|
فصل نخست! ادامه!
با این گفته نیما، بابا کوسن مبل را برداشت و به سمت نیما انداخت و بعد یکی یکی به دنبال ما ها افتاد تا ما رو هم
گوشمالی بده. به همین خاطر همه به بیرون پریدیم و بابا هم بیرون آمد و با هم به منزل آقاي سالاري، پدر صفورا
رفتیم .
مهمانی خیلی خوبی بود، الحق که علی هم براي صفورا سنگ تمام گذاشته بود، همه دوستان صفورا و حتی دوستان علی
هم دعوت بودند. علی براي گرم کردنمجلس از یکی از دوستانش خواسته بود که ارگ خود را بیاورد و مجلس
گرمی کنی. واقعا معرکه بود طوري مجلس گرمی می کرد که من یکی از بس رقصیده بودم هلاك شدم. البته فقط من
نبودم که می رقصیدم در واقع همه صندلی خالی شده بودند و هیچکس ننشسته بود. به هر حال بعد از صرف شام علی
اومد بین خانم ها و اعلام کرد حالا به جاي ارگ زدن چند نفر دیگر از دوستانش می خواهند گیتار و ویلون بزنند و
بخوانند و از ما خواست به جمع آقایونبپیوندیم. دوست هاي علی دو نفر بودند.یکی از آنها گیتار می زد و می خوند و
دیگري ویلون می زد که اسمش مهرشاد و اونی که گیتار میزد و می خوند رو آرمان صدا می کردند .
کار مهرشاد واقعا در نواختن ویلون معرکه بود هرچند که صداي آرمان همفوق العاده زیبا بود، تمام لحظه اي که این
دوتا ساز می زدند، من چشمم یا به ویولون مهرشاد بود یا به دست آرمان که صداي گرم و با نفوذي داشت. وقتی می
خوند و گیتار می زد انگار یه چیزي تو دل آدم تکان می خورد. من خیلی سعی کرده بودم گریه نکنم، ولی وقتی گریه
عسل و یکی دو نفر دیگه رو دیدم، بغض بدجوري گلویم را گرفته بود. نمی دانم یک دفعه چی شد که چشمم به چشم
سهیل افتاد، تا حالا نگاه سهیل را این جوري ندیده بودم. چشمانش پر از اشک بود. وقتی نگاهش به نگاهم افتاد، اولین
نفري که سرش را پایین انداخت او بود، ولی من هنوز مات و متحیر به او نگاه می کردم که یکی از دوستان صفورا من
را از اون عالم بیرون کشید و گفت :
-مثل اینکه خیلی عاشقه.
متعجب گفتم: منظورت کیه؟
-همون پسره که اون طرف ایستاده، تو می شناسیش؟
-آره چطور مگه؟
-هیچی همین طوري گفتم.
بعد از این من بچه اش را گرفتم و بغل کردم، اسم دوست صفورا آیسان بود، از همون اول دختر خوبی به نطرم اومد،
دختر زیبایی بود، شادي دخترش هم به خودش رفته بود. چون با پوست سفید و چشمانی سبز و موهاي قهوه اي فوق
العاده از نظر زیبایی شبیه آیسان بود. شادي بچه آرومی بود و از اینکه تو بغل من بود اصلا بی قراري نمی کرد وآروم
ایستاده بود. نمی دانم چرا حالم یه جوري شده بود، گریه عسل، اشک سهیل، صداي غمگین آرمان، خیلی بهم ریخته
بودم. مخصوصا بعد از شنیدن این قطعه از آرمان که می خواند :
دریا اولین عشق مرا بردي دنیا دم به دم مرا تو آزردي
دریا سرنوشتم را به یاد آور دنیا سرگذشتم را نکن باور
بغض هم چون بختک گلویم را می فشرد. نمی دونم چرا، ولی شادي را بغل کردهبودم و فشار می دادم بلکه بتونم دلم
را یه جوري آروم کنم، اون طفلک رو از بس فشار داده بودم سرخ شده بود. شادي مدام به یک جا نگاه می کرد و می
خندید. من هم نگاه او را دنبال کردم و دیدم نگاه او آرمان است و به هواي خنده هاي آرمان می خندد. نگاهی به
آرمان انداختم که با لبخند ملیح او مواجه شدم. آرمان سرش را پایین انداخت و ادامه داد :
باز هم آمدي تو بر سر راهم اي عشق می کنی دوباره گمراهم
دردا، من جوانی را به سر کردم تنهااز دیار خود سفر کردم
صداي گرم و دلنشین آرمان باعث شد کهبی اختیار نگاهم را به طرف سهیل سوق دهم، انگار شکست بزرگی در
زندگی اش خورده بود هر چند که هنوز به غم از دست دادن پدرش عادت نکردهبود، آروم و معصوم سرش را پایین
اندخته بود و با آواز آرمان زمزمهمی کرد. نمی دانم چرا ولی آرزو می کردم کاش این مهمانی زودتر به پایان برسد و
به خونه برمی گشتیم. من سهیل رو به اندازه عالم دوست داشتم و نمی توانستم ببینم که این طور ناراحت و غمگین
است. با به پایان رسیدن آواز آرمان،صداي تشویق همه به هوا برخاست. علی هم روي آنها را بوسید و صمیمانه از
آنها تشکر کرد .
حیرون مونده بودم که شادي چرا یهوتو بغل من بی قراري می کرد. هر چی دنبال آیسان می گشتم پیدایش نمی
کردم. در این حین یک نفر گفت :
معذرت می خوام خانم، شادي بهانه من رو می گیره .
نگاهم را بالا آوردم و نگاهم به آرمان افتاد. متعجب نگاهش کردم که دوباره گفت :
ببخشید متوجه بودم که در این مدت اذیتتون می کرد. واقعا شرمنده .
-خواهش می کنم، شادي بچه آرومیع ولی یه دفعه نمی دونم چش شد.
-چیزیش نیست. این همیشه بی قراري من رو می کنه.
شادي دستاش رو باز کرده بود که به بغل آرمان برود. آرمان هم اون رو از بغل من گرفت و دوباره از من معذرت
خواهی کرد و رفت. چند لحظه بعد آیسان پیش من آمد و سراغ شادي رو گرفت و من هم گفتم که آرمان از من
گرفتش. او گفت :
این هم خودش را کشت با آرمان جونش. فکر کنم شادي آرمان رو بیشتر از من دوست داره .
-چه طور مگه؟!
-آخه همیشه وقتی بغل منه تا آرمان رو می بینه براي این که پیش ةرمان بره می زنه زیر گریه.
من هم که فکر کرده بودم آرمان پدر شادي است گفتم: به هر حال باباشه ، دختر بچه ها همیشه به باباهاشون وابسته
اند .
آیسان خندید و گفت: بابا چیه؟ آرمان برادرمه .
-راست میگی؟! آخه شادي به تو و آرمان خیلی شباهت داره.
-خب مگه چیه؟ من مادرشم، اونم دایی اش. کلا به خانواده من رفته.
به هر حال خیلی ناز و دوست داشتنیه .
-به مامانش برده دیگه.
-خب بابا تو هم خودت رو کشتی!
هر دو نفرمون زدیم زیر خنده و به جمع پیوستیم. عسل از وقتی گریه کرده بود خیلی آروم تر شده بود. ولی من دلم
داشت می ترکید. دنبال یه فرصت بودم که بزنم زیر گریه. همه اش چشمم دنبالاین بود که ببینم سهیل چی کار می
کنه. یک لحظه دیدم سهیل کنار نیما ایستاده. از فرصت استفاده کردم تا بهبهانه صحبت کردن با نیما کمی هم از حال
و هواي سهیل سر در بیارم :
-نیما جونم، خسته نباشی.
نیما به طرفم چرخید و گفت: چرا خسته ام، بیا شونه هام رو ماساژ بده خستگیم در بره
|
صفحه 1 از 13: 2 3 4 5 ... 9 10 11 12 13 پسین »