نمیشد بهتون زنگ بزنم
-چیزی شده ساناز خانوم؟
-ببین شمسا جان (این مفرد خطاب کردنش باز منو جذب خودش کرد) بابا حالش تو این یکی دوروزه خیلی بهتر شده، و خوشبختانه یا متاسفانه هنوز منتظره شماست.
-چی بگم ساناز خانوم، منم امیدوارم پدر جان همیشه حالش خوب باشه. چه کمکی از دست من برمیاد؟ اگه بخایین میتونم بازم برسم خدمت پدر جان، البته مزاحم شما نمیخام بشم، میتونم دعوتشون کنم یا بیرشمون جایی.
-راستش شمسا جان میدونم شما خیلی لطف داری، ولی خواسته ی من بیشتر از ایناس، نمیدونم چجوری بگم.
-خواهش میکنم، تعارف نکنید، اگه کمکی از دستم بر بیاد دریغ نمیکنم
-ببینید پری جون امشب میاد، میخاستم دعوتتون کنم عصری تشریف بیارید اینجا. و اگر ممکنه آخر هفته هم اینجا باشید.
یکم جاخوردم، فکر نمیکردم همچین درخواستی بکنه، مخصوصا وقتس که منو فقط سه نصف روز دیده بود.
-نمیدونم چی بگم ساناز خانوم، من واقعا میخام کمکتون کنم، اما برنامه آخر هفته م مشخص نیست، از طرفی، شاید درست نباشه من آخر هفته اونجا باشم، به حال شما هستی مادر هستن، نمیخام معذب باشین.
-نه عزیزم این چه حرفیه، اینجوری نه فقط پدر، من و مامانم از تنهایی در میاییم. فکراتونو بکن و بهم خبر بده، منتظر خبرای خوبما
عزیزم گفتنش دومین قدم بود برای صمیمیت. گفتم چشم بهتون خبر میدم و گوشی و‌قطع کردم.
از اول هم مطمئن بودم که کاری ندارم آخر هفته. زندگی مزخرف و یکنواخت من چه چیزی میتونست داشته برام به جز یه آخر هفته کسل و معمولی. صبر کردم تا حدود ظهر بهش خبر بدم که میام.
حدود 3 اینطورا بود که خودش باهام تماس گرفت. پیشنهاد داد که بیاد محل کارم دنبالم تا بریم دنبال مادرش که میرسید میدون آرژانتین.
ساعت 5 بود رسیدیم آرژانتین، مثل همیشه آفتاب بی رحم تابستون که ازش متنفرم میتابید. ماشین روداخل پارکینگ پارک کردیم و اومدیم تو قسمتی که اتوبوس ها میرسیدن، ظاهرا باید یه نیم ساعتی رو منتظر میموندیم. وقتی که پیاده شدیم لباس ساناز توجهم رو به خودش جلب کرد، یه شال مشکی سرش بود با یه مانتوی مشکی که خیلی گشاد، که دکمه های جلوش تا روی شکمش کامل بسته بود، حدس میزنم چیزی زیرش نپوشیده بود ، تو این هوای گرم حق داشت. راه که میرفتیم من چند سانتی ازش عقب تر بودم. مانتو تا زیر زانوش بود و نور خورشید از پشت به ساق هاش میتابید که از زیر ساپورت برق میزد. حسرت میخوردم که چرا نمیتونم از روبرو تماشاش کنم. ایستادیم کناری و اتوبوس هایی که میومدن و میرقتن رو تماشا میکردیم. چون احساس میکنم که دیالوگ های معمولی کسل کننده میشه خیلی از جزیات صحبت هامون نمینویسم. کمی از خودش گفت و ازین که چندین ساله که ویولون میزنه و تدریس میکنه هرازگاهی شاگردی هم میگیره، و نهایتا این که مجرده. من هم از خودم گفتم و زندگی یکنواخت و بی حاصلم. نفهمیدیم زمان چجوری گذشت تا یه اتوبوس پلاک شیراز وارد شد. گفت: فک کنم خودش باشه بزا برم ببینم. رفت و منو گذاشت تا بالا پایین رفتن برجستگی باسنش رو حین راه رفتن و ساق های تپلش رو از توی ساپورت تماشا کنم. چند دقیقه بعد در حالیکه یه ساک دستی دستش بود به طرفم اومد. کمی تند راه میرفت و کمی میدووید. من پشت به آفتاب ایستاده بودم و محو تماشای بدن ساناز بودم که آفتاب بهش میتابید. وقتی که راه میرفت پایین مانتوش که باز بود کنارمیرفت و رون های تپلش از داخل ساپورت خود نمایی میکرد. با هر قدم برداشتن لرزشی از سر زانو تا بالای رونش رو میرقصوند. حتی شکل زانوهاش هم منو تحریک میکرد.
پشت سرش هم خانمی که قاعدتا باید پری میبود بهمون نزدیک شد.اگر نمیدونستم که منتظر کی هستم به هیچ وحه احتمال نمیدادم که این پری خانم باشه. حدود 50 سال داشت و برعکس دخترش که یکمی سبزه بود پوست سفیدی داشت. مانتو شلوار کرم روشنی پوشیده بود و مثل دخترش مقید به حجاب بسته ای نبود. نزدیک شد و ساناز معرفیم کرد و گفت: پری جون ایشون همون آقایی هستن که تلفنی برات تعریف کردم. حالا توراه بیشتر باهم آشنا میشیم. باهام دست داد و احوالپرسی کرد. وسایلاشونو گرفتم و رفتیم سمت ماشین و سمت خونه ساناز.
صفحه 123 از 125
